*

του ΘΑΝΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΔΗ

Μνήμη Ορέστη Λάσκου

Και το τρένο της προόδου ολοταχώς
τρέχει σαν τρελό μέχρι να φτάσει
όσο γίνεται μακρύτερα απ’ το φως,
το Θεό,
την αγάπη
και την πλάση
ΝΤ. ΜΙΖΓΚΟΥΛΙΝ (μτφρ. Αλ. Πάρνη)

Περίμενα χρόνια να ’ρχόταν το τρένο,
λουσμένος με σκόνη μυριάδων σταθμών
― στον κόσμο γεννιέμαι, σιωπώ και πεθαίνω,
παιχνίδι της μοίρας και πάντα υπ’ ατμόν.
Μα πάλι η φωνή μυστικά θα καλεί
ψυχές π’ αρνηθήκαν τις έτοιμες λύσεις.
Ω, πράξη σαν γίνει ετούτ’ η οφειλή,
τον δούλο σου, Κύριε, μπορείς ν’ απολύσεις!

Ποιος μ’ έβαλ’, αλήθεια, σ’ αυτό το ταξίδι
σκεφτόμουν πνιγμένος στο μαύρο βυθό.
Μα σάμπως το ίδιο δε ’λέγαν κι όσοι ήδη
σβηστήκαν, μα κι όσοι θα βγουν σαν χαθώ;
Κουκκίδα μικρούλα η ζωή μας, ενώ
ο Χρόνος τις μαύρες σελίδες απλώνει
και μοιάζει σχεδόν γλαφυρό το κενό,
καθώς αγναντεύεις της στέπας το χιόνι. (περισσότερα…)