Στήλες | Επιχρωματισμοί στο κενό (από τον Κώστα Χατζηαντωνίου)

Καμπύλη, η ελληνική γραμμή

του ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

~.~

ΚΑΜΠΥΛΗ, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ

Στις αρχές του εικοστού αιώνα ο Περικλής Γιαννόπουλος καλούσε τους Έλληνες να ανεβούν στην Ακρόπολη για να αντιληφθούν, παρατηρώντας το αττικό τοπίο τριγύρω, την σαφήνεια, την δύναμη του φωτός, την διαφάνεια του αέρα, την διαυγέστατη ελληνική γραμμή. «Ἡ φυσικὴ αὐτή, διαυγεστάτη Γραφὴ τῆς Γραμμῆς», έγραφε,

«δὲν εἶναι δυνατὸν παρὰ νὰ εἶναι ἡ θεμελιώδης ἰδέα, ἡ θεμελιώδης βάσις, ἡ ἀναπότρεπτος Ἀνάγκη, πρὸς τὴν ὁποίαν θέλουσαι καὶ μὴ θέλουσαι θὰ συμμορφωθοῦν αἱ Τέχναι ὅλαι (…) Πουθενὰ μαυρίλα, πουθενὰ θηριωδία, πουθενὰ πάλη, πουθενὰ μῖσος, πουθενὰ κτηνωδία, πουθενὰ ὀξύτης, πουθενὰ χολή, πουθενὰ ἀπαισιοδοξία, πουθενὰ τεραστιότης, πουθενὰ ὄγκος, πουθενὰ κόμπος, πουθενὰ βάρος, πουθενὰ πλῆθος, πουθενὰ ἀνάμιξις, πουθενὰ σύγχυσις, πουθενὰ θεομανία, πουθενὰ βαρυσοφία, πουθενὰ ἀπελπισία, πουθενὰ βαρυθυμία, πουθενὰ καρηβαρία, πουθενὰ συλλογισμός.

Παντοῦ φῶς, παντοῦ ἡμέρα, παντοῦ τερπνότης, παντοῦ ὀλιγότης, ἄνεσις, ἀραιότης· παντοῦ εὐταξία, συμμετρία, εὐρυθμία· παντοῦ εὐγραμμία, εὐστροφία Ὀδυσσέως, λιγυρότης παλληκαριοῦ· παντοῦ ἡμερότης, χάρις, ἱλαρότης· παντοῦ παίγνιον ἑλληνικῆς σοφίας, διάθεσις γελαστική, εἰρωνεία Σωκρατική· παντοῦ φιλανθρωπία, συμπάθεια, ἀγάπη· παντοῦ ἵμερος, πόθος ᾄσματος, φιλήματος· παντοῦ πόθος ὕλης, ὕλης, ὕλης· παντοῦ ἡδονὴ Διονύσου, πόθος φωτομέθης, δίψα ὡραιότητος, λίκνισμα μακαριότητος· παντοῦ πέρασμα ἀέρος θουρίου, ἀέρος ὁρμῆς, ἀέρος ἀλκιμότητος, σφριγηλότητος καὶ παντοῦ μαζὺ πέρασμα ἀέρος μελαγχολίας καλλονῆς, λύπης καλλονῆς, θρήνου θνήσκοντος Ἀδώνιδος. Καὶ παντοῦ ἀὴρ φωτεινοῦ θουρίου δένων τὰ μέλη καὶ μαζὺ ἀὴρ φλογέρας λύων τὰ μέλη μὲ ἡδυπάθειαν. Καὶ παντοῦ πέρασμα ἀέρος φέρον ὀλοφυρμοὺς Ἀφροδίτης καὶ μαζὺ δυνατὸν Σατυρικὸν ὀξύ».

Αν το ελληνικό Τοπίο επέτρεπε ευλόγως πριν από έναν αιώνα μια τέτοια υψιπετή διακήρυξη, για ποιαν ελληνική γραμμή μπορούμε σήμερα να μιλήσουμε εμείς, οι επιζώντες του ελληνικού ναυαγίου (ναι, ναυαγίου, αφού ο μείζων στόχος της Παλιγγενεσίας, ένας νέος ελληνικός πόλος και πολιτισμός δεν ολοκληρώθηκε ποτέ); Τώρα που από την Ακρόπολη είναι αδύνατον πια να δει κανείς εκείνη την εικόνα (μάλλον σε αυτά που εξορκίζει ο Γιαννόπουλος καταλήξαμε), τι απομένει ακριβώς ως θεμέλιο ελληνικής αισθητικής; (περισσότερα…)

Η μαφία του γουοκισμού

του ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Είναι καιρός τώρα που η δημοκρατία, η οικουμενικότητα, ο Λόγος, η ελευθερία της έκφρασης, όλες οι αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ποδοπατούνται από μια κίνηση που ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες και απλώνεται σαν επιδημία σε όλο τον πλανήτη εξυπηρετώντας συγκεκριμένα συμφέροντα. Είναι ο λεγόμενος γουοκισμός. Οι οπαδοί και οι απλοί συμπαθούντες του ισχυρίζονται είτε ότι πρόκειται απλώς για μορφή αντιρατσισμού ή ότι η λέξη επινοήθηκε από τους αντιπάλους τους για να τους δυσφημήσουν. Κάθε λόμπι, με κορυφαίο το πλέον διαβόητο, τη μαφία, υποστηρίζει ακριβώς αυτό, ότι… δεν υπάρχει. Ο γουοκισμός μπορεί να μην έχει την κάθετη δομή της μαφίας και να μη σκοτώνει παρά μόνο υπολήψεις (προς το παρόν), έχει ωστόσο πολλά κοινά σημεία με τις μαφίες: εγκαθιδρύει την εξουσία του μέσω δικτύων συνεννόησης, εκφοβισμού και διείσδυσης σε θεσμούς. Λειτουργεί μέσω του σημασιολογικού εισοδισμού, διά του οποίου λέξεις με μια κατεξοχήν προοδευτική χροιά διαστρέφονται για να κερδίσουν έδαφος σε απολιτικές μάχες σε όλο τον κόσμο, χάρη στην καλοπροαίρετη διάθεση χρήσιμων ηλίθιων.

Σε ένα πρόσφατο άρθρο (με τίτλο “L’ entrisme sémantique du wokisme”) η σπουδαία κοινωνιολόγος, Nathalie Heinich, διευθύντρια ερευνών στο CNRS, συγγραφέας του βιβλίου Γουοκισμός: Ο νέος ολοκληρωτισμός; (κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες και στην Ελλάδα, από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις, σε μετάφραση της Χριστίνας Σταματοπούλου), κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας πως πρέπει πλέον να είμαστε επιφυλακτικοί για μια σειρά λέξεων. Αντιγράφω:

Να είμαστε επιφυλακτικοί με τη λέξη «διαφορετικότητα», γιατί πέρα από τη φιλική, ανοιχτή, χροιά της, ωθεί στην πραγματικότητα την επιβολή ενός ψευδοκοινοτιστικού ιδεολογήματος, όπου τα άτομα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως μέλη μιας «κοινότητας» και όχι ως μέλη μιας τάξης, ενός έθνους ή της ενιαίας ανθρωπότητας, ούτε σύμφωνα με την ατομική τους αξία, αλλά ως φορείς ορισμένης ιδιότητας.

Να είμαστε επιφυλακτικοί με τις λέξεις «περιεκτικός» ή «συμπεριληπτικός»: δεν έχουν τον ανθρωπιστικό στόχο να ενσωματωθούν όλοι στην κοινωνία, αλλά να επιβληθούν αναξιοκρατικά κάποιοι μέσω της αλληλεγγύης της «κοινότητάς» τους. (περισσότερα…)