«… ο νέος ποιητής, για να αφήσει ευδιάκριτο ίχνος στην εποχή του, χρειάζεται πρωτίστως τρία πράγματα: το λογοτεχνικό περιοδικό του, την ποιητική γενιά του και την ποιητική ανθολογία της. Απολύτως απαραίτητα και τα τρία, σημαντικότερο όμως όλων το πρώτο. Ο Ποιητής έχει υποχρέωση να αναπληρώσει την ισχύ που αδίκως του στερούν οι θεσμοί μιας αφιλομούσου και πνευματικώς ισοπεδωμένης κοινωνίας, και ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί να το πράξει είναι ένα λογοτεχνικό περιοδικό κύρους. Αυτό θα κάνει υπολογίσιμη την παρουσία του αποθαρρύνοντας κάθε φθονερό ανταγωνιστή που επιθυμεί να τον αποσιωπήσει…»

«Σ’ έναν κόσμο που κυριαρχείται από την Ποσότητα (για την οποία ευθύνονται ουκ ολίγον οι πεζογράφοι) το απόλυτο όπλο του Ποιητή είναι η Ποιότητα. Αυτή πρέπει να σφραγίσει το πρώτο σας βήμα. Αυτή θα σας χαρίσει και το πολυπόθητο κύρος. Και η ποιότητα φαίνεται στα μικρά και στις λεπτομέρειες. Σου θυμίζω την κουβέντα του Εβραίου τυπογράφου στον αποθαρρημένο νεαρό Έρενμπουργκ αυτοεξόριστο στο Παρίσι: ‘ακόμα και τα κακά ποιήματα φαίνονται καλύτερα σε χαρτί βερζέ!’»

«Σημασία έχουν οι υπογραφές, και από αυτές, οι δυσεύρετες. ‘Ενας ‘αποτραβηγμένος’ καλλιτέχνης, ένας κάπως ρατέ, ένας ‘ολίγον’ ομοφυλόφιλος αξίζουν όσο δεκάδα άλλων πολυσύχναστων, πολυπώλητων, ξεφωνημένων…»

«’Αφησα για το τέλος το θέμα της κριτικής και των σχολίων, επειδή είδα πως σε προβληματίζει σοβαρά. Μου γράφεις για το απαιτητικό σου γούστο και για το πόσο λίγα πράγματα σ’ αρέσουνε στ’ αλήθεια από την σύγχρονη λογοτεχνία μας (σ’ ευχαριστώ που περιλαμβάνεις σ’ αυτά τα λίγα και τα ανάξια δικά μου…). Από την άλλη διαπιστώνεις πως μια απερίφραστη εκδήλωση των απόψεων αυτών κινδυνεύει να σας απομονώσειι ή να σας εμπλέξει σε ατέρμονους φιλολογικούς καυγάδες.

Δεν έχεις άδικο. Ούτε είναι εύκολο να υπερβαθεί μια τέτοια δυσαρμονία. Η πείρα ωστόσο θα σου διδάξει ότι όσο περισσότερο, εσύ και οι εκλεκτοί συνεργάτες σου, θα ωριμάζετε στα γράμματα και όσο θα αποκτάτε περισσότερο κύρος με τις σοβαρές ενασχολήσεις σας, τόσο το πρόβλημα αυτό θα λύνεται από μόνο του. Ναι, -μη σου φανεί παράδοξο- θα λύνεται από μόνο του!…

Ενώ ο πλούσιος επώνυμος έπαινος για τα άξια έργα θα σας εντάσσει στην χορεία της εποικοδομητικής κριτικής, η σ ι ω π ή σας για τα ασήμαντα και αναξίως προβαλλόμενα (καθώς και για τις ανάλογες αντιπνευματικές συμπεριφορές) θα γίνεται ολοένα και περισσότερο  β α ρ ύ ν ο υ σ α. Με αποτέλεσμα, στην πλήρη ωριμότητά σας (που τη βλέπω ήδη να πλησιάζει ολοταχώς), η  σ ι ω π ή  σας αυτή να γίνει για όλα αυτά τα μηδαμινά και δυσάρεστα -σύμφωνα και με τις πλέον σύγχρονες κριτικές θεωρήσεις- απολύτως  σ η μ α ί ν ο υ σ α  (θα την έλεγα δε και  ε κ κ ω φ α ν τ ι κ ή) ισοδυναμούσα πλήρως με την ανέκκλητη πνευματική τους καταδίκη!»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΤΙΛΗΣ
Μικρός Τύπος: Το Λογοτεχνικό Περιοδικό, Ύψιλον 2013