ΕΙΣ ΤΣΙΟΔΡΑΝ
Αν μ’ ένα δάκρυ φτάνει να φυτρώσει,
αν μ’ ένα τσάκισμα που τρεμοπαίζει
στη βέβαιη φωνή σου, ―«Μη νυχτώσει,
Θεέ μου· το παιδί Σου ας μην προδώσει
το μυστικό που του εμπιστεύθης· τώρα
μονάχα δύναμη κι αγάπη στείλε»―
αν φτάνει από τα χείλη σου να πέφτουν
λέξεις και πράξεις σαν βροχή, ―κι αλήθεια,
θε’ νά’ ρθει αυτές τις μέρες η δροσιά της―
αν φτάνει από τα σπίτια να ξεσπάσει
μια μουσική σαν άγρια καταιγίδα,
γιατί είναι γλέντι κι ο καημός μ’ εσένα·
αν, λέω, φτάνει κι αν αρκεί, τότε και μόνον τότε…
[K.X.]
ΝΕΟ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ 