Γιάννης Χ. Παπαϊωάννου, Τρία ποιήματα

Αξονική βιογραφία

Νιώθω λιγάκι σαν τον Όμηρο:
κανείς δεν ξέρει πότε υπήρξα
κι είναι ομιχλώδη τα στοιχεία καταγωγής μου.

Α! κι αδελφός του Αισχύλου αισθάνομαι
γιατί ως Κυναίγειρος
κυνήγησα με λύσσα τα όσα έφευγαν μακριά μου.

Ίδια απαράλλαχτα σαν το Σωκράτη
ένιωσα δέος απόλυτο για κάθε Διοτίμα
που ωστόσο αγνόησε όσα επινόησα για ελόγου της.

Φίλος καρδιακός του θεϊκού Αλέξανδρου,
ήμουν κι εγώ ένα κομμάτι από το είναι του,
και πάνω στο μεθύσι του με σκότωσε.

Έχω σπουδαία ιστορία, μα δεν ξέρω το ποιος είμαι.
Ίσκιος υπήρξα, παρατρεχάμενος της λάμψης,
πλάτη γυρισμένη μέσα στου Πλάτωνα το σπήλαιο.

[23.07.2022]

~.~

Ηλεκτρικοί φανοστάτες

in girum imus nocte et consumimur igni
ΒΙΡΓΙΛΙΟΣ (καρκινική επιγραφή)

Ψυχές πεταλούδες, τρελαμένες απ’ το φως,
περιπλανιόμαστε μέσα στη νύχτα
μέχρι να μας καταναλώσει η φωτιά.

Στη φρενιασμένη κεντρομόλα κίνησή μας,
καθώς οι κύκλοι όλο πιο άφοβα μικραίνουν,
μονάχος φταίχτης είν’ ο πυρήνας της χαράς,
αυτή η άγρια δίψα για ζωή, που μας σκοτώνει.

[30.09.2022]

~.~

Ιερόν κορυφής

Λέω να κλέψω ένα βαγόνι τραίνου
και να το στήσω σε μιαν άκρη, στα κατσάβραχα.
Να ’ναι ξεκομμένο από ράγες,
άδειο από φορτία κι επιβάτες και να μην έχει τζάμια στα παράθυρα,
έτσι που μόνο τα πουλιά να το ’χουν καταφύγιο.

Αφού δεν μπόρεσα να κάνω μιαν ανάλογη εκτροπή
στο δρομολογημένο εαυτό μου,
τουλάχιστον ας εκτροχιάσω ετούτο το βαγόνι
να μένει πάντα εκεί ψηλά,
τεκμήριο πράξης ανυπάκουης
κι ευχή κουράγιου για τα δύσβατα.