του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΡΥΣΟΓΕΛΟΥ

ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΣ

α΄
Καθόμουν στο μπαλκόνι μου με συντροφιά τον Μάη·
τη δροσερή της ύπαρξη που πέρναγε από κάτω
δεν θ’ άκουγα, σχεδόν απών, αν πάνω σε κλαδάκι
ήχος μικρός δεν κούρνιαζε και μήνυε σα χάδι
την ομορφιά που απλώθηκε στο ταπεινό λιβάδι.

β΄
Αχ στείλε μου ερωτόκριτε λουλούδι κι ας πεθάνω
και το είδωλο που ευθύς θα δεις σ’ εσένα θα πετάξει·
τέτοια θυσία κάνουμε για την αγάπη μόνο,
διαμάντια ασήμι και χρυσό κανένας δε λογιάζει
μπροστά στον φτερωτό θεό που τους θνητούς αγιάζει.

γ΄
Φιλέψου φίλη μην αργείς στην αρετή σου αγγέλλω
κανένας κήπος δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί σου·
μέσα στα χείλη μου θα βρεις το μυστικό που ψάχνεις
και κράτα το στα στήθια σου σα να ’ναι σταυρουδάκι
σε θαλπωρή που δε θα βρει στη μάνα του ελαφάκι.

δ΄
Με τέτοια λόγια ηδονικά γεννιέται το παιχνίδι
και στη σιωπή που τα κρατά σιγοφουντώνει η φλόγα·
μα πριν η μάχη κερδηθεί και πριν χαθεί το γιόμα
έγινα πένα και χαρτί και το κορίτσι ρίμα·
ρυάκι που μου ξεγλιστρά και φευγαλέο κύμα.

~.~

ΘΑΥΜΑΣΙΟΙ

Καλός ο πόνος στη ζωή
κι η θλίψη ακόμα πιο καλή·
γεννούν την αγκαλιά και τη συμπόνια.
Και τούτο μόνο έχω να πω·
«Θαυμάσια πράγματα».

Καλό το γέλιο κι η χαρά
– αντίδοτο για τη φθορά·
τη μαύρη τρέπει σε φυγή διχόνοια.
Και τούτο μόνο έχω να πω·
«Θαυμάσια πράγματα».

Καλό το γλέντι στην αυλή,
καλή κι η ρίμα στο χαρτί·
κι ο ζέφυρος και το νερό δροσίζουν.
Και τούτο μόνο έχω να πω·
«Θαυμάσια πράγματα».

Καλός ο ζωηρός Ρωμιός
καλός κι ο λόγιος Γραικός·
μαζί μπορούν κι ας μην το αποφασίζουν.
Και τούτο μόνο έχω να πω·
«Θαυμάσιοι άνθρωποι».