*

της ΝΑΤΑΣΑΣ ΚΕΣΜΕΤΗ

I
Στή Γῆ

Σέ λίγο πάλι θά χιονίσει

Τό κοιμητήρι τοῦ χωριοῦ Σου
Εὐστάθιε
θ’ ἀσπρίσει

Ἀπό τήν σιδερένια
Εἰσοδο
Σκουριές
Σκιές
Συρματοπλέγματα

Θά ρίξει
Ἑπίσημη
Ἀνεπίσημη
Πομπή

Στά ξεχασμένα
Μνήματα
Ποτέ
Δέν θά ὀνειρεύονταν
Τόση τιμή

Ἀπ’ τά οὐράνια
Νά πέσει
Τῶν παμμεγίστων
Ταξιαρχῶν

Στή γῆ

II
Ἐμβατήρια

Γρήγορα ὅμως
Ξανά θά παιανίζεις
Στάθη

Εἰς τήν προτέραν
Ἐρημία τῶν νεφῶν

Μακριά ἀπό
Τήν συντροφιά
Τῶν σμηναγῶν

Συχνά
Οἱ δικοί σου
Ὕστερα
Θά ἀνάβουν
Τό καντήλι

Τό σήμαντρο
Τοῦ μακρινοῦ χωριοῦ
Βοριάς
Θά κρούει

Καί τά ψηλά βουνά
Ἴσως πάψουν
Ν’ ἀντηχοῦν
Πένθιμου
Ἐμβατήριου
Μουσική:

Ἤσουν
Ὡραῖο
Παιδί
. . . . .
Ἤσουν καλός
Ἤσουν
Χρυσός
Κι’ εἶχες
Τίς χάρες
Ὅλες

III
Στά Ἐπαρχιακά μας Κοιμητήρια

Τό ἔλατο
Μονάχα
Θά σέ ξέρει
Ἀπό τίς
Ρίζες μέχρι
Τήν κορφή.

Εὐστάθιε
Μάριε Μιχαήλ

Κι ὅταν
Ἀνυποψίαστοι
Ἀνασαίνουνε
Τουρίστες
Εὐφρόσυνην
Ἀναψυχή

Θά λησμονοῦνε:

Γρανίτη θύρες
κουρταλεῖ
μιά τρίσβαθη ψυχή

Στά ἐπαρχιακά μας
Κοιμητήρια

ΝΑΤΑΣΑ ΚΕΣΜΕΤΗ

*

*