*

Βόλτα στην εβραϊκή συνοικία του Κοτσίν· στο Ματαντσερύ των Ολλανδοπορτογάλλων, στην ινδική άκρια της Αραβικής θάλασσας, μέσα στο γκρεμισμένο πια φρούριο του Κοτσίν. Πιο πέρα ο άγιος Φραγκίσκος, που καταπώς λένε πρώτος φιλοξένησε τα οστά του Βάσκο ντα Γκάμα, πριν αναπαυτούνε οριστικά στης Μπελέμ το ιερωνυμιτικό το μοναστήρι.

Μάταια ψάχνω για να βρω μια μεζουζά, σημάδι ότι ο χώρος ακόμα κατοικείται· όλα ανακαινίζονται, όλα μεταμορφώνονται σε μαγαζιά για τους τουρίστες.

Ο ήλιος χτυπάει κατακέφαλα κι ο ιδρώτας στάζει από παντού, η θερμοκρασία έχει προ πολλού ξεπεράσει τους 40° C. Πήρα τον δρόμο κάτω απ’ τη Συναγωγή και χώθηκα μες στα σοκάκια.

Σπίτια εγκατελειμμένα, σκεπές κυματιστά βουλιάζουν, χορτάρια διεκδικούν τη θέση τους. Σ’ άλλα, δίφυλλες ξύλινες θύρες ανοίγουν σε αίθρια όπου είναι μαζεμένα εργαστήρια ή -ως επί το πλείστον- αποθήκες μπαχαρικών. Από δω και κάτω το πιπέρι -μαύρο, ώριμο κι αψύ- τσούζει τα μάτια και πνίγει τα ρουθούνια. Κι όντως σ’ ένα από αυτά βλέπω τις γριές Ινδές να κοσκινίζουν το πιπέρι· τις φωτογραφίζω. Σε πολλές ισόγειες αποθήκες στοιβαγμένα τσουβάλια τα μπαχάρια.

Κι οι Εβραίοι ήδη φευγάτοι, ούτε καν δέκα για τη σαββατιάτικη την προσευχή. Μόνο το άστρο του Δαβίδ και τα ονόματα πάνω στ’ απομεινάρια των εμπορικών επιγραφών στα κτήρια, μάρτυρες αψευδείς της παρουσίας τους απομένουν.
Πιο κάτω ένα τζαμί: μαστζίντ Άϊσα, και μέσα φαρδιά πλατιά, σαν δάπεδο που αργοσαλεύει, τα κορμιά τα ξαπλωμένα των μουσουλμάνων που αναδεύονται στην συναγελαστική, αρσενική σιέστα. Τα τρίτροχα ρίκσω όλο κορνάρουν και σταματούν δίπλα μου προσφέροντας διαδρομές δώθε-κείθε. Στο βάθος κάποιων σκοτεινών και σκιαδερών στοών είναι χωμένα καφέ κι εστιατόρια.

Συνεχίζω το άσκοπο πηγαινέλα. Μπαίνω στο ταχυδρομείο με τα ξύλινα γκισέ και τις βαριές κουρτίνες και στέλνω τις ευχετήριες κάρτες -συνήθειο σχεδόν αρχαίο- που έγραψα λίγο πιο πριν, σαν κάθησα να ξαποστάσω με μια λεμονάδα σπιτική.

Τελικά βρίσκω και μια μεζουζά, καλά κρυμμένη στης πόρτας το γαλάζιο ανάμεσα, απέναντι ακριβώς απ’ τη Συναγωγή. Ίσα που ξεδιακρίνουνε μέσα από το γυαλί τα μαυρομέλανα εβραϊκά γράμματα πάνω στο λευκό χαρτί, βλέπω ένα λάμεδ. Παραδίπλα, παίρνει το μάτι μου κι άλλη μια· ξεθωριασμένο προ πολλού το σιν (ש) του Σαντάϊ, του αιώνιου…

Μου ‘παν οι μαγαζάτορες πως αύριο-μεθαύριο περιμένανε να δέσει το Queen Mary II, με 6000 τουρίστες.

ΗΛΙΑΣ ΜΑΛΕΒΙΤΗΣ
https://iliasmalevitis.wordpress.com

~ . ~ 

*Μεζουζά: τεμάχιο μικρού ειληταρίου (περγαμηνής, παπύρου ή χαρτιού) που περιέχει καταγραμμένους (με ειδικό μελάνι και κοντυλοφόρο) τους εβραϊκούς στίχους από την Τορά (Δευτερονόμιο 6:4-9 ή 11:13-2), την περίφημη εβραϊκή προσευχή Sh’ma Yisrael (שְׁמַע יִשְׂרָאֵ):

Ἄκουε, Ἰσραήλ· Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστι· καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς δυνάμεώς σου καὶ ἔσται τὰ ῥήματα ταῦτα, ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαί σοι σήμερον, ἐν τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ψυχῇ σου· καὶ προβιβάσεις αὐτὰ τοὺς υἱούς σου, καὶ λαλήσεις ἐν αὐτοῖς καθήμενος ἐν οἴκῳ καὶ πορευόμενος ἐν ὁδῷ καὶ κοιταζόμενος καὶ διανιστάμενος· καὶ ἀφάψεις αὐτὰ εἰς σημεῖον ἐπὶ τῆς χειρός σου, καὶ ἔσται ἀσάλευτον πρὸ ὀφθαλμῶν σου· καὶ γράψετε αὐτὰ ἐπὶ τὰς φλιὰς τῶν οἰκιῶν ὑμῶν καὶ τῶν πυλῶν ὑμῶν.

Υπακούοντας στον τελευταίο στίχο, η μεζουζά (που σημαίνει δοκάρι) τοποθετείται διαγώνια στο επάνω μέρος στις παραστάδες των θυρών του εβραϊκού σπιτιού (μερικοί την τοποθετούν σε κάθε θύρα κατοικημένου χώρου του σπιτιού, πλην του μπάνιου).