*

ΚΑΛΕΣ ΤΕΧΝΕΣ

τοιχογραφία

Απέναντί μου ένας πελώριος τοίχος γεμάτος πράματα —πίσσες, κουφέττες, γλειφιτζούρια, αφρόζες, σ̆οκολάτες, τσ̆ίπιτος—, από το μαρμάρινο δάπεδο μέχρι το ταβάνι, μια μαγική τοιχογραφία, μία επίγεια υποψία Παραδείσου. Με κατακλύζει η έξαψη της πρώτης παιδικότητας και δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω. «Τζ̆αι ποτζ̆είνον τζ̆αι ποτούτον τζ̆αι ποτζ̆είνον τζ̆αι ποτούτον τζ̆αι ποτζ̆είνον τζ̆αι ποτούτον», αντιλαλώ – κάθε φορά. Δεν τα αφηγούμαι εγώ αυτά· ο παππούς λαξεύει τη μνήμη, και τα μουστάκια του γελούν από το ολόφωτο καθιστικό μέχρι την Αντζ̆ελού: το μικρομάγαζο στην πλατεία του χωριού, όπου στα δυο μου μόλις χρόνια κατεργαζόμασταν τις Κυριακές μαζί την τέχνη της απληστίας των αισθήσεων· την τέχνη του πρώτου πρώτου έρωτα.

~.~

γρανίτα πορτοκάλι

Τα πόδια μου αιωρούνται ένα κεφάλι πάνω από τη γη, και τα χέρια μου σκαλίζουν τον πάγο. Η κοιλιά μου ισορροπεί το κέντρο βάρους στο αριστερό τοίχωμα του καταψύκτη. Το κεφάλι βρίσκεται κυριολεκτικά εντός. Η αποστολή δεν είναι δύσκολη: αναζητώ στο βάθος βάθος —μόλις που φτάνουν τα δάχτυλα— παγωτό γρανίτα, γεύση πορτοκάλι. Οι οδηγίες της μάμμας ξεκάθαρες: «Από εδώ και στο εξής, μόνο γρανίτα». Ήταν Απρίλης —μπορεί και Μάης—, ήτανε σίγουρα άνοιξη. Θυμάμαι το σκοτάδι στο πρόσωπό της τη στιγμή που αναιρούσε όλες τις αδιαμφισβήτητες απαγορεύσεις, τον εαυτό της και τον κόσμο: «Από εδώ και στο εξής, μόνο γρανίτα». Τέρμα η επιβεβλημένη κατανάλωση θρεπτικών, υγιεινών, χωρίς βλαβερά συστατικά και χρώματα παγωτών γάλακτος! Ήτανε άνοιξη —μπορεί και καλοκαίρι—, ελάχιστο διάστημα μετά από εκείνο το φοβερό ατύχημα στη μαυρόασπρη οθόνη: θυμάμαι τις μάσκες να διανύουν με αμίλητη σκοτεινιά την απόσταση ανάμεσα στην ερημιά κι όλο το χάος που κάλυπτε το εργοστάσιο, τους ψεκαστήρες να εξαγνίζουν φρούτα, λαχανικά στις λαϊκές, και τη φωνή του εκφωνητή να διερωτάται πόσο και αν μολύνει η ραδιενέργεια το φρέσκο γάλα. Ο κόσμος καιγόταν, μπορεί και να ερχόταν το τέλος του, η μάμμα φοβόταν, μπορεί και να είχε αλλάξει, όμως εγώ είχα μόλις κλείσει τα έξι, και η γρανίτα πορτοκάλι ήταν ο απόλυτος παιδικός μου Παράδεισος. Μόλις έξι, λοιπόν, κι είχα ήδη ανακαλύψει τα συστατικά της τέχνης του να ισορροπείς πόδια, χέρια, κοιλιά, κεφάλι απέναντι στην καταστροφή.

~.~

ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ

έξοδος κινδύνου
(ή καμικάζε)

Να, στέκομαι εδώ, καπνίζω ήσυχα στην έξοδο κινδύνου, και το βουνό απέναντι το μέτωπο ακουμπάει. Δεν έχω γλώσσα να σου πω με τι μαστίγιο ο αέρας με χτυπάει, πώς κουβαλάει τα μηνύματα απ’ το βουνό απέναντι, εδώ, στον έκτο όροφο του κέντρου. Στη γλώσσα μου, δεν αποδίδεται ηχητικά η μανιασμένη τραμουντάνα – πόσα ηχηρά, πόσα δασέα σύμφωνα σκαλώνουν στα αιωρούμενα καμπαναριά, στα γοτθικά αετώματα και στα ψηλά τεμένη. Μα εδώ πάνω τα μποφόρ ποτέ δεν αστειεύονται, και τα μηνύματα μαστίγια μας λένε την αλήθεια – πως η συνήθεια, όπως και ο καπνός, δεν είναι άλλο παρά μια εξάρτηση, κι από εδώ, μέχρι απέναντι, ένα τσιγάρο δρόμος.

~.~

bingo
(ή καποέιρα)

Κι έτσι όπως νυχτοπερπατώ στον δρόμο και μετράω τα κέρματα να μου βγουν τα τσιγάρα, με χαντακώννει ένα προστακτικό φωνήεν. Γυρίζω την πλάτη στο βουνό με τα φωτορρυθμικά και βλέπω απέναντι μια αγνώριστη φάτσα να κρέμεται από το παράθυρο ενός αυτοκινήτου. Στήνω το ερωτηματικό στην παράταξη κι ακούω χωρίς περιστροφές άλλη μια μάνα μου να με ρωτάει: «Κόρη μου, ξέρεις πού ένι το πίγκοου;». Με το ερωτηματικό ανάποδο, λαλώ της: «Τέρμα δρόμου δεξιά, δεύτερο αριστερά, ακριβώς απέναντι από το οίκημα του Συνδέσμου Κουρεμένων, θα δείτε την επιγραφή Σωματείο Αδούλωτων – Bingo· με μεγάλα φωτεινά γράμματα». Με χαιρέτησε και έφυγε. Τα κέρματα, τελικά, δεν μου βγήκαν. Επέστρεψα στο σπίτι άκαπνη.

ΕΡΙΝΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ

Από την αδημοσίευτη ενότητα μικρών πεζών Ιδιαίτερα Μαθήματα (ή Αίσθηση Πραγμάτων).

*