*

του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΡΥΣΟΓΕΛΟΥ

*

ΔΕΚΑ ΦΥΛΑΧΤΑ

Σκουπίδια από μετάξι
σταλάζω χάος στην τάξη
με μια κοπέλα στη γωνιά
Ραγκαβή και Καλλιγά
– είμαι μια λυρική μυθιστορία
από το Μοναστήρι κι ώς την Τροία.

Κάτι δονεί με ρεύμα τη ρωμέικη καρδιά
και τούτη την απόκρυφη πανσέληνη βραδιά.
Την κοπελιά τη λεν Βασάντα
και τώρα που μετράω σαράντα
Ιούλιους θα σου μιλήσω γραικικά:

από Χριστό κι από Ελιγιά
Φριζή, Δαμασκηνό, καλλιά
στο Ρέθυμνο να σ’ εύρει το δι’ ευχών
στα χέρια μέσα σύντροφων πιστών
κι ας είναι Οκτώβρης· μια χρονιά με δέκα φυλαχτά.

~.~

ΡΕΒΙΘΙΑ

Τώρα το ξέρουμε, δεν είπαν την αλήθεια
προδώσαν την πατρίδα τους για μια μπουκιά ρεβίθια·

εσύ όμως ασκητεύεις πάνω σε μια ξέρα
λιγόψυχος, από την κόλαση πιο πέρα
εκεί που το αλμυρό νερό ποτίζει το αλμυρίκι
μακριά από το φθινόπωρο, που γλυκοανθεί το ρείκι.

Ενόσω σώνεται η πνοή καρπίζουν τα ρεβίθια.
Τώρα το βλέπουμε· δεν ξέραν την αλήθεια.

~.~

ΟΙ ΜΥΡΩΔΙΕΣ

Τα νύχια της ποτίστηκαν καμένη νικοτίνη
στα δάχτυλά του μια ευωδιά από φρέσκο μανταρίνι.
Ποιος ξέρει πώς θα εξελιχθεί το ερωτικό παιχνίδι
η συνουσία των μυρωδιών που μοιάζει λες με φίδι
– τεντώνεται, σηκώνεται, δαγκώνει και μαζεύει.
Κάθε θνητός με φρόνηση σιμώνει και χαζεύει
υποτελής κι υπόδουλος στη χαραγμένη μοίρα.

Λοιπόν ακούστε· τη ζωή συχνά τη δέρνει η φύρα
μα απόψε πλάγιασε η ψυχή δεμένη με τo σώμα
κι η σάρκα κτίζει τη φωλιά στο πεινασμένο στόμα.

***