Χρήστος Μαρκίδης, Ποιήματα

ΤΟ ΦΑΣΜΑ

Στὴ σιωπὴ ἐν μέσῳ τῆς νυκτὸς
Τὸ φάσμα ἦρθε καὶ μοῦ μίλησε.
Ἄκου, μοῦ εἶπε, τ’ ἀλόγατα σὲ φέραν ὣς ἐδῶ
κι ἄκου νὰ δεῖς τί εἶπαν:
Ἕρπουν λογῆς λογῆς νιφάδες
ὁ οὐρανὸς ἀνέτειλε, κατέβηκε στὴ γῆ.
Κι ἐκείνη τὴ σκηνὴ μὲ τὸν Ζαγρέα
ὁ μανιασμένος ἄνεμος τὴ σήκωσε ἀπ’ τὰ βάθρα
τὴν ἔριξε στῆς οἰκουμένης τὸ σταμνὶ
εὐχὴ εἱρκτὴ θὰ βρεῖς ἐσύ, νὰ τὴ νυμφεύσεις πάλι.
Ἐγὼ ἐξέπεσα, καλὲ
μήτε γι’ ἀρνὶ ὀδύρομαι μήτε γιὰ λύκο.
Ἐντόσθια μόνον ἐνθυμοῦμαι.

~.~

ΕΑΣΙ

Καμιὰ στροφὴ
κανένα ποίημα δὲν νογᾶ, ἀγαπημένε
μαζὶ τοῦ Διονύσου ἢ τοῦ Πανὸς
τὸν οἶστρο ἐξιστορήσαμε
μὰ ἡ κοινωνία τ’ ἄλλα ὑπηρετεῖ.
Τ’ ἄθλια καὶ τὰ φρικτὰ ἰσοζύγια.
Κι ἡ φύσις; Αὐτὴ κι ἂν θέλει νὰ κρυφτεῖ
κανεὶς δὲν ξεύρει πῶς ὁ κόσμος προχωρεῖ
Ἐρχόμαστε ποῦ; Πηγαίνουμε ποῦ;
Ἑρημία τρισμέγιστη.

~.~

ΜΕΤΑΠΤΩΣΗ

Χειμώνα ἐπιθύμησες παντοτινὸ νὰ στέργει
νὰ στάζουν τὰ παραθυρόφυλλα
τὸ δόκανο σὰν τὸ χρυσὸ αὐγὸ νὰ κρύβεται
νὰ βρέχει κόκκινο χαλάζι.
Στὴν Ἄνοιξη τὴν πανσεβάσμια
ξεφάντωναν ὡστόσο οἱ ὧρες.
Τὰ καλοκαίρια μήτρα ἄγονη νοστοῦσες
Φθινόπωρο ἐπέστρεφες σὰν τὴν ψυχὴ στὸν Ἅδη.

~.~

ΤΟ ΓΑΡ ΝΟΕΙΝ

Σώματα ἀλλιῶς, μαστοὶ ἀλλιῶς
λεκάνη ἀλλιῶς, χείλη ἀλλιῶς
καὶ πνεῦμα.
Μὰ ἡ διπλὴ σχισμὴ στὸ μέτωπο
πάντα ἐκεῖ ἀπαράλλαχτη
μαλαματένιος ἆθλος
ἡ γυναίκα.
Κι ὁ ἄντρας ποιός;
Ἐλπήνωρ; Ὀδυσσέας; Νάρκισσος;
Συμεών;
Ὁ ἄντρας σῆμα νοερὸ
μνῆμα λοξὸ
ἕρπει ὁριζόντια σκάβοντας
μὰ κάθετα ἀνεβαίνει στὰ οὐράνια.

~.~

ΣΠΕΙΡΑ ΔΟΜΗ

Ἐμπρός!
Μοῦ μήνυσε ὁ σκοτεινὸς
Ἱππότης.
Σήμαντρα σήμερα καλοῦν
νὰ βγεῖς νὰ περπατήσεις
μὲ πατερίτσες ἔμβολα.

~.~

ΠΟΥ

Ἀνοῖξαν οἱ οὐρανοὶ εἶπες
Ὅμως γιὰ λίγο, τόσο λίγο
Ποῦ ὁ κατακλυσμὸς ἐκεῖνος
Ποῦ ἡ φωτιὰ ἡ μυθικὴ
Ποῦ ὁ σεισμὸς
Ποῦ ὁ Τυφὼν
Νὰ ξεκληρίσουν τὴν ἀρχέγονη ὕβρη.

~.~

ΛΕΥΚΗ ΑΡΓΙΛΟΣ

Ἀπὸ τῆς πολιτείας τὰ σύρματα
ἀνέσυρες στοιχειὰ
σ’ ἀνυπεράσπιστα βλέμματα
γύρεψες ἦχο
γῆ, μόνον γῆ κι ὕδωρ ἀδέκαστο.

Τίποτα τὸ κρανίο δὲν γεννᾶ
Ἄμορφη παραμένει ἡ ἐσθήτα
Κι ὁ χθόνιος ὁ αὐλώνας τίποτα
Νύχτα αἰώνων μοναχὰ
Νύχτα φασματικὴ μονόρριζη, καὶ μέρα.