Πέντε ποιήματα του Ιούδα Αλεβί

Ο Ιούδας Αλεβί ((ισπαν. Juda Halevi ή Yehudah Halevi, εβρ. יהודה הלוי, Judah ben Shmuel Halevi) γεννήθηκε στην Ισπανία το 1086 (ή το 1075) την εποχή των Αράβων και πέθανε στην Ιερουσαλήμ το 1141 την εποχή των Σταυροφόρων. Θεωρείται ο μεγαλύτερος Εβραίος ποιητής της μεταβιβλικής περιόδου.

Το όρος Αβαρίμ

Χαίρε, ω όρος Αβαρίμ. Ευλογημένες οι πλαγιές σου.
Κάπου εκεί πάνω ανέβηκε ο πιο σπουδαίος των ανδρών
Κόκκαλα ιερά είναι βαθιά θαμμένα στα πλευρά σου.
Αν δεν τον ξέρεις, την Ερυθρά ρώτησε θάλασσα
Την πράσινη βάτο, το όρος Σινά, και θα σου πουν:
«Δεν ήταν άνθρωπος των λόγων, αλλά έπραττε το έργο του Θεού».
Ορκίστηκα σύντομα να σ’ επισκεφτώ, αν ο Θεός το θέλει.

~.~

Λαχτάρα επιστροφής στη γη του Ισραήλ

Είναι η καρδιά μου στην Ανατολή κι εγώ στα πέρατα της Δύσης.
Πώς να μου φανεί νόστιμο το φαγητό, πώς να το βρω γλυκό;
Πώς να κρατήσω όρκους και υποσχέσεις όταν ακόμα
Η Σιών δέσμια είναι της Εδώμ κι εμένα οι Άραβες μ’ έχουν αλυσοδέσει;
Θα μου φαινόταν εύκολο ν’αφήσω
Όλα μου τα καλά στην Ισπανία
Βλέποντας πόσο πολύτιμο είναι για τα μάτια μου
Την σκόνη να κοιτούν του εγκαταλελειμμένου ιερού.

~.~

Τις όμοιός Σοι

Ποιός είναι σαν Εσένα, τα βάθη να μπορεί να ξεσκεπάζει
Με δέος να Τον δοξάζουν και ο ίδιος θαύματα να πραγματοποιεί;

Ο Πλάστης που αποκάλυψε τα πάντα από το τίποτα,
Δεν φανερώνεται στα μάτια αλλά στις καρδιές
Γι’ αυτό δεν πρέπει να ρωτάτε ούτε πώς ούτε και πού—
Γιατί Εκείνος γέμισε γη και ουρανούς.

Πέταξε την λαγνεία από μέσα σου
Μέσα στο στήθος σου θε να ’βρεις τον Θεό σου,
Με βήμα ελαφρύ μες στην καρδιά σου περπατά—
Εκείνος χαμηλά μας ταπεινώνει και ύστερα μας εξυψώνει.

Βρες ποιο είναι της ψυχής το μυστικό
Να το αναζητήσεις και θα ευφρανθείς.
Εκείνος θα σου δώσει τη σοφία κι εσύ θα βρεις ελευθερία
Γιατί είσαι αιχμάλωτος κι είναι ο κόσμος φυλακή.

Άσε τη γνώση να σταθεί ανάμεσα σε σένα και σ’ Εκείνον
Το θέλημά σου σβήσε, κάνε το δικό Του
Να ξέρεις, όπου κι αν κρυφτείς, εκεί είναι ο οφθαλμός Του
Για Εκείνον τίποτα δεν είναι πολύ δύσκολο.

Εκείνος ήταν η Ζωή όταν στον κόσμο δεν υπήρχε ούτε χώμα
Εκείνος είναι ο Πλάστης, ο Γεννήτορας
Ο άνθρωπος είναι άνθος που θα μαραθεί
Σύντομα πρόκειται να μαραθεί, όπως μαραίνονται τα φύλλα.

~.~

Πού θα Σε βρω;

Ω Κύριε πού θα Σε βρω;
Κρυμμένος εντελώς και υψηλός είναι ο τόπος Σου
Και πού δεν θα Σε βρω;
Το άπειρο είναι γεμάτο από την δόξα Σου.

Κοντά μας βρίσκεται, πάντοτε μένει εδώ
Δημιούργησε τα πέρατα της γης, τα απώτατά της όρια
Εδώ κοντά ένα καταφύγιο,
Ναι, εμπιστοσύνη για όσους περιμένουν μακριά.
Ενθρονισμένος μεταξύ των Χερουβείμ,
Ζει πάνω από τα σύννεφα που είναι θολά.
Σε υμνούν τα πλήθη Σου αλλά απέχεις απ’ τους αίνους τους
Πάντα απόμακρος και πιο ψηλά
Των κόσμων η αιώνια παραζάλη δεν Σε περιλαμβάνει
Άρα πώς θα μπορούσε και ο ουράνιος θόλος;

Και Εσύ υψώνεσαι λοιπόν
Πάνω από τους ανθρώπους, στον ισχυρό σου θρόνο
Πλην όμως πάντοτε κοντά τους
Ανάσα από το πνεύμα τους, αίμα, ζωή απ’ την καρδιά τους.
Το ίδιο το στόμα τους δίνει αληθείας μαρτυρία
Ότι Εσύ μόνος είσαι ο Πλάστης τους. Ποιός άραγε μπορεί
Να πει ότι δεν Σ’ έχει δει; Νά οι ουρανοί
Κι όλα τα πλήθη των αγγέλων φλογισμένα
Εσέ δοξάζουν όλο δέος με λόγια ανείπωτα
Με σιωπηλή φωνή σε παρουσιάζουν.

Όλο λαχτάρα την δική Σου παρουσία αναζητούσα,
Κύριε με όλη την καρδιά μου σε καλούσα, προσευχόμουν
Και προς το μέρος Σου ερχόμουν
Σε βρήκα να με πλησιάζεις στα μισά του δρόμου
Ναι, τα θαύματά Σου είναι ξεκάθαρα
Καθώς Σε ψάχνω μέσα στον βωμό.
Ποιος γίνεται να μη Σε φοβηθεί; Τρέμουν
Πάνω στους ώμους τους τον θεϊκό ζυγό!
Ποιος θα συγκρατηθεί απ’ το να Σε επικαλεσθεί,
Εσένα που σε όλους δίνεις άρτον επιούσιον;

Μα γίνεται πραγματικά ο Κύριος ο Θεός —
Ανώτερος απ’όλους ο Θεός — να κατοικεί μέσα στο στήθος των ανθρώπων;
Τι θα απαντήσει, πώς θα το σκεφτεί —
Ο άνθρωπος που τα θεμέλιά του είναι σκόνη;
Όταν Εσύ είσαι ιερός και ζεις μέσα στους ύμνους
Εκείνων που αιωρούνται γύρω Σου επαινώντας Σε
Ψάλλουν το θαύμα Σου οι άγγελοι και Σε λατρεύουν,
Εκεί στα ύψη του Ουρανού
Ενώ Εσύ, στον θρόνο από πάνω τους, παρατηρείς τα πάντα
Με αέναη εξουσία.

~.~

Ύμνος για την ημέρα της εξιλέωσης

Κύριε, άκουσε τους ταπεινούς Σου δούλους
Που τώρα ενώπιόν Σου ικετεύουν
Πάτερ ημών, μην αποστρέφεσαι τα τέκνα Σου
Θερμά παρακαλούμε!

Κύριε ο λαός Σου, ο καταπιεσμένος
Σε ικετεύει εκ βαθέων
Πατέρα μας μην μας αφήνεις
Να κλαίμε εδώ μπροστά Σου επί ματαίω.

Κύριε την πονηρή αλαζονεία μας απομάκρυνε
Και όλα τ’ αμαρτήματά μας
Πάτερ ημών, για το δικό Σου έλεος
Συγχώρηση ζητάμε και ικεσίες αναπέμπουμε.

Κύριε δεν φέρνουμε θυσίες
Με προσευχές και δάκρυα Σου ζητάμε
Πάτερ ημών, πάρε το δώρο μας
Τις μεταμελημένες μας καρδιές εδώ ακουμπάμε.

Κύριε, το ποίμνιό Σου περιπλανήθηκε μακριά,
Τώρα κοντά Σου συγκεντρώνεται, Πατέρα
Δώσε την άδεια στον ποιμένα Σου
Εμάς να οδηγήσει, Σε παρακαλούμε.

Κύριε παραχώρησέ σε όλους την συγγνώμη Σου
Με ειλικρίνεια σου ζητάμε
Πάτερ ημών, η βραδινή μας προσευχή
Ας τύχει χάριτος δικής Σου.