Έλλη Παπά, Το σκάκι του μέλλοντος

Πολλοί αναρωτιούνται αν η ζωή μας είναι στην πραγματικότητα ένα πρόγραμμα με κωδικούς και αμέτρητα νούμερα. Αλλά είμαι η μόνη που έφτασε τόσο κοντά στην αλήθεια.

Όταν γεννήθηκα δεν έβλεπα καθαρά. Τα χρώματα, οι φιγούρες, τα χαμόγελα χωρίζονταν σε μικρά κουτιά, ψηφίδες. Ποτέ δεν το αποκάλυψα, φοβόμουν. Δεν ένιωθα τίποτα όταν έπεφτα στο τραχύ έδαφος του τσιμεντένιου δρόμου, ούτε όταν με άγγιζαν τ’ απαλά χείλη της μητέρας μου στο μάγουλο. Είχα ξεφύγει από το πρόγραμμα και τελικά ήμουν η μόνη που πραγματικά είχε την ικανότητα να δει.

Για χρόνια προσπαθούσα να αρνηθώ την σκληρή αλήθεια. Χιλιάδες σκέψεις κατέλαβαν το μυαλό μου και με βασάνιζαν καθημερινά. Αυτοί που αγαπώ είναι απλώς προγράμματα; Η αγάπη που ισχυρίζονται ότι νιώθουν για μένα είναι αληθινή; Είναι όλα γύρω μου ψεύτικα, ολογράμματα; Τόσες θεωρίες, τόσες πιθανές απαντήσεις. Σ’ έναν κόσμο με δισεκατομμύρια άτομα ήμουν μόνη, ή μήπως όχι;

Μετά από χρόνια σκέψης άρχισα να ανιχνεύω μικροβλάβες στο σύστημα. Οι εικόνες μπροστά μου πάγωναν, οι κινήσεις των ανθρώπων γίνονταν ρομποτικές. Μερικοί σαν την μητέρα μου σταμάτησαν να κινούνται εντελώς. Η μέρα ήταν νύχτα και η νύχτα μέρα. Οι φωνές των ζώων αντιστρέφονταν, οι ψίθυροι γίνονταν ουρλιαχτά. Μέσα όμως στο χάος κατάφερα να βρω την μοναδική μου ευκαιρία για να μάθω την αλήθεια.

Άρχισα να ταξιδεύω. Ήξερα ότι κάπου εκεί έξω υπήρχε κάποιος σαν εμένα που δεν επηρεαζόταν απ’ τη δυσλειτουργία του συστήματος. Μετά από έναν χρόνο τριγυρνώντας τον πλανήτη βρήκα την Μπαχάτι απ’ τη Σομαλία. Το όνομά της σήμαινε τύχη και η ημέρα που τη γνώρισα ήταν η πιο τυχερή της ζωής μου. Ήταν επιτέλους η στιγμή να μάθουμε και οι δύο τί πραγματικά συμβαίνει τόσους αιώνες.

Για καιρό διαβάζαμε παλιά βιβλία, μελετούσαμε ζωγραφιές και σχέδια χαραγμένα σε σπηλιές. Τελικά ανιχνεύσαμε ένα κοινό σύμβολο, ζωγραφισμένο από τους αρχαίου Έλληνες, τους Αιγύπτιους, τους Ρωμαίους μέχρι και σήμερα. Έμοιαζε με πελώριο κρατήρα που τους κοιτούσε από ψηλά. Εκείνο το βράδυ είχε πανσέληνο. Κοιτάξαμε τον ουρανό και είδαμε τον κρατήρα, τον μοναδικό που υπήρχε στην επιφάνεια της σελήνης. Ένα σπάνιο φαινόμενο που γίνεται μια φορά κάθε αιώνα για εφτά νύχτες. Γνωρίζαμε καλά τί έπρεπε να κάνουμε…

Διασχίσαμε όλη την Ευρώπη σε μία ημέρα και επιτέλους φτάσαμε στον τώρα ερειπωμένο διαστημικό σταθμό της Ρωσίας. Ανεβήκαμε στο μοναδικό διαστημόπλοιο και σε τρείς μέρες φτάσαμε στη Σελήνη. Δεν είχαμε σχέδιο και σίγουρα δεν περιμέναμε να μας επιτεθούν χιλιάδες οπλισμένοι γήινοι στρατιώτες. Εκείνη την στιγμή καταλάβαμε ότι δεν έχουμε πια καμία πιθανότητα να ζήσουμε.

Μας δέσανε τα χέρια και μας πήγαν στους «Ανώτερους». Άνοιξε μπροστά μας μια σιδερένια πύλη. Μέσα βρισκόταν ένα τετράγωνο τραπέζι, ένα ταμπλό για σκάκι. Επάνω του υπήρχαν τα γνωστά πιόνια. Οι «Ανώτεροι» μας ρώτησαν :

— Ξέρετε να παίζετε σκάκι;

— Ναι, απαντήσαμε εμείς.

— Παίξτε λοιπόν.

Καθήσαμε και μας έλυσαν τα χέρια. Ξάφνου, τα πιόνια πήραν την μορφή ανθρώπων. Κάθε φορά που μετακινούσα ένα πιόνι του άλλαζα κατεύθυνση, του άλλαζα την τύχη. Είχα και ένα σπασμένο που δεν μπορούσα να κατευθύνω, «εγώ αυτό το πιόνι είμαι», σκέφτηκα. Γιατί όμως να χειριστώ εγώ την ζωή κάποιου άλλου; Αρνήθηκα να συνεχίσω, το έβρισκα ανήθικο. Τότε, μου δόθηκαν δύο επιλογές: Ή να παίξω και να γίνω «Ανώτερη» ή να μου σβηστεί η μνήμη και να ξαναγεννηθώ, να γίνω πάλι ένα πιόνι στο ταμπλό.

Είμαι στο τσιμεντένιο μου κελί. Γράφω την ιστορία μου. Μόλις άκουσα την Μπαχάτι να φωνάζει τρομαγμένη. Η μόνη μου παρηγοριά είναι ότι δεν θα πονέσω, το πιόνι μου είναι ούτως ή άλλως σπασμένο.

ΕΛΛΗ ΠΑΠΑ

~.~