Πριν από χρόνια πολλά όταν, ούτε που θυμάμαι καν το πότε ή το πώς (ήμουν ακόμα μαθητής), βρέθηκε στα χέρια μου ένα μικρό κομψό βιβλιαράκι του Φέξη με ποιήματα του Λιθουανού, πολιτογραφημένου Γάλλου, Oscar Vladislas de Lubics-Milosz, μεταφρασμένα από τον Άρη Δικταίο, το 1961.

Ο Μιλόζ, «ένας ποιητής του λυκόφωτος που είχε την τύχη να τον αγαπήσουν θερμά τα ελληνικά μας πιο πολύ από τα γαλλικά ― ίσως πιο πολύ ακόμη κι απ’ την ομιχλώδη του μητρική γλώσσα» (Μάριος Μαρκίδης), έγραψε κι ένα ποίημα για μιαν Αιγύπτια βασίλισσα του πανάρχαιου καιρού, την Καρομαμά. Η Καρομαμά Μεριτμούτ, αρχιέρεια και θεϊκή σύζυγος του Άμμωνα στις Θήβες κατά την περίοδο της 22ης δυναστείας πιθανότατα ταυτίζεται με τη θυγατέρα του φαραώ Οσορκόν Β΄ (872-837 π.Χ.) και της οποίας το σωζόμενο άγαλμα στο Λούβρο αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης του Μιλόζ. Το αδιόρατο, σχεδόν άφαντο, χαμόγελό της εκλύει τρυφερότητα και συμπόνια. Τότε που το πρωτοδιάβαζα, ιδέα δεν είχα καμμιά από όλα αυτά.