Κωνσταντίνος Χρυσόγελος, Τέσσερα ετεροθαλή ποιήματα

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΜΙΛΥ

It was not Death…

Δεν ήταν έρωτας γιατί τα φύλλα
αγόγγυστα χαμήλωσαν το βλέμμα
κι απέναντι στα καστανά μαλλιά της
ο αέρας λιποψύχησε. Τι θέλεις
απ’ τη θνητή της ύπαρξη θεέ μου;
Ζητά κι αποζητά την τρικυμία
και δεν της τη χαρίζεις.

ΣΑΠΦΩ (και άλλοι προβληματισμοί)

Κοπέλα, τις κοπέλες αγαπάω:
Ατθίδα, Κλείδα και Πραξίνα. Πρώτα
απ’ όλα με γοητεύει το σημαίνον,
το πλέξιμο των φθόγγων·

αυτό θριαμβεύει –για όποιον ξέρει– κάθε
φορά που γράφω. Δεύτερον και τρίτον
στην Κλείδα το μικρό της πέλμα πάντα
φριχτά μ’ αναστατώνει,

στη δε Πραξίνα η πράξη του φιλιού μας.
Με την Ατθίδα ας κάθομαι στον κήπο·
οι στίχοι μας χειμώνα-καλοκαίρι
μια φλέγουν, μια δροσίζουν.

ΤΟΝ ΒΡΩΜΙΚΟ ΠΟΔΗΡΗ ΤΟΥ ΧΙΤΩΝΑ

Βαβούρα αντάρα στο εργαστήρι
κι απέναντι στο θέατρο με θόρυβο
οι υπόκριτες προβάρουν τους ιάμβους·
ο κοθορνοποιός με μια σπουδή μοναδική
τα φρύδια απλώνει και μαζεύει
λες κι είναι ζήτημα θανάτου, μάχη
που σαν χαθεί αφανίζει και την πόλη,
η των υποδημάτων τούτων

ορθότατη κατασκευή. Και νά τος τώρα
ο ποιητής εισέρχεται και κάπου στις νεφέλες
ο νους του χάνεται κι ευρίσκεται.
Σταμάτησαν οι βοηθοί, μαζί τους κι οι θεοί,
κι ο κοθορνοποιός ενδεδυμένος
τον βρώμικο ποδήρη του χιτώνα
δεν άκουσε δεν είδε δεν τον νοιάζει·
παράσταση χωρίς αυτόν η ποίηση δεν βγάζει.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΡΙΝΝΟ

Τον Ήριννο, Χριστέ μου, μην ξεχάσεις
τη μέρα που θα κρίνεις τις ψυχές μας·
που λίγους πρόφτασε να φτιάξει στίχους
πριν φύγει κι όμως ζουν σ’ όλων τα χείλη
όπως η γεύση του νεαρού κορμιού του.
Του βίου το δώρο εκτίμησε από Σένα
όσο κανείς – ποιητής μαζί και φίλος.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΡΥΣΟΓΕΛΟΣ