Νίκος Χρυσικόπουλος, Τέσσερα ποιήματα από τον «Δεκάλογο των Χρωμάτων»

Ερυθρός

ο Ξένος:

ανάμεσα Άρη κι Αφροδίτη
η Γη μου εγκλωβισμένη
σε μια σκιά πορφυρή

η ζωή μου εδώ
απ’ τον εωσφόρο στον έσπερο
χωρίς την ενδιάμεση μέρα,
από ράγισμα σε ράγισμα
μια αιώνια φωτιά στον ουρανό

απ’ τον πόθο στο πάθος
ένας κόκκινος ποταμός
πάει κι έρχεται
ρέει σαν να μην ρέει
ρέων στέρεος ποταμός

παραλυμένος θέλω να εκραγώ
η κάθε ανάσα, ένα βήξιμο ηφαιστείου
κάθε ανοιγόκλειμα των ματιών
και μια φράουλα συνθλιμμένη
ένας σκόρος εντός μου
μού τρυπά τις ιδέες,
ρουφά το μυελό
του μυαλού

στην άκρη του πόντου
ο ουρανός μοιάζει χάλκινος
η θάλασσα από κρασί
κλεισμένος απ’ το κόκκινο
στο κόκκινο
έχω χάσει τα χρώματα
δεν βλέπω
παρά υπέρυθρα
τον κόσμο

Ερυθρός:

πώς μια στάλα νερού ξεκινάει απ’ το χώμα
ταξιδεύει μέσα απ’ το κοτσάνι του λουλουδιού
και σκάει σ’ ένα ανθηρό πυροτέχνημα

έτσι και το ζωικό ένστικτο
ταξιδεύει μέσα απ’ το σώμα του ανθρώπου
ώσπου φτάνει στο νου και γίνεται ιδέα

με τη φαιά ουσία
ο άνθρωπος αναπλάθει το σώμα
χτίζει φράγματα και γέφυρες
ανακατευθύνει τις επιθυμίες
την ορμή της θάλασσας
την ευθυγραμμίζει σε κανάλια

~.~

Γλαυκός

κυμάτων ἀνήριθμον γέλασμα
Αισχύλος, Προμηθεύς Δεσμώτης

ο Ξένος:

πάλι τη γη κύκλωσαν οι αίγες
του Αιγαία δάκρυα που τρέχουν
και κατατρέχουν τη ζωή

ευθεία μπροστά δεν βλέπω παρά
μια πάλη με τον ρου της θάλασσας
μια παλίρροια στεναγμών

δεν ξέρω αν μπορώ
ν’ αντέξω τον καταιγισμό
αν μπορώ να ξεπεράσω
τη θαλάσσια χιονοθύελλα
πριν μ’ αποκρυσταλλώσει

θα μπορέσω σαν τον λευκό ναό
να κατευνάσω τον γλαυκό θεό;
να φορέσω την αρμύρα
χωρίς να με διαβρώσει;

θα γιάνει κάποτε η ζωή
ο ήλιος μου να τρέχει
παγοδρομία σε θάλασσα φίλντισι;

Γλαυκός:

στο ξύπνημα του φωτός
ξύπνα κι εσύ
με της ανατολής το πρώτο σφυρί
ξεκίνα να χτίζεις
τη σκαλωσιά των ιδεών
να σκαρφαλώσει η σκέψη σου στον ουρανό
ως ηλιακός συλλογισμός

το μεσημέρι
ο ήλιος αποφασίζει την πορεία του
έχοντας φέρει στο φως
όλα τα γεωγραφικά δεδομένα
έτσι κι εσύ, στην κορφή του θόλου
θα δεις σε ποια γούβα του κόσμου
εφαρμόζει η ευτυχία σου

το όραμα της ευτυχίας
σαν κρυφός ανεμοδείκτης
θα λειτουργεί εντός σου
ακόμη και στην άπνοια
στη θύελλα
δεν θα νιώθεις
το ράπισμα του ανέμου
το μέλλον θα σε αποσπά
απ’ τον πόνο του παρόντος

θα ’χεις ανέβει στο κύμα
δεν θα νιώθεις την τρικυμία
η ορμή του νερού
θα συμπνέει με τη ψυχή σου
κι η ταραχώδης πλεύση
θα φαντάζει παγοδρομία

~.~

Καστανός

ο Ξένος:

καρποί μεστοί
πέφτουν οι μέρες μου
στη γη

στο χώμα γυρνάν
λυμένοι πριν με δουν
λυπημένοι πριν χαρούν

η άνοιξη πάλι θα ’ρθει λέω
να μου γιάνει τη ψυχή
μα κι αν έρθει δε θα βρει
έναν άντρα τόσο νέο

ο κορμός μου ξεφλουδίζει
για να διώξει τη φθορά
όμως μέσα μου βαθιά
γρικώ ρωγμές και ρίγη
αχ, να μπορούσα
τις μέρες μου ν’ ανοίξω
με καρυοθραύστη θεϊκό
να έβρισκα
τη ψίχα τη λευκή
σαν ψυχή αληθινή

Καστανός:

καημένε εγκλωβισμένε
σε ρουτίνα εποχών

κάθε μέρα που ανθίζει
τριαντάφυλλο αυγής

και δεν βλέπεις την Ηώ
να σου διώχνει το σκοτάδι
τον μικρό κορυδαλλό
ν’ αναγγέλλει τη χαρά του

ρίζωσες στα δυο τετραγωνικά
που σου μοίρασε η ζωή
είδες το σώμα ως κορμό
που αναμένει τον καρπό
περιμένεις απ’ τη Γη
να σε κάνει θαλερό

ξένε, γύρνα το μυαλό
με ιδέες θάλλει ο νους

αποτίναξε τις ρίζες σου
και ψάξε να με βρεις
με τη φαντασία σου
θα σπάσεις
το τσόφλι της ζωής

~.~

Πορτοκαλής

ο Ξένος:

ποιος φιλοτέχνησε το πορτοκάλι;
ποιος τεχνίτης της φύσης
επέβαλε την αρμονία στον χυμό
ισοσκελίζοντας τον ήλιο
σε δέκα μισοφέγγαρα;

ας έρθει να μου πει
την κρυφή γεωμετρία
στη ζωή μου πώς θα βρω
τα μέρη να ήταν ίσα
να μην μένει κάτι ατροφικό