Δήμητρα Δημητρίου, Ρέκβιεμ για την Ουκρανία

δίπλα εκεί στου Κρεμλίνου τους πύργους
θα ουρλιάζω κι εγώ

Και κάπως έτσι
Ιούλιο μήνα –για Φεβράρη–
ακούσαμε να πέφτει
μια μεγάλη ριπή
σαν χαλασμένο φρούτο
έξω από την Ιστορία.

Ο μεγάλος χρόνος
καθήμενος στους ώμους των γερόντων
βούτηξε ξανά ολόγυμνος στη θάλασσα
ο ίδιος χρόνος
που κάθισε κάποτε
στα γόνατα της Παναγίας
στο Βόλγκογκραντ
γεννώντας ονόματα κραταιών μεγάλων πόλεων
αφήνοντας ένα γέλιο γοερό
στις καστανιές
θρόισμα
πριν απ’ το φύλλο.

Ένας που στήνει ξανά τ’ άγαλμά του
κάτω από χαμηλωμένα βλέφαρα
στόματα
που τραυλίζουν.

Αμολημένος για χρόνια στο κυνήγι
μάς άφηνε ν’ ακούμε το σφύριγμα απ’ τα βέλη
καρφωμένα στους τοίχους
το χνώτο απ’ την ανάσα του
στον άσπιλο λαιμό
του κύκνου
σκυμμένοι πάνω στην κοπριά
και τα βόρβορα
μιας απαράβατης ευημερίας.

Τι απόγινε τότε
στα μεγάλα σαλόνια
μήτε που ρωτήσαμε.

Πίσω μου αχνίζει ο Νέβας
ανέμοι σφυρίζουν στο Καρπάσι
ολόγυρά μου υψώνονται ξερόχορτα
μπλόκα του δρόμου
Στα υπόγεια μιλούν ψιθυριστά
σαν ανθρώπινη μιλιά
πριν απ’ τα χείλη.

Μ’ άναρθρες συλλαβές βγαίνω μπροστά
στα δόντια μου αφροί από θαλασσινό νερό
πλέκομαι γύρω σας κισσός
φράζω τον δρόμο στα τανκς
με κρίνα της άμμου στα χέρια
γεννώ παιδιά στα καταφύγια
και φτιάχνω βόμβες μολότοφ
νοικοκυρά
με τον τρίφτη.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ