ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Κι είπ’ η γιαγιά στ’ άσωτα εγγόνια
πως πέθαν’ ο Καλός Θεός…»
Δ. Ζευγώλη – Γλέζου

«Μεγάλη Μήτρα, πόσο το ποθώ
να ’ρθω στη γη κι ας είμαι πριν της ώρας.
Αγέννητος, ζητώ την Ελευθώ
ν’ ανοίξει της καρδιάς μου το βυθό
και στ’ άπειρου του νου να στάξ’ ιχώρας.

Φωνάζουνε οι μοίρες: «Μη βιαστείς,
δεν έφτασε ακόμα η εποχή σου!
Θα φαίνεσαι της τάξης βιαστής
και νήμα μιας πανάρχαιης κλωστής
που κόπηκε. Τη λησμονιά σου ευχήσου!»

Ω, βέβαιη θα είν’ η λησμονιά,
γενάρχες τη γευτήκανε και δούλοι
κι εγώ, που μόνος άνοιξα πανιά,
βαφτίζοντας την μπόρ’ απανεμιά,
των λέξεων τον πόνο μεροδούλι.

Μεγάλη Μήτρα σβήνουνε Γραφές
στην άγρια τούτη γη της Βαβυλώνας.
Ψυχές που γεννηθήκαν ποιητές
δεν πρόφτασαν ν’ αγγίξουν οροφές.
Φωτιά! Καταραμένος ο αιώνας!

Τελειώσαμε, λοιπόν, οριστικά;
Αυτό το τέλμα γράφτηκε στην πλάση;
Το σκότος που τα πάντα υπερνικά
σκορπίζ’ ολούθε αμέτρητα κακά
το μαύρο φως να δει και να χορτάσει;

Μα εκεί που όλα χαθήκαν στη σειρά
και το αίμα τρέχει στα νερά της κοίτης
εκεί που τ’ άγριο Τίποτα σφυρά,
στου χαλασμού βαθιά τη συμφορά
ξαναγεννιέτ’ ο Ποιητής-Προφήτης!

ΘΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΔΗΣ