Βηρυτός, 22 Μαρτίου 2020

Είναι πρωί Κυριακής κι ένα ελικόπτερο κάνει κύκλους στον γαλανό ουρανό πάνω από την πρωτεύουσα του Λιβάνου, καλώντας από το μεγάφωνο τους πολίτες να παραμείνουν στα σπίτια τους, ώστε να περιοριστεί η διάδοση του νέου κορωνοϊού. Οι ακτίνες του ήλιου διάχυτες κατεβαίνουν στο μπαλκόνι μου, απλώνοντας τις κομψές σιλουέτες των αναρριχητικών φυτών στα ανοιχτόχρωμα πλακάκια.

Στον ήσυχο δρόμο κάτω από το διαμέρισμά μου, μια ηλικιωμένη γυναίκα με μάσκα προσώπου και φουσκωτό φούξια σακάκι περνά έξω από το γραφείο τελετών κουτσαίνοντας. Κάνει μικρά και προσεκτικά βήματα∙ με το ένα της χέρι, γυμνό, κρατάει ένα μπαστούνι και με το άλλο ψάχνει για ισορροπία ακουμπώντας στη σταθμευμένη νεκροφόρα. Κάτω από τα πόδια της ο δρόμος είναι βρεγμένος, έχει μόλις απολυμανθεί∙ μικροσκοπικές φυσαλίδες λάμπουν στο φως του ήλιου.

(περισσότερα…)