Υπερσιβηρικός

Μνήμη Ορ. Λάσκου

“Και το τρένο της προόδου ολοταχώς
τρέχει σαν τρελό μέχρι να φτάσει
όσο γίνεται μακρύτερα απ’ το φως,
το Θεό,
την αγάπη
και την πλάση”
Ντ. Μιζγκούλιν (μτφρ. Αλ. Πάρνη)

Περίμενα χρόνια να ’ρχόταν το τρένο,
γεμάτος με σκόνη μυριάδων σταθμών
– στον κόσμο γεννιέμαι, σιωπώ και πεθαίνω,
παιχνίδι της μοίρας και πάντα υπ’ ατμόν.
Μα πάλι η φωνή μυστικά θα καλεί
παιδιά που αρνηθήκαν τις έτοιμες λύσεις.
Ω, πράξη σαν γίνει αυτή η οφειλή,
τον δούλο σου, Κύριε, μπορείς ν’ απολύσεις!

 

Ποιος μ’ έβαλ’, αλήθεια, σ’ αυτό το ταξίδι
σκεφτόμουν πνιγμένος στο μαύρο βυθό.
Μα τάχα το ίδιο δε ’λέγαν κι όσοι ήδη
σβηστήκαν, μα κι όσοι θα βγουν σαν χαθώ;
Κουκκίδα μικρούλα η ζωή μας, ενώ
ο Χρόνος τις μαύρες σελίδες απλώνει
και μοιάζει σχεδόν γλαφυρό το κενό
καθώς αγναντεύεις της στέπας το χιόνι.

Τις χώρες ετούτες στον πάγο Κοζάκοι
διαβαίναν στ’ αλόγου τις σέλες ορθοί
―μ’ αυτές τις εικόνες κοιμόμουν παιδάκι,
μα το παραμύθι ξανά δεν θα ’ρθεί―
Μονάχα οι ράγες χτυπούν δυνατά
κι ο δρόμος μου μοιάζει σκοπό να μη φέρει
και πάντα ο ανήξερος φίλος ρωτά
γιατί στις χαρές η καρδιά μου υποφέρει.

Φιλιά κι αρραβώνες και κόρες κι εγγόνια
και κάπου στη δύση το Βλαδιβοστόκ.
Γιατί, τότες, βάφουν αλλιώς τα βαγόνια
αφού τ’ αγοράσαν απ’ όμοιο στοκ;
Αλίμονο! Ο κόσμος βαδίζει τυφλά
κι ανόμοιοι ανθρώποι την ίδια ζουν πλάνη
– ακόμα και το ίδιο το Φως σκουντουφλά
καθώς διαλαλούν πως κι αυτό θα πεθάνει!

Ποιοι να ‘χουν το σθένος ενός Μαγιακόφσκι
ν’ αλλάξουν το τέλος που έχει οριστεί;
Εντός τους μιας άλλης ζωής θα υποφώσκει
το χάος, μα τούτης θα μένουν πιστοί.
Ο μέσα παλμός τους θα σβήνει κι αυτός,
με φόντο μια λήθη χωρίς ανδριάντα
κι η ποίηση μόνη σανίδα φωτός
μιας νιότης στραβής που τραβά στα τριάντα.

Αιώνια Ρωσία που σ’ άρπαξαν τώρα
οι κόκκινοι, οι μαύροι… (γυρνά το εκρεμμές)
Ρημάζουν τις στέπες ξανά τροχοφόρα
μα εμάς σταθερές ταξιδεύουν γραμμές.
Κι αν βγάζουν μια λάμψη τ’ αστέρια τους, φευ!
παραίσθηση μοιάζει που κρύβει το φως μου.
Στρατιές Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Ραντισέφ
θα δείξουν το δρόμο στην άκρη του κόσμου.

Γι’ αυτούς θα σταθώ μπρος στης ζήσης το ρέμα
που ρέπουν οι αγώνες κοντά στο κενό,
στον τόπο που χτίσανε δάκρυα κι αίμα,
στη γη που απαντά τις κραυγές που μηνώ.
Οι γυάλινοι πύργοι πώς μοιάζουν σταυροί
στα γύρω μας δάση το χιόνι σαν φτιάχνει,
μα ―αν κάποιος πιστέψει σ’ αυτούς― θε να βρει
ξανά το Θεό που εβυθίσθη στην πάχνη.

Σιμά μου χιλιάδες που αντέξαν το ψύχος
και ζουν μες στο σκότος το σιβηρικό
που μόνος τους πόθος κι απόκοσμος ήχος
“Να πέσουμ’, αρκεί να σβηστεί το Κακό!”
Η μέρα της κρίσης του πλήθους θ’ αργεί
κι ως τότε μονάχη η Σιωπή θα επιχαίρει,
μα αυτοί θα διαβαίνουν σαν ίσκιοι τη γη,
χωρίς μεν Θεό, με σταυρό όμως στο χέρι.

Στην τούνδρα βαδίζει για πάντα η ζωή μας
και σπάμε τον πάγο στροφή τη στροφή,
μ’ αξίνα τους στίχους, με τ’ άστρο της ρίμας,
με κάθε στιγμή που ξανά δεν θα ’ρθεί.
Σπιτάκια, χωριά, ώς κι η Μόσχα ―για δες!―
θα κλίνουν το γόνυ μπροστά σαν περνάει,
μ’ ολόφωτες μέρες, με κρύες βραδιές
– μα τώρα, σωπάστε! Η γραμμή ξεκινάει…

ΘΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΔΗΣ