*

Κείμενα – Φωτογραφίες ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ

*

ΚΑΜΕΛΙΑ

Το άνθος της καμέλιας καλώ να μας φωτίσει.

Έλα μικρό μου άνθος, έλα και βγες απ’ την κρυψώνα σου. Αναμέρισε τα βαθυπράσινα φύλλα με τις διάφανες νευρώσεις και ρίξε το κόκκινο φως σου στον πενιχρό μας κόσμο. Άνοιξε την αλουργίδα σου και θέσε μας υπό την σκέπη σου. Είσαι από αίμα ή από μαρασμό ουράνιου άστρου; Βγες σαν σπασμένο ρουμπίνι, βγες σαν κόψη από άλικη αθέρα, βγες σαν εκνέφωση επτασφράγιστης κολόνιας, έλα, βγες και σίμωσε στον κόσμο μας, προτού μας κυριεύσει η νύχτα.

~.~

*

*

ΣΤΑΣΙΜΑ ΝΕΡΑ

Εδώ, στα στάσιμα νερά, σ’ ένα τοπίο παρακμής. Το βυθισμένο δέντρο συνδράμει τα νούφαρα της άνοιξης να ανέλθουν από τον βυθό και να επικαλύψουν καχεκτικά την επιφάνεια. Επειδή ένα κλίμα παραίτησης περιβάλλει το τοπίο. Μια διάθεση αόριστης μελαγχολίας διαχέεται παντού. Κι ο οδοιπόρος ψάχνει τον ίσκιο του μέσα στους καθρεφτισμούς που σφραγίζουν την έννοια της απουσίας.

~.~

*

*

ΟΝΕΙΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Δεν είναι μακριά το όνειρο από την πραγματικότητα. Ίσα ίσα που βλασταίνει μέσα από τις πτυχές της και ανθίζει με όλες τις υποσχέσεις της ομορφιάς. Ένα κλείσιμο του ματιού, ακόμα και μισό, είναι αρκετό τις πιο πολλές φορές για να μας χαρίσει το γλίστρημα προς την ονειρική ψευδαίσθηση. Ένα απειροελάχιστο κλικ χρειάζεται και η μετατόπιση συντελείται. Τυχεροί είναι όσοι διαθέτουν αυτό το κλικ μέσα στις σωματικές και ψυχικές λειτουργίες τους. Οι υπόλοιποι ας αρκεστούμε στη διάθλαση του φωτογραφικού φακού.

~.~

*

*

Ο ΔΡΑΚΟΣ ΤΟΥ ΚΙΣΣΟΥ

Ο κόσμος γύρω μας προσφέρεται αφειδώς για τη δημιουργία φαντασιακών εικόνων που παραπέμπουν στους κρυφούς μας φόβους ή στις ονειρικές μας επιθυμίες. Σαν παιδί έβλεπα με τη διεσταλμένη φαντασία μου εικόνες μέσα στα θολά νερά και τα αντικαθρεφτίσματα των ποταμών ή πάνω στα αναμαλλιασμένα σύννεφα, που ο άνεμος τα μετέτρεπε σε ένα εναλλασσόμενο καλειδοσκόπιο μαγικών μορφών. Πιο κοντά μου όμως ήταν τα δέντρα που με τη βοήθεια του κισσού ή του ιξού και άλλων περικοκλάδων (και λίγη έξαψη δική μου) δημιουργούσαν μέσα στο σύθαμπο τιτάνιες μορφές που με τυραννούσαν μετά στον ύπνο μου. Σε μια μεσημεριάτικη περιδιάβαση έπεσα πάνω στον «δράκο του κισσού», που μάλλον είναι μια επαναφορά αξέχαστης παιδικής μου εικόνας στο ίδιο ακριβώς σημείο. Γι’ αυτό λέμε πως οι παλιοί μας φόβοι δεν χάνονται ποτέ και πάντα μας ακολουθούν.

~.~

*

*

ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΟΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Μερικά πράγματα είναι μοναδικά. Στα δέντρα καταφεύγω κάποιες φορές για να εξευμενίσω τους δαίμονες της μοναχικότητάς μου. Νιώθω ότι τα δέντρα και οι άνθρωποι ως φυσικές παρουσίες συγγενεύουν αρκετά.

Κάποτε στις περιδιαβάσεις μου κατάφερα να εστιάσω σε μια πελώρια πανσέληνο ακριβώς πίσω από τα κλαδιά του εικονιζόμενου δέντρου. Ο κύκλος της σελήνης λίγο ήθελε για να γεμίσει τον κύκλο των κλαδιών του. Δεν μου ξανάτυχε ποτέ, αν και είναι συνεχώς ο ενδόμυχός μου πόθος. Κάποια πράγματα συμβαίνουν μόνο μία φορά και σφραγίζουν άπαξ και διαπαντός τη ζωή μας. Ωστόσο ελπίζουμε να μας ξανασυμβούν κι ας είναι μόνο ονειροφαντασίες.

Καθώς το δέντρο μεγαλώνει, βλέπω ότι τα κλαδιά του παίρνουν σιγά σιγά το περίγραμμα του φεγγαριού. Ο τέλειος κύκλος. Ο λόφος διαγράφεται πάντοτε ερημικός μπροστά από το κενό του ορίζοντα. Οπότε το όνομα «φεγγαρόδεντρο της μοναξιάς» επέρχεται αυτοδικαίως.

Τα δέντρα, όπως και τα οικεία μας ζώα, πρέπει να έχουν ονόματα για να μπορούμε να συνομιλούμε μαζί τους.

~.~

*

*

Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΟΡΙΖΩΝ

Νιώθω χαρούμενος πάντα μπροστά στον ελεύθερο ορίζοντα. Είναι η ύψιστη ελευθερία του βλέμματος. Η εκμυστήρευση της φυσικής ομορφιάς. Εκεί μέσα στις πτυχές των αποστάσεων μας ανοίγονται άπειρες προοπτικές.  Άλλες τις αντιλαμβανόμαστε και άλλες όχι. Όμως υπάρχουν εκεί και κυματίζουν στον αέρα, λίγο έξω από τα πρόθυρα του μυαλού μας.

Να, εδώ πατάμε στα χώματα του Παρνασσού και απέναντι λάμπει και μας υπόσχεται η Γκιώνα. Ανάμεσά μας μια φιλάρεσκη αμυγδαλιά κρυφογελάει χαρούμενη.

Τι μέρα!

*

Περιπλανήσεις με λόγο και εικόνα
Επιμέλεια στήλης ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ

*