Greece – The 5th Woman Scream in Verse; A Summary

(The video was created by Georgia Panakia for Eleni Galani’s poem which closed the Festival)

The 5th Woman Scream Festival was celebrated with great success in Greece last March. With more than 10 events and a variety of arts (poetry, theatre, cinema, etc) in the Greek capital and the periphery, the 5th Woman Scream conveyed the message of non-violence towards women of every nationality and background. Below you will find a small but characteristic selection of what was read and took place in Greece during the Festival.

– Dimitra Christodoulou (Woman Scream’s special guest in Athens)

ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ

«Όλα έμαθες να τρέχεις να τα πεις,
Τα καταδίδεις στη συνείδησή σου
Σαν να ‘σουν του θεού το τσιράκι.
Γυναίκα που έχασε αγάπη γιου,
Για ν’ ανοίξει λογαριασμό στην Άγια Τράπεζα,
Να, έτσι, φαίνεται, θα σε θυμούνται.»

ΦΙΛΟΦΡΟΝΗΣΗ

Με τα κυκλάμινα των ματιών της,
Τη θύελλα της επιδερμίδας της,
Ήρθε η ψυχρούλα του πρωινού και κάθισε
Πάνω στις νέες μου ρυτίδες.

(Woman Scream opening at Instituto Cervantes in Athens)

– Nektaria Mendrinou (Woman Scream’s special guest in Kissamos/Crete)

ΔΕ ΣΑΣ ΛΕΩ ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ
Τι ήξερα για εκείνη;
Το όνομά της πρώτα
και την ηλικία της,
Ρόζυ και εικοσιδύο,
το «Ροζαλία»
ξεχασμένο στα χαρτιά
και σε αλλοτινές προσφωνήσεις
μητρικές.

Τι ήξερα για εκείνη;
Χαμογελαστή
με κελαρυστή φωνή
και υπέροχο χιούμορ,
γέμιζε η συντροφιά της
απογεύματα αναδουλειάς.

Ερχόταν συχνά πυκνά
στο φαρμακείο,
η καλύτερη πελάτισσά μου
σε προϊόντα μέικ απ
και μακιγιάζ,
πάντα απογεύματα
και πιάναμε κουβέντα
«ευχήσου να ‘ναι αγόρι!»
έλεγε, ακουμπώντας το χέρι
στην κοιλιά της.

Τι ήξερα για εκείνη;
Λίγες γνώσεις Αγγλικών,
μεροκάματα στα τουριστικά
και ο ελεύθερος χρόνος της
δοσμένος όλος
σε τσόχινα λουλούδια
και πάνινα κουκλάκια «πανέμορφα»,
«αλήθεια το λες;
Γιατί ο Κωστής εκνευρίζεται
όταν με βλέπει με τις βελόνες»
και γέλαγε.

Τι ήξερα για εκείνη;
«Άτυχο το καημένο»
μου ‘πε κάποτε
μια ηλικιωμένη πελάτισσα
αφότου αποχαιρετίστηκαν στην πόρτα μου,
«καλόψυχο
μα άτυχο»
και έμαθα
για την ορφάνια από μάνα
και για τα μεθύσια
του πατέρα
«αχ, τι να λέμε, παιδί μου,
περασμένα είναι αυτά
μα δεν ματίζεται
το ριζικό τ’ανθρώπου…»

Έπειτα
έμαθα για το φονικό
«εξ αμελείας»
ο Κωστής,
σε ανάδοχους γονείς
ο γιος,

ξέρω,
δε σας λέω
κάτι καινούργιο.

ΑΠΟΦΑΣΗ

Αυτή η απόφαση
είναι οριστική

θα μανταλώσω
τις πόρτες,
θα καλύψω
τα παράθυρα

γνώμες προσωπικές
θα αποσιωπήσω,
επιθυμίες βαθύτερες
θα απαρνηθώ

με φωνή άχρωμη
θα τελειοποιήσω
συζητήσεις κοινότυπες,
για τον καιρό,
για τις ιώσεις των παιδιών,
για το δέσιμο των γλυκών

θα πάψω να ονειρεύομαι
το διαφορετικό,
να αποζητώ
τα εις εαυτόν,
όσο λιγότερο
με θυμάμαι
τόσο ευκολότερα
θα κυλάει ο χρόνος
μέσα σε αυτή
την καθημερινότητα
όπου μέγα ζητούμενό της
είναι πια
η ομοιομορφία,
η επίτευξη
των ρόλων’

ναι, η απόφασή μου
αυτή
θα σταθεί αμείλικτη
με ό,τι από εμένα
θελήσει
να υψωθεί,
με όποια πτυχή
του χαρακτήρα μου
επιχειρήσει
να με αποσπάσει
από την κοινώς αποδεκτή
κανονικότητα

θα απλοποιήσω
τις ημέρες,
θα με κλειδώσω
μέσα στους τέσσερις τοίχους
«καλημέρα-
-καληνύχτα-
-μαμά-
-βάρδια απογευματινή»

και εάν,
όπως προβλέπουν
οι ψυχολόγοι,
η απόφαση αυτή
γυρίσει κάποτε
εναντίον μου,

με λίγη τύχη
χρόνια αρκετά
θα ‘χουν ως τότε κυλίσει

«γερνάει και ιδιοτροπιάζει»
θα λένε
οι αγαπημένοι μου.

(Woman Scream Festival in Chania, Crete)

– Elsa Korneti

Αν μπορούσαν μόνο να ιππεύσουν
ένα ουράνιο τόξο
τότε θα γλίτωναν από κάθε λύπη και κάθε συμφορά δυστυχία
και δεν θα φύτρωναν ποτέ πια μαύρα λουλούδια
στα όνειρά τους
Τα κορίτσια της Υεμένης παντρεύονται νωρίς
Τα κορίτσι της Υεμένης πεθαίνουν νωρίς
Την πρώτη νύχτα του γάμου
Από έναν έρωτα χωρίς έρωτα
Πνιγμένες στο αίμα της μήτρας και του υμένα
Θύματα φονικής διάτρησης
Θύματα φονικών παιδόφιλων συζύγων

Η μαύρη μπούρκα
είναι η ολόσωμη στολή
της γυναίκας δοχείο
o ναός του σώματός της
όπου περίτεχνα κρύβει
ένα πηγάδι αστείρευτες επιθυμίες
και τη μοίρα της υποταγής της
Να μπορούσε μόνο να γύριζε
στην τρύπα του κόλπου
της ένα κλειδί
να τον σφαλούσε
ώστε κανένας και τίποτα πια
να μην την ακουμπούσε

Η ανάδυση από ένα
πλυντήριο ονείρων
δεν αργεί
Κάποτε από τον λήθαργό της
θα ξυπνήσει
φορώντας
τα γαμψά τακούνια
της λεοπάρδαλης

– Kleopatra Lymperi

Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Ο άνθρωπος που από μέσα τρέμει, συνήθως
σφάλει. Φτιάχνει εξουσία για να σταθεί στον
εαυτό του, φτιάχνει φυλακές για τους άλλους
απ’ έξω σκληραίνει, παγώνει
– η κραυγή της γυναίκας θα τον βρει.

Ο άνθρωπος που σφάλει, γράφει πράξεις σαν
γλιστερά μαστίγια, γίνεται λύκος
δαγκώνει το ίδιο του το κορμί, τα χέρια τα πόδια
την καρδιά το συκώτι τα νεφρά,
(δαγκώνει τη μάνα του•
έτσι τη νικά : με τα δόντια )
– η κραυγή της γυναίκας θα τον βρει.

Ο άνθρωπος που από μέσα τρέμει δεν θέλει να
δείχνει την ήττα τον τρόμο
ταΐζει με ζωντανό κρέας τα σκυλιά του
τα στέλνει κυνήγι
– πάντα οι εξουσίες χρειάζονται
άγρια ζωή, άγρια τροφή.
(Από τις εξουσίες αυτές κάποτε θα κυλήσει το δάκρυ του
εσωτερικού μου άνδρα, εκείνου που θα δει το
σφάλμα – λέει η γυναίκα.)

Στο μεταξύ, η γυναίκα είναι ο ελπίζων ο
ελεών εαυτός, ο πάλιν ερχόμενος μετά δόξης
σε ελαιώνες μαζεύει το ασήμι της αγάπης
μες τον καρπό ελιά αφήνει τα δόντια της
να δαγκώσουν το νόημα ενός ωραίου πτηνού που
γράφει με θηλές και ράμφη
την ελεύθερη πτήση.

Ασθμαίνουσα η αγάπη παίρνει τη γυναίκα
να πάνε εδώ κι εκεί, τη βάζει να βαδίζει
από δω από κει, σε ουρανό και Γη
βόσκοντας τ’ αρνιά της, τους σκύλους
τους λύκους.
Ενδεχομένως η αγάπη ονομάζεται γυναίκα
(το ‘χω δει να συμβαίνει)
όμως
πάντα μια γυναίκα έχει έναν άντρα από
μέσα, στην πιο βαθιά φυλακή της τον
δένει, τον ντύνει, τον λούζει
είναι ον διπλό αυτή, από άντρα κι από γυναίκα
– επομένως, ποιος αγαπά;

Ο άνδρας που από μέσα τρέμει, έχει από μέσα
μια γυναίκα που τρέμει. Το κορμί του
άντρα ιδρώνει, απ’ έξω μοιάζει
σαν κάποιος που κόβει, τρώει, ματώνει
στο μεγάλο τραπέζι
(οι μασέλες του οι εξουσίες του
σφυροδρέπανα ή θεριστές
στο μεγάλο τραπέζι της ματαιότητας)
– η κραυγή της γυναίκας θα τον βρει.

Ο άνδρας που από μέσα τρέμει, συνήθως
σφάλει. Ψάχνει τη γυναίκα σε όλη τη
σφαίρα Γη , της ρίχνει τα δίχτυα του
(δηλαδή, τη λέξη υποταγή)
της ρίχνει μια τίγρη, έναν πάνθηρα, μια κατσαρίδα
έναν πύθωνα, μια αλεπού, μια
σφίγγα.
Για όλα αυτά, κάποτε θα
κυλήσει το δάκρυ της εσωτερικής του γυναίκας
όταν κι εκείνος θα έχει πονέσει πολύ.

– Yorgos Stergiopoulos (He translated from English the following two poems)

ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΠΟΝΟΣ (Dahabo Ali Muse)

Κι αν μιλήσω για την γαμήλιά μου νύχτα:
Περίμενα το χάδι, το γλυκό φιλί, μιαν αγκαλιά και λίγο αγάπη.
Όχι, ποτέ!
Με περίμενε μόνο ο πόνος, δεινά και δυστυχία.
Ξαπλωμένη στο νυφικό κρεβάτι, βογκώντας σαν το πληγωμένο
Ζώο, θύμα του γυναικείου πόνου.
Το πρωί, με περίμενε ο εμπαιγμός.
Η μητέρα μου αναφωνεί:
Ναι, είναι παρθένα.
Μες στους φόβου την αρπαγή,
Σαν ο θυμός μου καταλάβει το κορμί,
Όταν με το μίσος γίνουμε σύντροφοι
Τότε δέχομαι την γυναικεία συμβουλή, γιατί είναι μόνο γυναικείος πόνος,
Και μου λένε πως ο γυναικείος πόνος χάνεται σαν κάθε τι γυναικείο.
Το ταξίδι συνεχίζει, ή κι ο αγώνας συνεχίζει
Όπως λένε οι σύγχρονοι ιστορικοί.
Καθώς ο αγνός δεσμός του γάμου ωριμάζει
Κι υποτάσσομαι κι η θλίψει υποχωρεί.
Η κοιλιά μου γίνεται μπαλόνι
μιαν αχτίδα ευτυχίας θα φανεί
μιαν ελπίδα, ένα καινούργιο μωρό, μια καινούργια ζωή!
Αλλά αυτή η ζωή η καινούργια, θέτει σε κίνδυνο την δική μου την ζωή,
Η γέννηση ενός μωρού, θάνατος για μένα και καταστροφή.
«Τρεις γυναικείες λύπες» τις έλεγε η γιαγιά μου.
«Η μέρα της περιτομής, του γάμου η νύχτα και του παιδιού η γέννηση, είναι η τριπλή
γυναικεία θλίψη.
Μόλις η γέννα εκραγεί, κλαίω για βοήθεια, καθώς η ταλαιπωρημένη σάρκα θα σχιστεί.
Κανένα οίκτο, σπρώξε! Λένε αυτοί.
Είναι μόνο γυναικείος πόνος!
Και τώρα κάνω έκκληση:
Έκκληση για την χαμένη αγάπη, για όνειρα σπασμένα
Για το δικαίωμα στην ζωή σαν ένας άνθρωπος ολόκληρος.
Κάνω έκκληση σε όλους τους ειρηνικούς ανθρώπους να προστατεύσουν και να υποστηρίξουν
Να ανατείνουν ένα χέρι βοηθείας στ’ αθώα, μικρά κορίτσια που κακό δεν έκαναν κανένα
Υπάκουα σε γονείς και πρεσβυτέρους, μόνο ξέρουν να χαμογελούν.
Μυείστε τες σ’ ένα κόσμο αγάπης,
Κι όχι σ’ ένα κόσμο γυναικείου θρήνου.

ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ (Chris Smith, Hemel Hempstead)

Υποφέρουν οι αθώοι
Που, κακό, δεν κάνουν πουθενά
Τα μάτια κλείνουν, κι έπειτα
Δεν ανήκουν, ποτέ ξανά

Υποφέρουν τα παιδιά
Σε άγριο κόσμο μεγαλώνουν
Κίνδυνος μέσα στην χαρά τους
Αυτό, μονάχα τους, βιώνουν

Υποφέρει κι η γυναίκα
Που συγκατοικεί με το βιασμό
Πού να πάει, πώς να ξεφύγει
Από το γεγονός αυτό.

Υποφέρει κι ο άντρας
Κρίνεται απ’ του δέρματος το χρώμα
Στο διαφορετικό, καταραμένος
αμαρτία του γιατί είναι αυτό ακόμα;

Υποφέρει κι ο ποιητής
Που βρίσκει τις λέξεις να τα πει
μια θλίψη να τα καταγράψει
μα αθωότητα καμιά, σ’ άλλη της μορφή.

– Eleni N. Galani (With her following poem ended the 5th Woman Scream Festival in Greece)

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΨΥΧΗ ΚΗΠΟΥ

Υπάρχουν γυναίκες με ψυχή κήπου
ανθίζουν, μαραίνονται, φυλλορροούν, αιμορραγούν,
αναπαράγονται
με κιρκαδική ροή, με αυτιστική πλήξη
μέχρι να σβηστούν οριστικά ως
τον αφανισμό τους

κι αν τις ρωτήσεις το ίδιο θα έκαναν από την αρχή
οι γυναίκες με την ψυχή κήπου
θα πρόσφεραν τον εαυτό τους γύρη τροφή στα
λεπιδόπτερα
να γέρνουν ξένοι πάνω τους να γεύονται γεννήτορες να
γεννούν να γίνονται εραστές ξενιστές
της καταστροφής τους

έτσι περιμένουν καρτερικά χωρίς ποτέ να παραπονεθούν
αγκιστρωμένες στη ζωή
ρίζες τραχιές
οι γυναίκες με την ψυχή κήπου

ζουν για τη θαυμαστική στιγμή που τα χρώματα
προσπερνούν
που τα φτερά ξεδιπλώνονται
και η λεπίδα του πόθου επικρεμάται
κοφτερή,
δαμόκλειος των εραστών η αποδημία