περαστικά & παραμόνιμα | 04:23

Καιρικά σχόλια από τον ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ

Το όνομά του, Τζακ Τεϊσέιρα. Εθνοφύλακας των ΗΠΑ, ετών 21. Σιδηροδέσμιο τον συνέλαβε τις προάλλες το FBI με τα ΜΜΕ να επιχαίρουν και να χειροκροτούν. Κάποια μάλιστα συνεργάστηκαν προθυμότατα με τις αρχές για τον εντοπισμό του.

Το έγκλημά του; Έδωσε στη δημοσιότητα εκατοντάδες απόρρητα έγγραφα που τινάζουν στον αέρα το δυτικό αφήγημα για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Όχι, δεν έχει καμιά υπόσταση το παραμύθι της μη άμεσης εμπλοκής των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ. Ειδικές δυνάμεις της Δυτικής Συμμαχίας πολεμούν στο πλευρό του Ζελένσκι και του Κιέβου κατά των Ρώσσων. Όχι, οι Ουκρανοί δεν κερδίζουν τον πόλεμο. Το αντίθετο συμβαίνει: αναγκάζονται από τους υποτιθέμενους συμμάχους τους σε όλο και πιο επώδυνες, όλο κι πιο απέλπιδες θυσίες.

Τώρα τον Τζακ Τεϊσέιρα περιμένει η τύχη του Ασσάνζ. Ήδη τα ΜΜΕ, τα ίδια αυτά που διαδίδουν τόσον καιρό πρωτοσέλιδα τα δυτικά ψεύδη περί του πολέμου, πρωτοστατούν στους χαρακτηρισμούς. Φιγουρατζής και οπλομανής λέει ο νεαρός, αντισημίτης κιόλας. Κάπως έτσι όμως δεν προγράφτηκε και ο Ασσάνζ, ως βιαστής μάλιστα; Στην πυρά λοιπόν και ο Τζακ και όσα έφερε στο φως. Με πρώτη πρώτη την αλήθεια.

(Σκέφτομαι τώρα τι θα έλεγαν τα δυτικά ΜΜΕ αν οι Ρώσσοι πάθαιναν τέτοια νίλα, αν τόσα απόρρητα έγγραφα δικά τους διέρρεαν στη δημοσιότητα…)

~.~

Η Βανδέα στη Γαλλική Επανάσταση ήταν προπύργιο ζηλωτικό των μοναρχικών και της εκκλησίας. Σήμερα, στο όνομα του κοσμικού κράτους (λέγε με woke και ορθοπολιτική) αποκαθηλώνει, και με δικαστική βούλα παρακαλώ, το άγαλμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ από την κοινή θέα.

Έτσι όμως είναι η ζωή και η ιστορία, κύκλους κάνει. Όταν ο χριστιανικός όχλος γκρέμιζε το ξόανο του Σεράπιδος στην Αλεξάνδρεια, μας αφηγούνται, ξεχύθηκαν από μέσα τα ποντίκια. Ο Παλλαδάς έχει εκείνο το σπαρακτικό επίγραμμα για το άγαλμα του Διός, νομίζω, που το έλιωσαν και το έκαναν τηγάνι. Και οι μνήμες με τους Ταλιμπάν να ανατινάζουν τους ελληνοπρεπείς Βούδδες της Βακτριανής ή τους ισλαμοκρατιστές να κάνουν το ίδιο στα ερείπια της Παλμύρας είναι ακόμη ( ; ) ζωντανές.

Στην πραγματικότητα, κι αυτό είναι κάτι που πολύ δύσκολα η όποια παράταξη θα παραδεχθεί, από τότε που ο ζηλωτικός μονοθεϊσμός ήρθε στον κόσμο, από τότε που ο μεσσιανισμός υποκατέστησε την τραγική σκέψη, ο ελληνοδυτικός κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση μόνιμου θρησκευτικού παροξυσμού. Χριστιανοί κατά Εθνικών, ορθόδοξοι κατά αιρετικών, σχίσματα και ομολογιακές συρράξεις, αλληλοσφαγές των αβρααμικών θρησκειών μεταξύ τους, τέλος, εκκοσμικευμένοι πόλεμοι στο όνομα της τάδε ή της δείνα πολιτικής ιδεολογίας, που κι αυτές όλες τους (λιμπεραλισμός, κομμουνισμός, φασισμός κ.ο.κ.) μεταμορφώσεις του μεσσιανικού ζηλωτισμού είναι, ζηλωτισμός τυφλός της μίας και μόνης και φονικά μισαλλόδοξης Αλήθειας, ήδη από το μακελειό του Χρυσού Μόσχου: οὐκ ἔσονταί σοι Θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ.

Πώς ν’ ανεχτεί λοιπόν ο ορθοπολιτικός όχλος ένα άγαλμα αλλόπιστο, χριστιανικό; Πώς να μη θεωρεί βλασφημία ο άλφα ή ο βήτα δικαιωματιστής τις αστρογγύλευτες λέξεις και την αμασκάρευτη σκέψη; Από πού θα πάρει παράδειγμα να το μιμηθεί; Την Αλήθεια του θέλει να προστατεύσει κι εκείνος. Και ξέρει, ότι χωρίς προστασία, χωρίς φίμωτρο, χωρίς βούρδουλα, χωρίς φραγγέλιο, χωρίς Εξουσία ωμή δηλαδή, η Αλήθεια του αυτή είναι γυμνή, κούφια, ετοιμόρροπη.

Μια φυσηξιά και κατέρρευσε.

~.~

Οι περισσότεροι Έλληνες πρωθυπουργοί των τελευταίων δεκαετιών δεν έχουν πατήσει το πόδι τους ως φοιτητές σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Απόφοιτοι του Κολλεγίου συνήθως (που αν δει κανείς την διά βίου «αλληλεγγύη» των μελών του παντού είναι κράτος εν κράτει) και ύστερα των ανώτατων ιδρυμάτων των ΗΠΑ, μεγάλωσαν σε μια κοινωνική φούσκα, μακράν κάθε ελληνικής πραγματικότητας. Πολύ συχνά, και αυτό τους συνδέει και με τους ολίγους ελληνοσπουδαγμένους, είναι και ανεπάγγελτοι.

Λογικό είναι η ιδεολογία τους να είναι συνήθως ανάλογη: εισαγωγής. Λογικό και οι γόνοι τους να ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Στο μέτρο άλλωστε που έχουμε να κάνουμε με βαλκάνιες οικογενειακές επιχειρήσεις, με ένα υβρίδιο δηλαδή ιθαγενούς κοτζαμπασισμού μασκαρεμένου άλλοτε σε «ριζοσπαστισμό» κι άλλοτε σε «εκσυγχρονισμό», το χρίσμα της αλλοδαπής είναι η αναγκαία βιτρίνα του καταστήματος, συσκευασία του πολιτικού εμπορεύματος.

Το να προσδοκάς την «αλλαγή» από τέτοιους, είναι σαν να προσδοκάς να οικοδομήσει ο ΣΕΒ τη δικτατορία του προλεταριάτου.

~.~

Ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια. Έξι χρόνια τώρα ο Μακρόν φτιάχνει μεγαλόσχημες ρητορικές φούσκες: περί ευρωπαϊκής αυτονομίας, περί αμερικανικού ηγεμονισμού στον οποίο πρέπει να αντιταχθούμε, περί αθέμιτου ανταγωνισμού από το δολλάριο και τον υπερατλαντικό προστατευτισμό, περί, περί…

Και όταν το μαχαίρι φτάνει στο κόκαλο, είναι παντού μια από τα ίδια, η ουρά στα σκέλια και ό,τι πει η Ουάσιγκτον. Ακόμη και τη σφαλιάρα των αυστραλιανών υποβρυχίων την ξέχασε σε χρόνο ντε τε. Στην ιστορία αυτός ο άνθρωπος νομίζω θα μείνει για έναν λόγο, ως το εφαλτήριο της Λε Πεν προς την προεδρία. Δυο θητείες, δέκα χρόνια, αν αντέξει τόσο, πεταμένα.

~.~

Πολλοί νομίζουν ότι οι προεκλογικές απαγορεύσεις κομμάτων αφορούν τον κίνδυνο της ακροδεξιάς. Όταν καταλάβουν ότι αφορά κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή, θα είναι αργά. Όσο αποσυντίθεται το μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο και επιτείνεται η πόλωση, τόσο ο έλεγχος του βαθέος κράτους θα επεκτείνεται και οι, έως έναν βαθμό αυτόνομοι μέχρι πρότινος, ελεγκτικοί θεσμοί θα γίνονται εξαρτήματά του. Το βλέπουμε στα ΜΜΕ, το είδαμε στην υπόθεση των υποκλοπών, το βλέπουμε τώρα καθαρά και στη Δικαιοσύνη. Όταν ο κύκλος αυτός ολοκληρωθεί, και οι εκλογές να χαθούν για τους κρατούντες, δεν θα έχει σημασία. Η βούλησή τους θα έχει γίνει Κράτος – ενάντια στο οποίο κανείς δεν θα μπορεί να κυβερνήσει.

~.~

«Πώς έφτασες στη χρεοκοπία;» Αυτή την ερώτηση απευθύνει ο Μπιλ στον Μάικ, ήρωες κι οι δύο τους του μυθιστορήματος του Έρνεστ Χεμινγουέϋ Κι ο ήλιος ανατέλλει του 1926. «Με δύο τρόπους», του απαντά εκείνος. «Σταδιακά στην αρχή, κι ύστερα μια κι έξω». Αυτός είναι ο «Νόμος της κίνησης» του Χεμινγουέϋ, έτσι έχει γίνει γνωστός. Και δεν ισχύει μόνο στην οικονομία.

~.~

Όπως και την τριετία του κορωνοϊού, όπου έγινε πειθήνιο φερέφωνο της πιο ιδιοτελούς προπαγάνδας, έτσι και στο ζήτημα των «φύλων» και του αριθμού τους, η επιστημονική κοινότητα, ιδίως οι γιατροί και οι βιολόγοι, λάμπει διά της δειλίας και της υποταγής της στις επιταγές του πιο έξαλλου ανορθολογισμού.

Φαιδρές δοξασίες όπως ότι η έμμηνος ρύση είναι «κοινωνική κατασκευή», ότι οι άνδρες μπορούν να γεννήσουν, ότι άτομα που έχουν γεννηθεί ως βιολογικοί άρρενες έχουν το «ανθρώπινο δικαίωμα» να μετέχουν σε αθλητικούς αγώνες γυναικών, ότι το φύλο δεν ορίζεται από τον άτεγκτο δυαδισμό των χρωμοσωμάτων αλλά αποτελεί «φάσμα» και επιλέγεται κατά βούλησιν, ότι παιδιά μπορούν από μόνα τους να αποφασίζουν τη φυλομετάβασή τους, δημοσιεύονται σε επιστημονικά περιοδικά, προβάλλονται κατά κόρον και επιβάλλονται στους αντιφρονούντες διά του θεσμικού ροπάλου ή με τη βία του όχλου. Μόνο ο Ρίτσαρντ Ντώκινς και κάποιοι λίγοι ακόμη έχουν μείνει να υπερασπίζονται την τιμή της επιστήμης.

Οι ίδιοι άνθρωποι που ασκούν, και ορθά, κατακεραυνωτική κριτική στον δημιουργισμό και τις άλλες αντιδαρβινικές ανοησίες της θρησκομανούς δεξιάς, εμπρός στον ζηλωτισμό της δικαιωματιστικής “αριστεράς” χάνουν τη λαλιά τους. Και επιτρέπουν σε μια ελάχιστη μειονότητα να αστυνομεύει τη γλώσσα, να φιμώνει την έκφραση και να τρομοκρατεί τους ορθολογικά σκεπτόμενους.

Ήρωες αποθεωμένοι από τον Διαφωτισμό, πολυύμνητοι πρόμαχοι των πιο αγαθών ελπίδων της ανθρωπότητας επί αιώνες, για μια ακόμη φορά οι επιστήμονες δείχνουν ότι δεν διαφέρουν διόλου απ’ όλα τ’ άλλα σινάφια που από το περιθώριο ξαφνικά βρέθηκαν στο επίκεντρο της ισχύος (ιερείς, δημοσιογράφους, διανοουμένους). Και δείχνονται όπως πράγματι είναι: τόσο μα τόσο ανθρώπινοι…

~.~

«Το πνευματικό μαρτυρολόγιο, από τον Μαγιακόφσκι ώς τον Έζρα Πάουντ, δεν περιέχει, βλέπετε, μόνο αγγέλους – ωστόσο και οι δαίμονές του είναι ισάξιοι των αγγέλων του, αφού από μόνοι τους θα μπορούσαν να σώσουν την τιμή των λεγόμενων διανοουμένων. Ακόμη και ο “φασισμός” του Έζρα Πάουντ, λ.χ., αναδίδει περισσότερη ανθρωπιά από ολόκληρο το ηθικά και συναισθηματικά αφασικό εκείνο μόρφωμα που αποτελεί τον κόσμο των “οργανικών” διανοουμένων. […]

Κάποτε ο διανοούμενος φύτρωνε, κατά το λεγόμενο, εκεί που δεν τον έσπειρες. Δεν δίσταζε να φορέσει το σκουφί του τρελού σαν τον σοφό Σόλωνα, προκειμένου να πει τα δικά του ή να αυθαδιάσει, όσο τον έπαιρνε, στον βασιλιά του ή στο κοινό του. Έπαιξε το κρυφτό ανάμεσα στον θάνατο και τη γελοιότητα, αλλά δεν ταυτίστηκε ποτέ απολύτως με την εξουσία, ερωτευμἐνος πάντα με τους ρόλους του Άμλετ και του Δον Κιχώτη. Ώσπου έγινε αφέντης στη θέση του αφέντη του, και ο μικρός τρελός κοιμήθηκε για πάντα μέσα του.»