ΑΠΟΡΙΑ

Είμαστε μέσα
ή έξω απ’ το Άουσβιτς;
Κανείς δεν ξέρει.
Ξέρουμε μόνο πως η μάσκα
επιτρέπεται (ακόμη)
πως η δουλειά
σημαίνει (ακόμα) ελευθερία
και πως η νύχτα
είναι δεμένη με σφιχτό κόμπο
στο κέντρο
της δικής μας ύπαρξης.
Είμαστε μέσα
ή έξω απ’ το Άουσβιτς;
Κανείς δεν ξέρει.
Ξέρουμε μόνο
πως κανένας πια δεν θέλει
να επιστρέψει
στο καθοδικό σπιράλ του χρόνου
πως για να γίνουμε ανθρώπινοι
και πάλι
θα πρέπει επειγόντως
να βρεθεί κάτι
για ν’ αγαπήσουμε
ή να φοβηθούμε
ίσως ένας μηχανικός Θεός
ή  κάποιος εξωγήινος
αχνός
σαν αστρονομικό χνούδι
ξέρουμε πως θα παραμείνουμε
ακατανόητες και ατελείς υπάρξεις
σαν σκόρπια θραύσματα
από σπασμένα αγγεία
μέσα στην αταλάντευτη σιωπή
των εσωτερικών μεταναστεύσεων.
Είμαστε μέσα
ή έξω απ’ το Άουσβιτς;

Ας μ’ απαντήσει επιτέλους κάποιος.

~.~

Η ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Μετά τα φιλολογικά μαθήματα
στο διαδίκτυο
όπου τα πάντα ήταν τόσο κοντινά
μα τίποτα κυριολεκτικά απτό
άνοιξα όλες τις πόρτες
και τα παραθύρια
μέχρι να φύγει ο πυκνός καπνός
κι ύστερα μπήκα
στην αποστειρωμένη τάξη
που με περίμενε γυαλίζοντας.
Κι αφού κάθισαν ένα ένα
τα αποστειρωμένα μου παιδιά
στις αποστειρωμένες θέσεις τους
τότε πήρα μια βαθιανάσα
(πιο μεγαλύτερη από προσφυγική σκηνή)
κι άρχισα να διδάσκω
πίσω απ’ τη σφιχτή μάσκα
προστασίας
μέσα στον ολοένα
αυξανόμενο λάλλαρο.
Παρόλα αυτά
είπα στους μαθητές μου
πως είμαστε μία τυχαία συλλογή
αδρανών συστατικών
πως είμαστε
η πατρίδα τρισεκατομμυρίων
βακτηρίων και ιών
πως κάθε δευτερόλεπτο το σώμα μας
αναλαμβάνει έναν ανυπολόγιστο
αριθμό λειτουργιών
και πως αν λησμονήσουμε
το ότι ζούμε κλειδωμένοι
μέσα σ’ ένα αιώνιο παρόν
υπάρχει αρκετό υλικό στον εαυτό μας
για να περάσει πέρα
απ’ το ηλιακό μας σύστημα.
Οι μαθητές μου ωστόσο είπαν
πως μόνο στα ηλεκτρονικά παιχνίδια
συνυπάρχουν τόσο φίνα
ωσάν να γλύφουνε
το καλοκαίρι παγωτό
κι ότι μόνο εκεί
μπορούν να βλέπουν
όλα εκείνα που αλλάζουν
όσα χωράνε δεν σε μια μορφή
κι όσα κινούνται αθόρυβα
και με ρυθμό
σε πολλαπλά είδη χρόνου.
Εγώ τους είπα
ότι τα σωματίδια του φωτός
από το παγωτό τους
καθώς χτυπούν τον κερατοειδή
δεν έχουν ούτε χρώμα
ούτε οσμή
και πως στο περιθώριο
των λιγοστών στιγμών
που ζουν στ’ αλήθεια οι άνθρωποι
θα προτιμούνε πράγματα
που στην πραγματικότητα
δεν υπάρχουν.
Κι ίσως γι’ αυτό κατέληξα
ο κόσμος δεν μπορεί να γίνει
καλύτερος
ούτε μπορεί να παραμείνει
όπως είναι
αλλά θα κάνει
όπως ένα παιδί που κλαίει
κι είναι δύσκολο να σταματήσει
ακόμα κι αν ξέρει
πως αν δεν σταματήσει
τα πράγματα θα γίνουν
πολύ χειρότερα.

λάλλαρος=λιοπύρι

~.~

ΕΚΤΟΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Κάθομαι σ’ ένα τραπέζι μισός
και πίνω το κόκκινο κρασί μου.
Πίσω απ’ τον πάγκο
ένας καθρέφτης
κι ένα κάδρο με σκιές.
Απ’ την μεριά του ήλιου
ένα δέντρο
μες στο πλήθος που περνά
χειρονομεί αυθαίρετα
εκτός κειμένου.
Και τότε σ’ είδα ή μου φάνηκε;
Η μέρα σου ’φτανε ως τον ώμο
κι έπιανες κότσο τα μαλλιά
ορθή
μες στην επισφαλή πραγματικότητα
του δρόμου.
Καθώς κατέληγα σε συμπεράσματα
γέρνεις σαν στάχυ
κι ύστερα φεύγεις βιαστικά
κλειστή και μάλλινη
χωρίς μπουφάν
μέσα στον χρόνο.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ