ΔΙΑΡΚΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ 2000-2020

Ποιά ἡ ποίηση τοῦ 21ου αἰώνα καὶ ποιοί οἱ ποιητές της; Χιλιάδες ποιητικὲς συλλογές, εἴτε τυπωμένες ἀπὸ ἐπώνυμους οἴκους εἴτε αὐτοεκδόσεις, ἑκατοντάδων ἢ καὶ χιλιάδων ποιητῶν ποὺ ἀναζητοῦν τὴν θέση τους στὴν Νεοελληνικὴ Λογοτεχνία. Τί μένει ὅμως καὶ τί περνάει ἀπὸ τὴν κρησάρα τῆς κριτικῆς; Τί ἐπιβιώνει –ἢ ἔστω, τί φαίνεται ὅτι μπορεῖ νὰ ἐπιβιώσει– στὴν μνήμη τῆς ἀναγνωστικῆς κοινότητας;

Ἀποπειρώμενο μιὰν ἀπάντηση στὰ παραπάνω, τὸ Νέο Πλανόδιον ἐγκαινιάζει τὴν ἑβδομαδιαία στήλη ‘‘Νέοι ποιητὲς ἑνὸς νέου αἰώνα. Διαρκὴς ποιητικὴ ἀνθολογία 2000-2020’’. Γιὰ διάστημα δύο ἐτῶν καὶ ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2019, θὰ ἀνθολογοῦμε κάθε ἑβδομάδα ἀπὸ ἕνα ἢ περισσότερα ποίηματα ἑνός/μιᾶς συγγραφέα, ποὺ θὰ πληροῦν δύο προϋποθέσεις: θὰ εἶναι α) δημοσιευμένα μετὰ τὸ 2000, καὶ β) γραμμένα ἀπὸ ποιήτριες ἢ ποιητὲς 45 ἐτῶν καὶ νεώτερους, γεννημένους δηλαδὴ ἀπὸ τό –σημαδιακό– 1974 καὶ ἑξῆς.

Τὰ ποιήματα θὰ παρατίθενται πολυτονισμένα, δίχως ὅμως ἄλλες παρεμβάσεις στὸ πρωτότυπο. Ἐπίσης, στὸ τέλος κάθε ἑξαμήνου θὰ δημοσιεύεται στὸν ἱστότοπο ὁ Θησαυρὸς Ἀναγνώσεων τῶν ἀνθολόγων μὲ τὴν μορφὴ ἀναλυτικοῦ καταλόγου, ὅπου καὶ θὰ καταγράφονται ὅλες οἱ ποιητικὲς συλλογὲς ποὺ εἴδαμε στὸ διάστημα αὐτό. Τὰ ποιήματα ποὺ θὰ προκύψουν στὸ πέρας τῆς διαρκοῦς αὐτῆς ἀνθολόγησης, συμπληρωμένα ἐνδεχομένως καὶ μὲ ἄλλα, θὰ ἀποτελέσουν τὸν κορμὸ μιᾶς ἔντυπης Ἐκλογῆς.

Οἱ σκοποὶ τοῦ ἐγχειρήματος, δύο: νὰ ἀναδείξουμε τὰ ἀξιανάγνωστα ποιήματα ποὺ γράφονται στὶς μέρες μας ἀπὸ νέους ποιητές· καὶ νὰ συμβάλλουμε στὴν ἐπόπτευση τῆς νεοελληνικῆς ποίησης τοῦ αἰώνα μας, μακριὰ ἀπὸ παρελκυστικὲς κατηγοριοποιήσεις, αἰσθητικὲς ἢ/καὶ ἰδεολογικές.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΡΔΑΣ

---

Νίκος Βιολάρης

(Πέρα ἀπ’ τὴ μέρα, Ἀθήνα, Γαβριηλίδης, 2005)

Δὲν εἶναι μέρα
καρφὶ τριαντάφυλλο
ὁ πυρετὸς τῆς πέτρας
δὲν εἶναι μέρα οὔτε βροχἠ
ὄνειρό μου ἐσὺ βαθὺ
τρικυμισμένο
πληγὴ φωτὸς πηγὴ φωνῆς
καὶ λέξεις –χάδι ἢ θάλασσα–
δὲν εἶναι μέρα

~.~

Σκοπὸς τοῦ φωτὸς
δὲν εἶναι ἡ αὐγὴ
ἀλλ’ ἡ σφαγὴ
τῆς νυκτός
τὸ αἰφνίδιο ξημέρωμα
τῶν μοχθηρῶν πραγμάτων
ἡ πόντιση τῶν πάναγνων
νυχτερινῶν σωμάτων
σκοπὸς τοῦ φωτὸς
εἶναι ἡ στάχτη
ἄνθη καὶ δέντρα
ποὺ λιγοστεύουν
κίτρινα φύλλα, νεκρὰ
ποὺ χορεύουν.

~.~

στὸν Σωτήρη Σαράκη

Ὁ κακὸς ξυλοκόπος
ἔρχεται στὸν ὕπνο
κόβει ἀπ’ τ’ ὄνειρο
τὰ τρία δέντρα
κι ἔπειτα φεύγει
γι’ ἄλλο δάσος

Ὁ καλὸς ξυλοκόπος
ἔρχεται στὸν ὕπνο
κόβει ἀπ’ τ’ ὄνειρο
τὰ τρία δέντρα
κι ἔπειτα κλαίγοντας
φυτεύει
μέσα στὸ χῶμα
τὸ σῶμα του.

~.~

(Ἀχτίδες νυχτόβιες, Ἀθήνα, Γαβιρηλίδης, 2009)

Ἀτμόσφαιρα

Ὕπνου καράβι ἀργόσυρτο
αἴφνης μὲ ἀδράχνει, μὲ πάει.
Μακριά, ὑποθέτω, ἀπὸ οἰκεῖα νησιά.
Ὄνειρα ἀόρατα
τὴ μορφή μου καλοῦν.
Μακριά, μακριὰ ἀπὸ πάλλουσα θάλασσα.

Καὶ κάτω ἀπ’ τὸ ἰσχνὸ
μοῦ τραγουδοῦν φεγγάρι
ὡς ἀχτίδες νυχτόβιες
κάτι ἐλάχιστοι φάροι.

~.~

Ὑποβρύχια ἀρχαιολογία

Τώρα κατεβαίνουμε στὸν ὀμφαλὸ τῆς θάλασσας.
Τὰ τριαντάφυλλα φθονοῦν τὴν παρουσία μας.
Τὰ κοχύλια βοοῦν – ὅπως εἴθισται ἄλλωστε.
Κατεβαίνουμε τώρα
]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]κατεβαίνουμε
μ’ ἕνα κοινότοπο κερὶ παράλογο
]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]κυκλικὲς σκάλες
ψάχνοντας
πάλι ἕνα βουβὸ καθρέφτισμά μας.
Ὄχι πιὰ σὲ παρθένες, πληκτικὲς ἐπιφάνειες
~ἀγγελικοὶ φαντάζουμε ἐκεῖ–
μὰ στὶς καρδιὲς τῶν βίαιων, ἀρχαίων ναυαγίων.

~.~

Τὰ ἀγγεῖα

Τὰ ἀγγεῖα ἦταν φτιαγμένα ἀπὸ πάγο. Γιατί λοιπὸν ἐναπόθεσα ἐντός τους
]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]ἀχτίδες καὶ μορφὲς βροχῆς;

]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]Καιρὸ πολὺ μετὰ
]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]γιατί
τὰ ἀγγεῖα αὐτὰ δὲν ἔλειωσαν, δὲν ράγισαν γιὰ μιὰ στιγμή, δὲν μάτωσαν
παρότι μᾶς διαπέρασε
τὸ βίαιο καλοκαίρι;

---

Ὁ Νίκος Βιολάρης γεννήθηκε τὸ 1985 στὴν Ἀθήνα, ὅπου καὶ σπούδασε Ἱστορία. Ποιήματά του ἔχουν δημοσιευθεῖ σὲ  λογοτεχνικὰ περιοδικά. Ἔχουν ἐκδοθεῖ τὰ ποιητικά του βιβλία: Πέρα ἀπ’ τὴ μέρα (2005) καὶ Ἀχτίδες νυχτόβιες (2009).