*

I

Του Γαλαξία ντύνομαι το σφρίγος
κι οδοιπορώ στην αρκτική σιωπή·
σαν καρναβάλι μοιάζει, βακχική γιορτή
μιας ομορφιάς επώδυνης το ρίγος

Τρέμω φριχτά να μη με αφανίσει
ερωτιδέως μεθυσμένη σαϊτιά·
μήπως η αδάμαστη του κόσμου ομορφιά
την ύπαρξή μου την καταβροχθίσει!

Ερωτικά το Σύμπαν με καλεί
σε μιαν ηδονική κοσμογραφία·
βαθιά με κόβει ό,τι αγάπησα πολύ

Φωνή ανάσας ζωντανής, ο στίχος μένει,
σπονδή παράφορη θνητής γεωμετρίας·
άλλο νεκρή, και άλλο σκοτωμένη.

(περισσότερα…)

*

του ΘΕΟΔΟΣΗ ΒΟΛΚΩΦ

~.~

DICHTERLIEBE

Μνήμη Robert Schumann

Όχι τα λόγια που θυμίζουν λόγια.
Μίλα μας την αγάπη σου, ποιητή.

«Είναι ο Ήλιος», είπε.
«Δεν μπορείς να τον κοιτάξεις κατάματα,
κάνει όμως τα πάντα ορατά».

/// (περισσότερα…)

*

Στο Γραφείο Ταυτοτήτων
Της Υποδιεύθυνσης Ασφάλειας (Δίωξης κι Εξιχνίασης Εγκλημάτων)
Είναι μόνο δύο υπάλληλοι, άντρας
Γυναίκα, αξιωματικοί ή αστυφύλακες
Δεν μπορώ να διακρίνω
Και κανένας πολίτης.
Όλα πλέον διεκπεραιώνονται με ραντεβού
Για ν’ αποφεύγεται ο συνωστισμός.

Καλησπερίζω. Παίζει χαμηλόφωνη μουσική
Chill out, σιωπή, τακτοποιήσεις με μικρές
Κινήσεις, κοφτές. Άψογα όλα, η απλότητα
Του χώρου δεν αποκλείει
Τη λειτουργικότητα, θυρίδες, συρτάρια, ντουλάπια
Γυμνοί τοίχοι.
Μ’ αρέσει αυτή η λειτουργικότητα, με καθησυχάζει
Κάπως.

(περισσότερα…)

*

τοῦ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΤΙΛΗ

~.~

Στίχοι καὶ PhotoPoem

Ὁ Θεὸς εἶναι Μεγάλος
Μαρία
Βάλε στὴν προσευχή σου
Σὲ παρακαλῶ
Καὶ τοῦτον τὸν φτωχὸ Μακρὰμ
Στὸ ράντζο
Τὸν ἄρρωστο Αἰγύπτιο
Τὸν μόνο
ποὺ στὸν θάλαμο
4 πενῆντα τρία
Στοῦ Γεννηματᾶ
Νύχτα φωτὸς ἀκρυλικοῦ
Ἕξι Ἀπρίλη τοῦ Εἰκοσιδυὸ
Μέρα Τετάρτη
Ἔνιωσε ὅσο κανεὶς ἀπὸ ἐμᾶς
Παρούσα
Τὴν Ὕπαρξή σου

* (περισσότερα…)

*

του ΣΩΤΗΡΗ ΤΡΙΒΙΖΑ

~.~

Ο ΓΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΚΛΕΒΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Σε κάποιο υπόγειο βαθύ, σκοτεινό,
που ήλιο δεν βλέπει, δεν βλέπει ουρανό,
ζει ένας γάτος αμέτρητα χρόνια
με ζέστη, με κρύο, με βροχές και με χιόνια.
Κανείς δεν τον ξέρει, κανείς δεν μιλά,
και όμως στην σκέψη μας ζει σιωπηλά.

Κατάμαυρος είναι με μάτια λυχνάρια
που λάμπουν τη νύχτα σαν να ’ναι φεγγάρια,
χάδια δεν θέλει κι αγάπες κλεμμένες
τρέφεται μόνο μ’ ελπίδες χαμένες
και μ’ όνειρα τρέφεται εδώ κάτω στη γη
από αυτά που συνήθως λησμονάς την αυγή.

Στον ύπνο μας μπαίνει και τα όνειρα κλέβει
ποιος ξέρει ο γάτος τι άλλο γυρεύει! (περισσότερα…)

*

του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΡΥΣΟΓΕΛΟΥ

~.~

Ο ΔΗΜΑΣ ΓΡΑΦΕΙ

Ονήσιμε ακριβέ
το πήρα απόφαση· δεν τους αντέχω τους θεούς τους.
Τρελοί, σκληροί και πόρνοι και δεν ξέρω τι
και κάτι τάχα μου ήρωες – θες να σου πω;
Χθες λέγανε για μια που σκότωσε
τα αθώα παιδιά της· τότε ξεμυτίζει
–την ώρα της φριχτής εκείνης φρίκης–
κάποιος «Ορέστης», ξεπαστρεύει μερικούς
και πάλι πάμε απ’ την αρχή.

(Ψέματα δεν θα πω, τον Γιάννη
δεν τον πολυκαταλαβαίνω. Τον Ματθαίο
καλύτερα. Θα μου εξηγείς κι εσύ.)

Θεοί να σου πετύχουν,
γυμνοί γυμνοί κι εδώ κι εκεί
μυρίζουν λες τα μάρμαρά τους σάρκα
κι από τα στόματα τα ακίνητα θαρρείς
–ακούς;– μελωδικοί σκοποί θα βγουν· (περισσότερα…)

*

σεισμὸς μέγας ἐκ γῆς βορρᾶ (Ιερεμίας 10,22)

Σάν να τραντάζεται η γή
Καλπάζουν οι καβαλάρηδες
της καταιγίδας οι γιοί
Άργησες άργησες άργησες

Σάν να τραντάζεται η γή
Τί μας προσμένει το ξέρουμε
Σακατεμός συντριβή
κι ενα τσαντήρι στην έρημο

Βγαίνει η πουτάνα Κραγιόν
βάζει στα μούτρα-της μάσκαρα
Νύν υπερ πάντων ο αγών
και θα τον δώσεις ανάσκελα

Πέφτει ο φρουρός καταγής
Βάζει στην πέτρα τον κρόταφο
μήπως ακούσει στο υπόκωφο
τράνταγμα τον ψιθυριστό
λ ό γ ο  τ η ς  κ α τ α λ λ α γ ή ς (περισσότερα…)

*

Προδημοσίευση από την ομώνυμη συλλογή του Δημήτριου Μουζάκη που θα κυκλοφορήσει προσεχώς από τις Εκδόσεις Σίγμα Πι Λάμδα.

~.~

ΨΙΧΑΛΕΣ ΑΠΟ ΚΥΜΑΤΑ

Τη θάλασσα και τη βροχή
τις ερωτεύτηκα απ’ τον ήχο.
Τα κύματα και οι ψιχάλες
δεν απευθύνονται στα μάτια.
Απευθύνονται στα όνειρα.

***

ΓΑΣΤΡΑΛΙΑ

Όταν αντίκρυζα
μια όμορφη γυναίκα
σκεπτόμουν όλβιος
γαστράλια, σκιοδερμίς.
Υπέροχες λέξεις
ό,τι κι αν σημαίνουν. (περισσότερα…)

* * * 

Νοέμβρης· τα νησάκια μπαίνουν στον ορό
με μια γερή γροθιά πέφτουν σε νάρκη
μέχρι το Πάσχα (τύπου Ανάσταση θαρρώ…).

Κλειστές ταβέρνες, στοιχειωμένα πάρκινγκ,
ξεθωριασμένα διαφημιστικά εκδρομών,
χωριά ερημωμένα – άλλοτε αυτάρκη…

Οι επιχειρηματίες –οι πιο πολλοί– υπ’ ατμόν
φεύγουν, να διαχειμάσουνε και πάλι
στις πολιτείες των φώτων, των ευκαιριών

κι ύστερα με το λάπτοπ στη μασχάλη
και μ’ άπταιστη αγγλική θα ’ρθούν σε υποδοχή
ορδών με παρεό και με σανδάλι.

Νησιά πεντόβολα σε φαύλη χούφτα· ηχεί
φάλτσα το Άξιον Εστί εντέλει…
Νησιά πηχτά στη λασπουριά και στη βροχή

που ο ήλιος μισθωμένος ανατέλλει. (περισσότερα…)

*

του ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ

~.~

1. Ο ΑΥΤΟΠΤΗΣ

Έβλεπα πώς τον έσερναν μπροστά μου
άπνοο, πελιδνό, σχεδόν πνιγμένο·
το σώμα του το μισοβουλιαγμένο
ρίχτηκε σ’ ένα πλάτωμα της άμμου

με τον ναυαγοσώστη από πάνω
να του πιέζει βίαια το στήθος.
Νεαρός πολύ, έμοιαζε με τσιγγάνο·
κρατούσε την ανάσα του το πλήθος.

Δεν ξέρω πόσα πέρασαν λεπτά
αλλ’ όταν επανήλθε ξαφνικά
τινάχτηκε με μια έξαλλη ορμή.
Να ’ταν της πάλης μια χειρονομία;
Ή μια ανεπίγνωστη διαμαρτυρία
που τον τραβήξαν πίσω στη ζωή; (περισσότερα…)

*

Στέμμα ομίχλης
ξαποσταίνει στο βουνό
σαν ελεγεία

///

Το χώμα γνέθει
οστά αγαπημένων,
σκιές και φύλλα

///

Πένθιμες πομπές
κραδαίνει σωπαίνοντας
η πάμφορη γη

///

Το χώμα σήπει
χέρια που μας έσπρωχναν
στις κούνιες παιδιά

/// (περισσότερα…)

*

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ
ΠΑΤΡΩΝΗ ΣΤΗΝ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑ

Δεν έχω τί να κάνω εδώ
Που κάθοντ’ όλα τα εγώ
Πίνουν καφέδες και ποτά
Κι όλο κοιτούν στα κινητά.

Γελούν γιατί δεν θα ’χουν στόμα
Όταν σε λίγο γίνουν χώμα.

Η μεν βυζάκια σαν κουμπιά
Κ’ η δε μαστούς οχτώ κιλά.
Όποιαν ο δόλιος κι αν διαλέξω
Με τη χειρότερη θα μπλέξω.

Μ’ έφερ’ εδώ η μάνα Φύση
Σ’ αυτό που τ’ ονομάσαν ζήση.
Μα ποιος τη Φύση έχει φέρει;
Ούτε αυτή, ούτ’ άλλος ξέρει.

(περισσότερα…)