ΔΙΑΡΚΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ 2000-2020

Ποιά ἡ ποίηση τοῦ 21ου αἰώνα καὶ ποιοί οἱ ποιητές της; Χιλιάδες ποιητικὲς συλλογές, εἴτε τυπωμένες ἀπὸ ἐπώνυμους οἴκους εἴτε αὐτοεκδόσεις, ἑκατοντάδων ἢ καὶ χιλιάδων ποιητῶν ποὺ ἀναζητοῦν τὴν θέση τους στὴν Νεοελληνικὴ Λογοτεχνία. Τί μένει ὅμως καὶ τί περνάει ἀπὸ τὴν κρησάρα τῆς κριτικῆς; Τί ἐπιβιώνει –ἢ ἔστω, τί φαίνεται ὅτι μπορεῖ νὰ ἐπιβιώσει– στὴν μνήμη τῆς ἀναγνωστικῆς κοινότητας;

Ἀποπειρώμενο μιὰν ἀπάντηση στὰ παραπάνω, τὸ Νέο Πλανόδιον ἐγκαινιάζει τὴν ἑβδομαδιαία στήλη ‘‘Νέοι ποιητὲς ἑνὸς νέου αἰώνα. Διαρκὴς ποιητικὴ ἀνθολογία 2000-2020’’. Γιὰ διάστημα δύο ἐτῶν καὶ ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2019, θὰ ἀνθολογοῦμε κάθε ἑβδομάδα ἀπὸ ἕνα ἢ περισσότερα ποίηματα ἑνός/μιᾶς συγγραφέα, ποὺ θὰ πληροῦν δύο προϋποθέσεις: θὰ εἶναι α) δημοσιευμένα μετὰ τὸ 2000, καὶ β) γραμμένα ἀπὸ ποιήτριες ἢ ποιητὲς 45 ἐτῶν καὶ νεώτερους, γεννημένους δηλαδὴ ἀπὸ τό –σημαδιακό– 1974 καὶ ἑξῆς.

Τὰ ποιήματα θὰ παρατίθενται πολυτονισμένα, δίχως ὅμως ἄλλες παρεμβάσεις στὸ πρωτότυπο. Ἐπίσης, στὸ τέλος κάθε ἑξαμήνου θὰ δημοσιεύεται στὸν ἱστότοπο ὁ Θησαυρὸς Ἀναγνώσεων τῶν ἀνθολόγων μὲ τὴν μορφὴ ἀναλυτικοῦ καταλόγου, ὅπου καὶ θὰ καταγράφονται ὅλες οἱ ποιητικὲς συλλογὲς ποὺ εἴδαμε στὸ διάστημα αὐτό. Τὰ ποιήματα ποὺ θὰ προκύψουν στὸ πέρας τῆς διαρκοῦς αὐτῆς ἀνθολόγησης, συμπληρωμένα ἐνδεχομένως καὶ μὲ ἄλλα, θὰ ἀποτελέσουν τὸν κορμὸ μιᾶς ἔντυπης Ἐκλογῆς.

Οἱ σκοποὶ τοῦ ἐγχειρήματος, δύο: νὰ ἀναδείξουμε τὰ ἀξιανάγνωστα ποιήματα ποὺ γράφονται στὶς μέρες μας ἀπὸ νέους ποιητές· καὶ νὰ συμβάλλουμε στὴν ἐπόπτευση τῆς νεοελληνικῆς ποίησης τοῦ αἰώνα μας, μακριὰ ἀπὸ παρελκυστικὲς κατηγοριοποιήσεις, αἰσθητικὲς ἢ/καὶ ἰδεολογικές.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΡΔΑΣ

---

Μὲ δεδομένο τὸν τεράστιο ὄγκο τῆς τρέχουσας ποιητικῆς παραγωγῆς, ποὺ ξεπερνᾶ τοὺς 800 τίτλους ἐτησίως (813 γιὰ τὸ 2017, βάσει ἐπίσημων στοιχείων ἀπὸ τὴν Ἐθνικὴ Βιβλιοθήκη), οἱ ἀνθολόγοι δὲν τρέφουν ψευδαισθήσεις ὅτι εἶναι σὲ θέση νὰ τὴν παρακολουθήσουν στὴν πληρότητά της. Ὑπόσχονται ὅμως νὰ ἐξετάσουν φιλότιμα ὅλα τὰ βιβλία ποὺ θὰ τεθοῦν ὑπ’ ὄψιν τους. Οἱ φίλοι νέοι ποιητὲς μποροῦν νὰ τὰ στέλνουν στὶς διευθύνσεις: Ἀγησιλάου 7, Ἡράκλειο Ἀττικῆς, 141-22 καὶ Ἁγ. Φανουρίου 2, Ζωγράφου, 157-72 [Μὲ τὴν ἔνδειξη: “Α.Β.Γ.-Α.Κ. γιὰ τὸ Ν.Π.” στὰ στοιχεῖα τοῦ παραλήπτη].

---

Ἀλέξιος Μάινας

(Τὸ περιεχόμενο τοῦ ὑπόλοιπου, Ἀθήνα, Γαβριηλίδης, 2011)

Ὁ αὐτοκράτορας

Τίποτα μικρό.

Ὀνειρεύτηκα μιὰ αὐλὴ μὲ φοίνικες καὶ παρτέρια
ὀνειρεύτηκα τὴν αἰχμαλωσία ἀπ’ τὰ παράθυρα
τοῦ κελιοῦ μου.
Σκλάβοι ἀδράξαν τὶς ἁλυσίδες καὶ μ’ ἔσυραν
κατὰ μῆκος τοῦ δαίδαλου στὶς μουχλιασμένες σκάλες
κι ἀπὸ κεῖ σὲ ἀψιδωτὲς αἴθουσες καὶ κατατρεγμοὺς
μὲ ὐαλογραφήματα καὶ τοὺς ἥλιους στοὺς τοίχους,
κι ἀπὸ κεῖ σὲ χαλιά, βεντάλιες μὲ χρυσοκάνθαρους
καὶ χαλκοτύμπανα στὶς πανοπλίες τῆς πόρτας.
Εἶπαν:
Πίσω ἀπὸ δῶ εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ κρίνει τὴν τύχη σου.
Ἐδῶ θὰ μπεῖς μόνος.
Κάποιος γέλαγε πίσω ἀπ’ τὴν πόρτα.
Τὸν εἶδα. Καθόταν καταγῆς σ’ ἕνα δέρμα ἀρνιοῦ
καὶ κρατοῦσε τὴν ξύλινη ρομφαία του. Ἔβλεπε τηλεόραση.
Φοροῦσε μιὰ πράσινη σαλιάρα.

 ~.~

Ἡ ὕπαρξη τῶν δασῶν

– Ἡ ἁπλότητά σου
καθὼς προδίδεται
δὲν ξεχνάει ν’ ἀγκαλιάσει
τὸν ἑαυτό της.
– Δὲ γνώριζα καὶ τὰ θεωροῦσα
ὅλα διαρκῆ.

Ποθώντας τ’ ὁλότελο μεγαλώνουν τὰ χέρια,
βυθίζουν κορίτσια στὶς γοῦβες τους λίγο,
μὰ περνάει ὁ καιρός, βαραίνει ἡ αἰθέρια
καρδιά· μὲς στὶς λέξεις τὰ χείλη μου σμίγω.

Τὰ παράθυρα δάση διαγράφουν καὶ τρένα·
εἶναι δίπλα γυμνή, μὲ κοιτάζει γιὰ πάντα,
τὸ νιώθει πὼς φεύγω καθὼς πιάνει τὴ χτένα,
πὼς μ’ ἐλκύει τὸ ξένο, τῶν δρυμῶν τὰ συμβάντα.

Παλιὰ ἱστορία, στέκω ἀκόμα στὸ τζάμι·
στὸ μυαλὸ πινελιές, μὲς στὸν ἥλιο σκοτάδια,
τὸ μέλλον τῆς μοιάζει σολομὸς σὲ ποτάμι
ποὺ μὲ μνῆμες εἰσβάλλει στὰ δωμάτια τὰ ἄδεια.

Ἤδη πέρα ἔχει πέσει ἀπ’ τὸ κατάστρωμα ὁ ἥλιος,
δές, συννέφιασε μπροῦντζο κι ἔχει ἀρχίσει νὰ βρέχει
τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ χρῶμα, μιὰ βροντὴ καὶ ἡ ὕλη ὡς
καθρέφτης, μαρτυροῦν πὼς τὸ πρὶν ἀπ’ τὸ τώρα ἀπέχει.

Δὲν θυμᾶμαι ἂν τῆς εἶπα «ἔχουν ὅλα τελειώσει»
ὅταν τρίκλισα ἄτολμα πρὸς τὸν φάρο στὴν πόρτα,
στὸν κῆπο ξεβράστηκα μὲ μιὰ ἀδύναμη ὤση
κι ἤδη τρίζαν στὶς μπότες τῶν δρυμῶν μου τὰ χόρτα.

(Τὸ ξυράφι τοῦ Ὄκαμ, Μικρὴ Ἄρκτος, 2014)

 

 

 

 

 

(Felix aestheticus, 08:50
Ἐπὶ τῇ βάσει ἄνυδρων νερόλακκων)

Γιὰ παράδειγμα ὁ Ἀμαζόνιος εἶναι μύθος τῆς τζεογκράφικ, τοῦ BBC
τοῦ τρέχα γύρευε.
Ἐνῶ ὡς σονέτο:
Τὸ φῶς τοῦ παντζουριοῦ σχεδιάζει στὸ χαλὶ
τὴν κάτοψη ἑνὸς δάσους
μὲ ἐξωτικὰ πουλιά, ἔντονα ἔντομα
καὶ θεόρατες ρίζες ποὺ βγαίνουν ἀπ’ τὸ νερό.
Τὸ πρωὶ ποὺ χαλᾶνε τὸν κόσμο
σηκώνομαι καὶ κάνω βόλτες ἀνάμεσα
στὰ τηλεγραφόξυλα τῶν κορμῶν
καὶ τὰ φαρδιὰ λουλούδια δίπλα στὸ κρεβάτι.
Μὲ μιὰ πιρόγα ἀπὸ φελλὸ πλησιάζω τὴν κουζίνα.
Κουπὶ ποὺ σπρώχνει τὰ νερόφιδα
στὰ κόκκινα κυρήγματα τοῦ ἰβίσκου.
Τ’ ἀγριεμένα ροῦχα μου ἀνεμίζουν.
Ἀνάμεσα στὶς φυλλωσιὲς τῶν κουρτινόξυλων
ἀκούω τὶς φωνὲς τῶν ἰαγουάρων.

~.~

Ὁ Ἀλέξιος Μάινας γεννήθηκε τὸ 1976 στὴν Ἀθήνα, ὅπου καὶ μεγάλωσε. Ἔχει ἑλληνογερμανικὴ καταγωγὴ καὶ γράφει καὶ μεταφράζει λογοτεχνία καί στὶς δύο γλῶσσες. Ἔχουν ἐκδοθεῖ τὰ ποιητικά βιβλία του Τὸ περιεχόμενο τοῦ ὑπόλοιπου (2011) καὶ Τὸ ξυράφι τοῦ Ὄκαμ (2014).