*
Σαν και σήμερα πριν οκτώ χρόνια
Στην αλμυρίδα ξέπλυναν
Τα κύματα την ζωή του
Και πριν την τελευταία του πνοή
Συλλαβιζε το μην φοβάσαι
Έτσι και τώρα
Τα αλμυρά δάκρυα στην θάλασσα κυλούν
Και προσπαθώ να τον αποχαιρετήσω
Με λέξεις που δεν έχω
Με πόνο που δεν βγαίνει
Σαν βράχος αντιστέκεται
Και ας λίγο λίγο ξύνεται
Ένα αντίο δεν είναι ποτέ αρκετό
Γιατί όσο ζεις θυμάσαι
Και ποτέ δεν αποχαιρετάς.
*
*
*
*
Είπαν ότι το βάρος της ψυχής είναι 21 γραμμάρια όταν εγκαταλείπει το σώμα
Και ότι οι νεκροί γνωρίζουν ότι έχουν πεθάνει
Για λίγα δευτερόλεπτα ακόμη
Αφού το σώμα έχει ξεψυχήσει.
Τι είναι όμως ο θάνατος;
Σώμα, ψυχή, εγκέφαλος, συνείδηση;
Γι’ αυτούς που μένουν ο θάνατος είναι απουσία.
Το ξαφνικό σβήσιμο μιας λάμπας που κάηκε.
Αφήνοντάς σε να κοιτάς το φωτιστικό αναμένοντας να ανάψει πάλι.
Γι’ αυτόν που φεύγει
Κανείς δεν ξέρει.
Το όπιο της αθανασίας κρατά τους ζωντανούς από την θλίψη.
Εγώ σε φιλώ
Και τα παγωμένα μου χείλη από το μέτωπό σου
Και τα ζεστά μου χέρια κρατώντας την καρδιά σου
Πάνω από το λευκό λινό φόρεμά σου
Θα είναι η τελευταία ανάμνηση
Μέχρι να έρθω να σε βρω.
*
Ένας ποιητής, σκυφτός στην άκρη του εστιατορίου
Πίνοντας μια κόκκινη γουλιά
Αναλογίζεται
Πώς να ηχούν οι ήχοι από τα μαχαιροπίρουνα
Στ’ αυτιά εκείνου του αστέγου που ευτυχώς πρόλαβε τη θέση στο παγκάκι.
Τουλάχιστον, σκέφτηκε, θα έχει τα τζιτζίκια παρέα το καλοκαίρι,
Και ίσως να πιάνουν και καμιά ψιλοκουβέντα.
Ξέρει πάντως πως όταν σηκωθεί από το μαγαζί,
Θα διασχίσει το πάρκο γυρνώντας το βλέμμα του γρήγορα,
Και θα ψάξει την χώνεψη από το φιλέ μινιόν
Σ’ ένα στέκι με ακριβό ουίσκι
Και άλλους διανοούμενους να συζητούν
Την αδικία της ζωής.
Έπειτα θα επιστρέψει σπίτι του,
Και θα γράψει
Ένα θριαμβευτικό ποίημα για την βαριά μελαγχολία του στην όψη εκείνου του ανθρώπου.
Βέβαια δεν θα αναφέρει ότι ούτε την μυρουδιά του δεν άντεξε
Ούτε τα άπλυτα μαλλιά του να κοιτάξει.
Σίγουρα όμως εκτελεί το χρέος του,
Και γι’ αυτό, θα ανάψει ένα πούρο σκεπτόμενος.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΚΟΥΤΗ
(Πίνακας: Edouard Manet, Le déjeuner sur l’herbe)
Ξαπλωμένη στο μάρμαρο του πατέρα
Με ρουφάει ο ήλιος.
Με μισόκλειστα βλέφαρα
τον κάνω εικόνες μισοσβησμένες στα σύννεφα.
Πατέρα πού είσαι;
Εδώ στα κάτω χώματα, ή εκεί στον επάνω κόσμο;
Εσύ λες πως θα απαντήσουν τα κυκλάμινα.
Εγώ πάλι λέω τα γεράνια αντέχουν πιο πολύ
Και ίσως ξέρουν περισσότερα περί φθοράς.
Σου αφήνω ένα να συνομιλήσετε,
Με το λουλούδι του έλληνα ποιητή.
ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΚΟΥΤΗ
