του ΘΕΟΔΟΣΗ ΒΟΛΚΩΦ
Ευστράτιος Σαρρής, Η τέχνη για το κάλλος,
Εκδόσεις Θεοδόση Αγγ. Παπαδημητρόπουλου, 2021
[ Συνέχεια από το Πρώτο Μέρος ]
Ο κορυφαίος των συγκαιρινών επιγραμματογράφων μας, τόσο από την άποψη του ποιού όσο και από την άποψη του ποσού, είναι σχεδόν επόμενο να έχει συνθέσει και επιγράμματα που ανακαλούν ευθέως τις απώτερες καταβολές του είδους. Πρόκειται για ποιήματα σεμνά και πένθιμα, ιερά αναθήματα σε αγαπημένους νεκρούς.
Από αυτά καθώς και από το σύνολο των επιγραμμάτων του θ’ άξιζε να παρατεθούν όχι ένα και δύο αλλά δεκάδες. Προσωπικά δε, αν μου ζητούσαν να τ’ «ανθολογήσω», θα τα περιελάμβανα όλα χωρίς να παραλείψω κανένα. Και θα συνέχιζα εντάσσοντας και άπαντα τα υπόλοιπα ποιήματα, μικρά και μεγάλα, σ’ έναν πολυσέλιδο τόμο ή και σε μια πολύτομη σειρά. Προσώρας ωστόσο θα σταθούμε μόνο σε ορισμένα, επιγράμματα ή ψευδοεπιγράμματα, όπου απαντάμε και το εξής αξιοσημείωτο: είναι γραμμένα για ζώα. Ο πλατωνικός ποιητής δεν αναγνωρίζει το «προνόμιο» της ψυχής αποκλειστικά στον άνθρωπο. Σαν άλλος φράτε Λεόνε, κατανικώντας κάθε ανθρωποκεντρικό εγωισμό, θέλει «και τα πουλάκια στην Παράδεισο». Διότι για ποια παραδείσια συνθήκη μπορούμε να μιλάμε, αν κι εκείνη η ζωή δεν είναι πλήρης, αν δεν ξεχειλίζει μάλιστα απ’ όλα όσα εδώ αγαπήσαμε;
Κι είναι ο Έρωτας, όπως τον αθανάτισε ο Πλάτων κι όπως τον αναδέχθηκε ο νεότερος ποιητής, αυτός που περισώζει τα όντα από την έκπτωση του θανάτου, θυμίζοντας και τον κατά Ρίλκε Θεό, ο οποίος στο χέρι Του συγκρατεί τα πάντα, που ανεξαιρέτως «πέφτουν».
