Όλια Λαζαρίδου

Έμιλυ Ντίκινσον, «Καμιά δεν είμαι εγώ!»

*

Παρασκευή 1 Αυγούστου, Μεγάλο Αρσενάλι Χανίων

Μουσικοθεατρική παράσταση

Έμιλυ Ντίκινσον
«Καμιά δεν είμαι εγώ!»

(σε σύμπραξη με τις Εκδόσεις Κίχλη)
Καμιά δεν είμαι εγώ! Κι εσύ;
Είσαι κι εσύ – Κανένας;
Τότε λοιπόν είμαστε δυο!
Μα μη το μάθεις ουτ’ ένας.

Για μία βραδιά στο Μεγάλο Αρσενάλι, δύο κορυφαίοι εκπρόσωποι του θεάτρου και της μουσικής μας, η ηθοποιός Όλια Λαζαρίδου και ο συνθέτης Νίκος Ξυδάκης παρουσιάζουν μια πρωτότυπη παράσταση βασισμένη στα ποιήματα και τα γράμματα της σπουδαίας Αμερικανίδας ποιήτριας Έμιλυ Ντίκινσον. Τη μετάφραση και την επιμέλεια των κειμένων της παράστασης, που πρωτοπαρουσίαστηκε στο Μέγαρο Μουσικής τον Απρίλιο του 2024, υπογράφει ο Κώστας Κουτσουρέλης.

Προπώληση εισιτηρίων: https://www.ticketservices.gr/event/kamia-den-eimai-ego/
Η εκδήλωση είναι ενταγμένη στον κύκλο ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ 2025 – ΑΙΘΡΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΥΔΩΝΙΑ αλλά πραγματοποιείται στο Μεγάλο Αρσενάλι της Παλιάς Πόλης των Χανίων.
Γενική είσοδος 16 ευρώ.

*

*

*

Νύχτες του Ιουλίου 2025 – Το Πρόγραμμα

*

ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ 2025

Το Θέατρο Κυδωνία και το περιοδικό Νέο Πλανόδιον, για ένατη συνεχή χρονιά εφέτος, διοργανώνουν στον ΑΙΘΡΙΟ ΧΩΡΟ του Θεάτρου στα Χανιά, Υψηλαντών 12, αλλά και σε επιλεγμένους χώρους εκτός θεάτρου, τις Νύχτες του Ιουλίου.

Και αυτό το καλοκαίρι, οι φίλοι και οι επισκέπτες μας θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν έναν ευρύ κύκλο εκδηλώσεων που περιλαμβάνει συζητήσεις, περιπατητικές διαλέξεις, τιμητικές βραδιές και εκδηλώσεις μνήμης, παραστάσεις, συναυλίες και προβολές.

Φιλοξενούμενοι μας εφέτος διακεκριμένοι συγγραφείς και καλλιτέχνες. Ανάμεσα στους οποίους ο ζωγράφος Χρήστος Μποκόρος, ο σκηνοθέτης Στέλιος Χαραλαμπόπουλος, οι συνθέτες Φίλιππος Τσαλαχούρης και Νίκος Ξυδάκης, η ηθοποιός Όλια Λαζαρίδου, η δημοσιογράφος Λαμπρινή Θωμά, οι συγγραφείς Γιώργος Συμπάρδης και Ηλίας Μαλεβίτης, η θεατρολόγος Ειρήνη Μουντράκη κ.ά.

Το εφετινό μας πρόγραμμα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων μια συζήτηση αφιερωμένη στην πλανητική πολιτική καθώς συμπληρώνεται το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, μια μουσικοθεατρική παράσταση αφιερωμένη στο έργο της μεγάλης Αμερικανίδας ποιήτριας Έμιλυ Ντίκινσον, προβολή μιας σημαδιακής ταινίας του ελληνικού βωβού σινεμά συνοδεία ζωντανής μουσικής, προβολή ενός πρόσφατου και ομόφωνα επαινεμένου από την κριτική ιστορικού ντοκυμανταίρ και συζήτηση με τον δημιουργό του, τις καθιερωμένες περιπατητικές μας διαλέξεις, που αυτή τη φορά διοργανώνονται υπό τύπον σεμιναρίου και έχουν ως θέμα τους το ελληνικό βλέμμα στην τέχνη, καθώς επίσης δύο θεατρικές παραστάσεις σκηνοθετημένες από τον Μιχάλη Βιρβιδάκη: ένα θεατρικό αφιέρωμα στον ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη και ένα πανόραμα μονολόγων και σκηνών από το Κρητικό Αναγεννησιακό Θέατρο αλλά και αποσπασμάτων από την ποίηση εκείνης της εποχής.

///

ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 

Δευτέρα 30 Ιουνίου, Ανοιχτή Πρόβα

Στούντιο Υποκριτικής

Κρητικό Αναγεννησιακό Θέατρο

ΣΚΗΝΕΣ, ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΗΤΙΚΟ
ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΑΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ (14ος – 17ος αι.)
κι οπού κατέχει να μιλεί με γνώση και με τρόπο,
κάνει και κλαίσι και γελούν τα μάτια των αθρώπω
Ερωτόκριτος, Α 889-890

Ο Μιχάλης Βιρβιδάκης, ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας, παρουσιάζει την δουλειά του ως δάσκαλος ηθοποιών. Παρουσιάζει επί σκηνής ένα πανόραμα μονολόγων και σκηνών από το Κρητικό Αναγεννησιακό Θέατρο αλλά και αποσπασμάτων από την ποίηση εκείνης της εποχής, επικεντρώνοντας την προσοχή του σε κορυφαία έργα συγγραφέων όπως οι Βιτσέντσος Κορνάρος, Γεώργιος Χορτάτσης, Μάρκος Αντώνιος Φώσκολος, Μπεργαδής κ.α. Συμμετέχουν νεότεροι και παλαιότεροι μαθητές του εργαστηρίου του.

Είσοδος ελεύθερη

*** (περισσότερα…)

Έμιλυ Ντίκινσον, «Μα δεν σου φαίνεται η αιωνιότητα τρομακτική;»

*

Επιλογή-Μετάφραση
ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ

~.~

Είμαι άρρωστη, Κύριε. Ο πιο μεγάλος πόνος μου όμως είναι που είστε άρρωστος εσείς. Βάζω μπρος το χέρι μου το πιο γερό και το ζορίζω μήπως και καταφέρω να σας μιλήσω. Πίστευα ότι είχατε φτάσει πια στον Ουρανό, κι όταν άκουσα ξανά τη φωνή σας μού φάνηκε τόσο απαλή και υπέροχη που ξάφνιαστηκα απίστευτα. Μακάρι να αναρρώσετε, Κύριε. Δεν θέλω να ’ναι αδύναμο ό,τι αγαπώ. Είμαι καθισμένη πλάι στις βιολέτες, έχω έναν κοκκινολαίμη εδώ κοντά – και η «Άνοιξη»; με ρωτάνε; Μα ποια είναι τούτη η «Άνοιξη»; Άκου, μόλις μου χτύπησε την πόρτα.

~.~

Μ’ έχει πιάσει ένα βηχαλάκι τοσοδά, σαν δαχτυλήθρα, αλλά δεν σκοτίζομαι. Πελέκι Ινδιάνου έχω χωμένο στο πλευρό, μα δεν το πολυνιώθω. Εκείνην ο Κύριός της την έχει μαχαιρώσει πιο βαθιά. Ω Κύριε, ανοίξτε μου τη ζωή σας διάπλατα και κλείστε με μέσα της για πάντα. Ποτέ δεν θα αποκάμω να σας υπηρετώ, ούτε ποτέ θα ξεσηκώνω σαματά όταν εσείς θα ξαποσταίνετε. Θα είμαι πάντοτε το καλό σας κοριτσάκι – άλλος κανείς δεν θα με βλέπει, μόνο εσείς. Εμένα ωστόσο αυτό μου αρκεί κι ούτε ποτέ μου θα ζητήσω τίποτε άλλο. Μονάχα ο Ουρανός θα με απογοητεύσει κάπως όταν θ’ ανέβω ώς εκεί – γιατί αυτόν τον αγαπώ πιο λίγο.

~.~ (περισσότερα…)

Το Νέο Πλανόδιον θυμάται τον Κωστή Παπαγιώργη (23 Μαΐου 2016)
*
*
Τον χρονικά άπειρο κόσμο μπορούμε να τον παραστήσουμε με μια άπειρη γραμμή, με μια άναρχη και ακατάληκτη αφήγηση, όπως και με ένα βιβλίο που απαρτίζεται από αναρίθμητες σελίδες. Η μέρα ή η στιγμή που ζούμε είναι μια σελίδα ή μια αράδα αυτού του βιβλίου, που παρευθύς χάνεται μέσα στις άλλες. Ποτέ δεν μπορούμε να ξαναβρούμε μια στιγμή που διάβηκε και η μνήμη, το γνωρίζουμε, είναι ο πιο δόλιος οδηγός. Δεν υπάρχει τρόπος να ανοίξουμε το βιβλίο, γιατί είναι κιόλας μπροστά μας ανοιχτό όπως ο κόσμος: ανέκαθεν και διά παντός. Δεν υπάρχει τρόπος να κλείσουμε το βιβλίο, γιατί ένα απειροσέλιδο βιβλίο όπως ένας απειρόχρονος κόσμος δεν έχουν όρια. Δεν υπάρχει τρόπος να δούμε τα εξώφυλλα του βιβλίου, απλούστατα γιατί δεν υπάρχουν (ουκ έχειν αρχήν ουδέ τελευτήν), όπως δεν μπορούμε να τσακίσουμε μια σελίδα του για να την ξαναβρούμε – να συγκρατήσουμε μια στιγμή μέσα στη χρονική διαδοχή.
*
* * *
*
Η ανοιχτή καρδιά που θερμαίνει το Εγώ καθώς το φέρνει σε επαφή μ’ ένα στοιχείο είναι το θαύμα των θαυμάτων. Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε τον εαυτό μας. Πάσα αυτογνωσία είναι αυταπάτη ή, με άλλα λόγια, πρόκληση για να επινοήσει κανείς τον εαυτό του. Μόνον οι άλλοι είναι σε θέση να μας ξέρουν. Ο γάμος είναι τάχα η σύνθεση του ανέφικτου; Όταν κάποιος γίνεται ευτυχισμένος, κάποιος άλλος γίνεται εξίσου δυστυχισμένος, διότι το απαιτεί η παγκόσμια τάξη.
*
* * *

(περισσότερα…)