*

ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΛΗ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Δεν τον περίμενε κανείς μα ήταν να φτάσει,
όπως τα πράγματα πού ’χει πια ρθεί η στιγμή τους,
όπως το σκεπαστό νερό που παίρνει βράση
σε μια επιτάχυνση αθέατη απ’ τους τρίτους.

Από της Ρόδου το νησί πέρα στο Union City
κι απ’ το Νιου Τζέρσεϋ πίσω στη Σαλονίκη
κάθε γενιά φευγιό, μίλια μακριά απ’ το σπίτι –
ποια τύχη τάχα να μας σέρνει απ’ το μανίκι;

Πολλά δεν έλεγε, απόσταση κρατούσε,
μα στης κερκίδας τον σφυγμό, κει στην αρένα,
όταν ο χρόνος στο καντράν αιμορραγούσε,
πόση ευγλωττία, πώς μαζί του ήμασταν ένα.

Χαμογελούσε λίγο, λες με δυσκολία,
σοβαρευόμασταν κι εμείς μαζί μ’ εκείνον,
ψηλός δεν ήταν, μόλις ένα ογδόντα τρία,
μα τις καρδιές ψηλά τις πήγε των Ελλήνων.

«Παρήλθον έτη έκτοτε», σαν μες στη ζάλη,
μα άσβεστη η εικόνα σου μπροστά μας πάντα μένει.
Σαν να σε βλέπουμε ακόμη, Νίκο Γκάλη,
στο ΣΕΦ, Ιούνιο μήνα, με γροθιά υψωμένη.

ΚΚ

*