*

του ΚΕVΙΝ DΟLΑΝ

Καλούμαστε να λύσουμε ένα πρόβλημα που θα καθορίσει τον επόμενο αιώνα. Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, κατά τη διάρκεια της ζωής των παιδιών μας, κάθε κυβέρνηση, κάθε πολιτισμός, κάθε σύστημα πεποιθήσεων και κάθε οικογένεια στη πλανήτη Γη θα περάσει από ένα στενό σημείο συμφόρησης πιο στενό και από τον Μαύρο Θάνατο, συνοψιζόμενο σε ένα ερώτημα. Θα κάνουν τα παιδιά σας δικά τους παιδιά;

Δεν έχει σημασία αν έχετε ήδη παιδιά, αν δεν έχετε παιδιά ή αν μισείτε τα παιδιά· αν έχετε ένα δάνειο ή κοινωνική ασφάλιση ή έναν τραπεζικό λογαριασμό, αυτό το ερώτημα θα επηρεάσει τη ζωή σας με πολύ άμεσο τρόπο. Ολόκληρο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η αξία των χρημάτων σας και σχεδόν κάθε περιουσιακό στοιχείο που μπορεί να αγοράσετε με χρήματα, ορίζεται από τη μόχλευση, πράγμα που σημαίνει ότι η αξία του εξαρτάται από την ανάπτυξη.

Κάθε χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου και οι περισσότερες χώρες του αναπτυσσόμενου αντιμετωπίζουν μακροχρόνια μείωση του πληθυσμού σε κλίμακα που καθιστά αδύνατη τη διατήρηση αυτής της ανάπτυξης. Πράγμα που σημαίνει ότι καθόμαστε πάνω στη μέγιστη φούσκα όλων των εποχών. Δεν έχουμε απλώς να κάνουμε με μια πρόσκαιρη υπερθέρμανση της κτηματαγοράς, αλλά με μια μόνιμη υπερπροσφορά, του είδους που συναντάμε σήμερα σε πόλεις όπως το Ντητρόιτ. Το ζήτημα δεν αφορά μόνο τις μετοχές τεχνολογίας, αλλά ολόκληρο το χρηματιστήριο. Όχι μια χούφτα πόλεις που έχασαν τη φοροδοτική τους βάση και χρεοκόπησαν, αλλά χιλιάδες από αυτές. Έχουμε να κάνουμε με την επικείμενη χρεοκοπία ολόκληρων κρατών. Έχουμε να κάνουμε με τη φούσκα των πάντων.

Ακόμη κι έτσι, μπορείτε να πείτε ότι είναι μια φούσκα. Αν σκάσει, ας είναι. Μια διόρθωση και προχωράμε παρακάτω. Όμως εδώ δεν πρόκειται για μια απλή διόρθωση, έχουμε να κάνουμε με συνολική κατάρρευση. Ήδη ο μειούμενος αριθμός των εργαζομένων που στηρίζουν έναν αυξανόμενο αριθμό των ηλικιωμένων επιταχύνει τις οικονομικές πιέσεις που δυσχεραίνουν τη δημιουργία οικογενειών. Αυτό το πρόβλημα δεν θα αυτοδιορθωθεί, τουλάχιστον στη διάρκεια της δικής σας ζωής. Χειροτερεύει και θα χειροτερεύει.

Πώς μοιάζει, λοιπόν, αυτό το μέλλον; Κοινωνίες όπως η Ιαπωνία ή η Νότια Κορέα ίσως μας δείχνουν το καλύτερο δυνατό σενάριο — τι θα συνέβαινε αν ο αέρας έβγαινε από το μπαλόνι σιγά σιγά. Εκεί, βλέπουμε νέους ανθρώπους αλυσοδεμένους στα γραφεία τους, να εργάζονται ολοένα και περισσότερες ώρες για ολοένα και χαμηλότερους μισθούς. Όχι μόνο δυσκολεύονται να φτιάξουν οικογένεια, αλλά σταδιακά αυτό γίνεται σχεδόν αδύνατο. Η ύπαιθρος και οι μικρότερες πόλεις εγκαταλείπονται, καθώς η φορολογική βάση καταρρέει. Πρόκειται ουσιαστικά για μια συντεταγμένη αποχώρηση από τη ζωή — όπου στην καλύτερη περίπτωση ένας ρομποτικός νοσηλευτής θα σβήσει στο τέλος τα φώτα. (περισσότερα…)