*

Στίγμα: 40.64183, 22.92475 ∞ 22112009

Προορισμός: Ιθάκη

Όχημα: «e-tExNi» [επιτελούν ως ζωή]

Επιβάτες: Εκκολαπτόμενοι των κοχυλιών, κάτοικοι των μικρογραφικών στιγμών, άγνωστα, ονειροπόλα, και άλλα, άνευ λόγου, εφήμερα, συμπιεσμένα όντα που αναζητούν μια μεγαλοπρεπή έξοδο, ένα τσούρμο στοιχισμένο σε μια περιπατητική κοσμογραμμή στην πυρίκαυστη ζώνη της Θεσσαλονίκης. Η μέθεξη αναμένεται να συμπεριλάβει παλιά κτίρια, ετοιμόρροπα ή αναστηλωμένα, το συμβολικό σώμα μιας γυναίκας, έναν διερχόμενο διαβάτη, αφηγούμενους και αφηγημένους, εσένα αναγνώστη.

Η περιπλάνηση ξεκινά σ’ ένα κλειστό κοντέινερ στο παλιό λιμάνι, κοντά στη σιδηροδρομική γραμμή για Svilengrad. Η γυναίκα τυλιγμένη με μοβ οργάντζα, απαγγέλει ψιθύρους, χτυπά το σώμα της ως κρουστό, ταπ-ταα-ταπ-ταπ-… Το πλήθος ασφυκτιά. Από κάπου μακριά ή κάπου κοντά, ακούγεται το Memoryhouse του Max Richter, ένα βιολί, ή ξεχασμένο κάποιο ράδιο ανοιχτό, δεν έχει σημασία. Αυτή θεά, ή καραβάνι που κινά και δεν ξέρουμε, θα φτάσουμε άραγε; Με μια χορευτική κίνηση σπρώχνει το πλευρικό άνοιγμα και τρέχει προς τα έξω. Μας γνέφει να την ακολουθήσουμε. Η τυχαιότητα αναγνώσιμη και ομοδιηγητική στα χέρια της ή στα χέρια ενός παντογνώστη σκηνοθέτη που μας περιγελά. Διάχυτη στον νυχτερινό ουρανό, μια μυρωδιά από υδρόθειο.

Στάση πρώτη. Στη συμβολή των οδών Πολυτεχνείου και Δωδεκανήσου. Το φανάρι ανάβει. Σβήνει. Ανάβει. Η γυναίκα, ένα βιολετί νησί στη μέση της ασφάλτου, μας υποδέχεται με κέρασμα λικέρ και γλυκό νεραντζάκι. Δύσκολο ν’ αντισταθείς σε τέτοια ομορφιά, παρά τον κίνδυνο. Αχ, σας περίμενα. Είμαι τόσο μόνη εδώ. Παρακαλώ, περάστε. Πάρτε κάτι. Είμαι τόσο μόνη. Περιεργαζόμαστε το ιερογλυφικό της σώμα και το προσπερνάμε, όπως έχουμε συνηθίσει να κάνουμε κάθε μέρα, αν και με μια μικρή συστολή – αυτό είναι που περιμένει από μας ο σκηνοθέτης; (περισσότερα…)