σύγχρονο θέατρο

εδώ που πάμε

*

της CARYL CHURCHILL

Μετάφραση Ανδρέας Γ. Ανδρέου

~.~

Ο αριθμός των ηθοποιών μπορεί να αλλάζει ανάλογα με το ανέβασμα. Όχι λιγότεροι από τρεις στην πρώτη σκηνή και όχι περισσότεροι από οκτώ· πέντε ή έξι είναι μάλλον αρκετοί. Η ηλικία και το φύλο είναι επίσης θέμα επιλογής. Το πρόσωπο στο ΜΕΤΑ μπορεί να είναι ο άντρας του οποίου την κηδεία έχουμε στην πρώτη σκηνή – ή και όχι. Το ίδιο και για το ΦΤΑΝΟΥΜΕ, και ο νοσηλευτής μπορεί να είναι κάποιος που έχουμε ξανασυναντήσει – ή και όχι.

 

1. ΕΔΩ ΠΟΥ ΠΑΜΕ

Οι ομιλίες στο τέλος της σκηνής προστίθενται σε τυχαία θέση μες στη ροή του διαλόγου. Είναι δέκα· χρησιμοποιήστε όσες χρειάζεστε ώστε να έχει κάθε πρόσωπο από μία.

Δεξίωση μετά από κηδεία.

Μας λείπει

φυσικά

σε όλους

μα στους πιο κοντινούς

γιατί η φιλία ήταν

περισσότερες γνωριμίες από οποιονδήποτε

χάρισμα

από κοντά

άκουγε

και τόσο σπιρτόζος τον θυμάμαι να λέει

άκουγε και καταλάβαινε

έδειχνε πάντα να

αν και τελικά γίνεσαι σοφότερος όσο μεγαλώνεις; εγώ νιώθω συνεχώς λες κι είμαι δεκάξι

τα όσα πέρασε στη ζωή του

τον πόλεμο τον πόλεμο δεν έχουν μείνει και πολλοί που

και την Ισπανία ακόμα φαντάσου (περισσότερα…)

Νύχτες του Ιουλίου 2023 | Το θέατρο σε κίνδυνο

*

Κυριακή 16 Ιουλίου | Συζήτηση

Το θέατρο σε κίνδυνο

Ο Δημήτρης Δημητριάδης προσκεκλημένος του Μιχάλη Βιρβιδάκη στον Αίθριο Χώρο του θεάτρου Κυδωνία, την Κυριακή 16 Ιουλίου στις 9.00 μμ, συζητά μαζί του με θέμα «Το θέατρο σε κίνδυνο».

Τα τελευταία χρόνια, ιδίως τα πιο πρόσφατα, η τέχνη τού θεάτρου υφίσταται, εκ των έσω, μία παρέμβαση που παραβαίνει κατάφωρα τη γενεσιουργό διάσταση της τέχνης αυτής. Το θέατρο, ως ποιητικό γεγονός με πρώτο και αναντικατάστατο υλικό του την γλώσσα, έχει περάσει σε μία αντιμετώπισή του η οποία θέτει σε κατώτερη μοίρα το κείμενο και σε προεξάρχουσα θέση την σκηνοθεσία του. Χωρίς να συντρέχει κανένας λόγος καλλιτεχνικής ανάγκης, ο σκηνοθέτης έχει αυτοαναγορευθεί σε μοναδικό εξουσιαστή της θεατρικής πράξης, με αποτέλεσμα να έχει υποκαταστήσει τον δραματουργό, και ο ίδιος, με πρόσχημα το οξύμωρο «σκηνοθετική δραματουργία», να επιλέγει τα έργα άλλων με αποκλειστικό στόχο να τα κάνει να πουν όχι εκείνο που λένε τα ίδια αλλά εκείνο που θέλει να πει ο ίδιος.

Αυτή η ολοκληρωτική διαδικασία εκτρέπει το θέατρο από την ταυτότητά του και το μετατρέπει σε κάτι που όχι μόνο δεν τού αποφέρει ποιητικά και σκηνικά κέρδη αλλά και το θέτει σε κίνδυνο. Ο κίνδυνος για το θέατρο, εάν συνεχιστεί αυτή η αλλοίωσή του, δεν αποκλείεται να αποβεί θανάσιμος.

Θέατρο Κυδωνία Χανίων, Υψηλαντών 12, 21:00

*

*

Στρατής Πασχάλης, «Ο Νεκρός Θεός είναι ο ίδιος ο Έρωτας»

 

«Το συνθετικό έργο είναι κάτι άλλο. Απαιτεί μία πολύ στέρεη σύλληψη και μία σχεδόν μουσική ενορχήστρωση. Μία σύλληψη την οποία χειρίζεσαι ποιητικά σε έναν μεγάλο αριθμό σελίδων, όπως θα χειριζόσουν μια υπόθεση, μια πλοκή, στο μήκος ενός μυθιστορήματος. Παραπέμπει, επίσης στη μουσική συμφωνία, βασισμένη σε μια αντίληψη αρχιτεκτονική. Απαιτεί έναν δυνατό πυρήνα που να αφορά, να είναι αμέσως ευανάγνωστος, και που να μην χάνεται πουθενά. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα και μόνο ποίημα με πολλά μέρη και πολλές πτυχές. Αλλά η ενότητα είναι το παν. Να κρατιέται το υλικό γύρω από τον άξονα και να μην γίνεται πλαδαρό, φλύαρο, να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη, διαγράφοντας ένα τόξο μέχρι το τέλος, σίγουρο και σταθερό… Σήμερα θεωρούμε πια την ποίηση μια ειδική τέχνη για περιορισμένο κοινό. Κι είναι κρίμα. Κι αυτό έχει επιπτώσεις και στην κατάταξη των ειδών. Την τοποθετούν τρίτη μετά το μυθιστόρημα και το διήγημα, ακριβώς γιατί την κρίνουν με βάση τους νόμους της αγοράς και το περιορισμένο κοινό της.»

Από τη νεανική Ανακτορία ώς την πρόσφατη Μεγάλη Παρασκευή, ο ποιητής ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ έχει διανύσει πάνω από τέσσερις δεκαετίες και έχει να επιδείξει ένα ογκώδες έργο μοιρασμένο περίπου εξίσου σ’ αυτόν και τον προηγούμενο αιώνα. Με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο, μίλησε στο Νέο Πλανόδιον και τον Κώστα Κουτσουρέλη για τα μεγάλα θέματα της γραφής του, την ποίηση αλλά και το θέατρο, τον έρωτα αλλά και την πολιτική.

 

(περισσότερα…)

Χάρολντ Πίντερ, Ο Προ και ένα Στέλεχος

*

μετάφραση ΑΝΔΡΕΑΣ Γ. ΑΝΔΡΕΟΥ

~.~

Πρόλογος

Έκανα κάτι για πρώτη φορά. Περιμένοντας το ταξί που θα με πήγαινε στη Λειτουργία, και επειδή βαριόμουν να ανέβω στον επάνω όροφο, κράτησα σημειώσεις σε ένα από τα κίτρινα σημειωματάρια τού Χάρολντ.

Μάζεψα όσα σημειωματάρια είχαν μείνει, όταν ο Χάρολντ πέθανε Παραμονή Χριστουγέννων 2008, και για συναισθηματικούς λόγους τα κράτησα. Βέβαια, μέχρι τώρα, δεν είχα γράψει ποτέ τίποτα επάνω τους. Πριν από κανένα μήνα, όμως, τοποθέτησα ένα από αυτά σε μια θήκη γραφείου στο καθιστικό· θεωρητικά για περιστασιακή χρήση, αλλά στην πραγματικότητα από τρυφερότητα προς το παρελθόν.

Αφού είχα κρατήσει τη σημείωση, έκοψα την κίτρινη σελίδα. Σχεδόν λιποθύμησα τότε. Από κάτω φαινόταν ο αξέχαστος γραφικός χαρακτήρας του Χάρολντ – αν και αρκετά αδύναμος – και ένας τίτλος: «Ο Προ και ένα Στέλεχος». (περισσότερα…)