*

Παρασκευή 22 | Μουσική συναυλία

«Ρεμπώτικα»: Με τους Μιχάλη και Παντελή Καλογεράκη

Έναρξη 9.30 μ.μ. – Είσοδος 12 €

Μαζί τους οι μουσικοί Στράτος Γκρίντζαλης, μπουζούκι, μαντολίνο, και Αλέξης Στενάκης, κλαρινέτο.

~. ~

Ρεμπώτικα: οι Μιχάλης & Παντελής Καλογεράκης προτείνουν τη δημιουργική συνύπαρξη του ρεμπέτικου κόσμου του Ρεμπώ με τον ποιητικό κόσμο του ρεμπέτικου.

Το «πάντρεμα» των δύο αυτών κόσμων ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2016, όταν τα αδέρφια Καλογεράκη άρχισαν τη μελέτη της αλληλογραφίας του Ρεμπώ με τον Βερλαίν. Μέσω των επιστολών άρχισαν να ξεδιπλώνουν την πορεία της ερωτικής τους σχέσης.

Η καλλιτεχνική τους ανησυχία για τη μελοποίηση αυτών των επιστολών τούς οδήγησε σε μία τολμηρή ιδέα: το πάντρεμά τους με ρεμπέτικα τραγούδια, δημοφιλή, αλλά και λιγότερα γνωστά στο ευρύ κοινό. Μία συνομιλία, μία περιγραφή, αλλά ταυτόχρονα και ένας σχολιασμός της θυελλώδους αυτής σχέσης μέσα από την ερωτική θεματολογία των κλασικών ρεμπέτικων.

Βασικός άξονας του δίσκου είναι οι σημαντικοί σταθμοί της πενταετούς σχέσης τους, μέσα από 9 επιστολές τους, οι οποίες μεταλλάχθηκαν σε 9 ρεμπώτικα τραγούδια: από την πρώτη επιστολή τον Σεπτέμβρη 1871 που αποστέλλει ο Ρεμπώ στον 27χρονο Πωλ Βερλαίν, ο οποίος ζούσε νιόπαντρος στο Παρίσι με την έγκυο γυναίκα του μέχρι και την τελευταία τους συνάντηση το 1875, από τη γνωριμία τους μέχρι και τον χωρισμό τους.

Ο Παντελής και ο Μιχάλης Καλογεράκης απαγγέλουν και ερμηνεύουν, άλλοτε ρεμπέτικα τραγούδια, κι άλλοτε τις επιστολές των δυο ποιητών.

Αποτέλεσμα αυτού: να φτάνει η στιγμή όπου ο λόγος που απαγγέλλεται, με τον λόγο που τραγουδιέται να δένεται αρμονικά και να προσφέρει ένα ακουστικό πλούτο, με αρώματα ποίησης και ρεμπέτικου. Μοιραία λοιπόν προκύπτουν τα Ρεμπώτικα, μία συνομιλία της θυελλώδους αυτής σχέσης και του ρεμπέτικου τραγουδιού.

*

*

 

«Το συνθετικό έργο είναι κάτι άλλο. Απαιτεί μία πολύ στέρεη σύλληψη και μία σχεδόν μουσική ενορχήστρωση. Μία σύλληψη την οποία χειρίζεσαι ποιητικά σε έναν μεγάλο αριθμό σελίδων, όπως θα χειριζόσουν μια υπόθεση, μια πλοκή, στο μήκος ενός μυθιστορήματος. Παραπέμπει, επίσης στη μουσική συμφωνία, βασισμένη σε μια αντίληψη αρχιτεκτονική. Απαιτεί έναν δυνατό πυρήνα που να αφορά, να είναι αμέσως ευανάγνωστος, και που να μην χάνεται πουθενά. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα και μόνο ποίημα με πολλά μέρη και πολλές πτυχές. Αλλά η ενότητα είναι το παν. Να κρατιέται το υλικό γύρω από τον άξονα και να μην γίνεται πλαδαρό, φλύαρο, να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη, διαγράφοντας ένα τόξο μέχρι το τέλος, σίγουρο και σταθερό… Σήμερα θεωρούμε πια την ποίηση μια ειδική τέχνη για περιορισμένο κοινό. Κι είναι κρίμα. Κι αυτό έχει επιπτώσεις και στην κατάταξη των ειδών. Την τοποθετούν τρίτη μετά το μυθιστόρημα και το διήγημα, ακριβώς γιατί την κρίνουν με βάση τους νόμους της αγοράς και το περιορισμένο κοινό της.»

Από τη νεανική Ανακτορία ώς την πρόσφατη Μεγάλη Παρασκευή, ο ποιητής ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ έχει διανύσει πάνω από τέσσερις δεκαετίες και έχει να επιδείξει ένα ογκώδες έργο μοιρασμένο περίπου εξίσου σ’ αυτόν και τον προηγούμενο αιώνα. Με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο, μίλησε στο Νέο Πλανόδιον και τον Κώστα Κουτσουρέλη για τα μεγάλα θέματα της γραφής του, την ποίηση αλλά και το θέατρο, τον έρωτα αλλά και την πολιτική.

 

(περισσότερα…)