*

του ΚΩΣΤΑ ΜΕΛΑ

1.

Σε περιόδους παρακμής διαπιστώνεται μια ταλάντωση μεταξύ των λεπτότερων αποχρώσεων της πιο σχολαστικής υπερευαισθησίας και της ξαφνικής συχνά υστερικής κτηνωδίας. Επίσης μια βαθιά δυσαρέσκεια με την κουλτούρα του παρόντος, μια δυσφορία, μια εξέγερση εναντίον της, αλλά μια εξέγερση στην οποία ο «εξεγερμένος» δεν θέλει να δει τα δικά του παρασιτικά προνόμια και την κοινωνική τους βάση να θίγονται σε καμιά περίπτωση, και έτσι το καλωσορίζει με ενθουσιασμό όταν ο επαναστατικός χαρακτήρας αυτής της δυσαρέσκειας επιδοκιμάζεται φιλοσοφικά, αλλά ταυτόχρονα, ως προς το κοινωνικό του περιεχόμενο, μετατρέπεται σε άμυνα κατά οποιασδήποτε αλλαγής του υφιστάμενου καθεστώτος.

ΓΚΕΟΡΓΚ ΛΟΥΚΑΤΣ

Στο περιβάλλον της προχωρημένης μετανεωτερικότητας, όπου η ιδεολογία ζει και βασιλεύει και τους ανθρώπους κυριεύει, παρά τα όσα αντίθετα λέγονται, η πολιτική ως κυβερνητικό φαινόμενο, δηλαδή ως άσκηση της εξουσίας και «διαχείριση» της κυριαρχίας από το πολιτικό προσωπικό των ελίτ, παράλληλα με την εξάρθρωση της λαϊκής υποκειμενικότητας, αδυνατεί να προκαλέσει την γνήσια εκδίπλωση εκείνων των συγκρουσιακών καταστάσεων που αποτελούν τον πυρήνα της Δημοκρατίας.

Το πολιτικό προσωπικό των αρχηγεσιών που ηγείται σήμερα μετριέται στην ικανότητα να «αλλάζει γήπεδο», να φαντάζεται και να εφευρίσκει νέες ευκαιρίες για σύγκρουση, μέσω όμως των οποίων επιτυγχάνεται πάντοτε η συναίνεση στα προκαθορισμένα σημεία εντός ενός δεδομένου πλαισίου. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο μεταξύ της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας του εκλογικού σώματος, αλλά και εντός της ίδιας της πλειοψηφίας, των κομμάτων –ή των ρευμάτων– τεστάροντας συνεχώς τα αναχώματα του αντιπάλου, προσπαθώντας να συγκεντρώσει τη ροή των εξερχόμενων ψήφων.

Σε αντίθεση με όσους είχαν ελπίσει ότι η βαθιά πολύπλευρη κρίση που διέρχεται η χώρα θα οδηγούσε σε στοιχειώδη ποιοτική αλλαγή της συμπεριφοράς των πολιτικών κομμάτων της χώρας, η αδήριτη πραγματικότητα δικαιώνει όλους όσοι είχαν τολμήσει να υποστηρίξουν (-ζουν) ότι αντιθέτως αυτή όχι μόνο θα παραμείνει η ίδια αλλά και θα κατρακυλήσει σε χειρότερα επίπεδα. Μάλιστα η συμπεριφορά των πολιτικών κομμάτων οδηγεί σε οδυνηρές σκέψεις ότι τελικά «δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα που να μη μαίνεται κατά της πατρίδας».[1]

Δυστυχώς κανένα πολιτικό κόμμα για το ζήτημα αυτό δεν δίνει καμία εξήγηση. Καθένα έχει τα δικά του σκοτεινά σημεία, τις κρυφές του εκατόμβες και τα ανομολόγητα όνειρά του. Τους θησαυρούς του από απερίσκεπτα πράγματα και από προπέτειες. Όσα λησμόνησε στα σχέδιά του και όσα θέλει να κάνει να ξεχάσουν οι άλλοι. Αποσύρουν, προκειμένου να επιβιώσουν, όλα εκείνα τα οποία υπόσχονται προκειμένου να εξασφαλίσουν την ύπαρξή τους. Συμπεριφέρονται «λαϊκιστικά» όσο βρίσκονται εκτός εξουσίας και άλλο τόσο και περισσότερο όταν βρίσκονται στην εξουσία. (περισσότερα…)

*

Το εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ δίνει εικόνα χώρας τριτοκοσμικής. Πενήντα πολιτείες, πενήντα διαφορετικές νομοθεσίες, πενήντα διαφορετικοί τρόποι υποβολής υποψηφιοτήτων και διαλογής, πενήντα διαφορετικές  προθεσμίες σε χίλια δυο, όπως στην επιστολική ψήφο. Οι εκλογείς κάθε φορά πρέπει να επανεγγράφονται στους καταλόγους, και τα προς συμπλήρωση έγγραφα τούς ερωτούν… σε ποιο κόμμα πρόσκεινται, γελοιοποιώντας έτσι κάθε έννοια μυστικότητας.

Οι εκλογικές περιφέρειες επαναχαράσσονται κάθε δεκαετία, κατά τα συμφέροντα του κόμματος που εκάστοτε ελέγχει τα πολιτειακά νομοθετικά σώματα, με αποτελέσματα ενίοτε κωμικά. Υπάρχει και ειδικός όρος γι’ αυτό: gerrymandering. Μια τέτοια περιφέρεια μπορεί να μην έχει εδαφική συνοχή ή να απλώνεται σε τεράστια έκταση λαμβάνοντας παράδοξα σχήματα στον χάρτη, ώστε να περιλάβει αποκλειστικά οικισμούς φίλα προσκείμενους στο ένα ή το άλλο κόμμα.

Σε κάμποσες πολιτείες για το δικαίωμα του εκλέγειν δεν απαιτείται καν η ταυτοποίηση του ψηφοφόρου, πράγμα που κάνει το σύστημα διάτρητο. Στην Καλιφόρνια μάλιστα ο Δημοκρατικός κυβερνήτης απαγόρευσε (!) τελευταία στις τοπικές αρχές να ζητούν την επίδειξη ταυτότητας. Σε πρόσφατες εκκαθαρίσεις των καταλόγων, βρέθηκαν παρανόμως εγγεγραμμένοι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που δεν είχαν το δικαίωμα του εκλέγειν, συνήθως χωρίς αμερικανική ιθαγένεια!

Τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν φτιάξει ένα σύστημα που καθιστά περίπου αδύνατη την υποβολή ανεξάρτητων υποψηφιοτήτων, προαπαιτώντας λ.χ. τη συλλογή μυριάδων υπογραφών και επιτρέποντας για ψύλλου πήδημα την προσβολή της γνησιότητας μιας εκάστης στα δικαστήρια. (Κάπως έτσι οι Δημοκρατικοί και πάλι έστησαν κανονικό δικαστικό πόλεμο κατά του Μπόμπυ Κέννεντυ του Νεώτερου καταβυθίζοντας στην πράξη την εκστρατεία του.) (περισσότερα…)