*

Ένας ήταν ο θριαμβευτής των αμερικανικών εκλογών, ο Ντόναλντ Τζ. Τραμπ. Πάμπολλοι όμως ήταν οι ηττημένοι τους, εντός και εκτός των ΗΠΑ. Ένας μικρός απολογισμός.

– Η παγκοσμιοποίηση, η «ελεύθερη αγορά» και η υποτιθέμενη αόρατη χειρ της.

Ο τραμπικός προστατευτισμός θα ανακινήσει νέους εμπορικούς πολέμους με Ευρώπη και Κίνα, θα προωθήσει την επανεκβιομηχάνιση των ΗΠΑ και θα βαλκανοποιήσει περαιτέρω την πλανητική οικονομία. Η σημασία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και των υπηρεσιών, πρόσκαιρα τουλάχιστον, θα υποβαθμιστεί, το νέο μεταποιητικό κεφάλαιο (λέγε με Μασκ) θα έρθει στο προσκήνιο. Ο νέος οικονομικός εθνικισμός θα έχει πολλαπλές επιπτώσεις όχι μόνο ιδεολογικές-γεωπολιτικές αλλά και καθαρά πολιτισμικές.

– Ο γουοκισμός, οι δικαιωματιστές, η «πολυπολιτισμικότητα», η πολιτική ορθότητα και ο ακυρωτικός ακτιβισμός

Ακόμη και η Κάμαλα Χάρρις δεν τόλμησε προεκλογικά να παίξει το χαρτί της «πρώτης γυναίκας Προέδρου» (και «πρώτης μαύρης», «πρώτης Ασιάτισσας», «πρώτης Ινδής» κ.ο.κ.). Τόσο απαξιωμένη είναι πλέον στην κοινή γνώμη η λογική των ποσοστώσεων και τόσο απεχθείς οι συνδικαλιστικού τύπου αξιώσεις των πάσης φύσεως μειονοτήτων. Ετερογονία των σκοπών… Ο αναιδής ζηλωτισμός τους δεν αποκλείεται να οδηγήσει στο άλλο άκρο: την πλήρη κατάργηση κάθε μέτρου θετικής διάκρισης και υποστήριξης των εκκινούντων από μειονεκτική θέση. Η νίκη του Τραμπ ξεπερνάει έτσι κατά πολύ σε εμβέλεια μια συνήθη εκλογική επικράτηση. Στην πράξη, ισοδυναμεί με την επικράτηση της δεξιάς σ’ έναν επεισοδιακό πολιτισμικό πόλεμο τριών τουλάχιστον δεκαετιών. Οι Ρεπουμπλικανοί όλα αυτά τα χρόνια δημιούργησαν ένα ολόκληρο εναλλακτικό οικοσύστημα ικανό να αντιπαρατεθεί επί ίσοις όροις με την ηγεμονία της φιλελεύθερης-προοδευτικής κουλτούρας σε όλο το φάσμα της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας (ΜΜΕ, κινηματογράφο, μουσική, αθλητισμό κ.λπ.). Και πλέον δρέπουν τους καρπούς. (περισσότερα…)

*

Το εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ δίνει εικόνα χώρας τριτοκοσμικής. Πενήντα πολιτείες, πενήντα διαφορετικές νομοθεσίες, πενήντα διαφορετικοί τρόποι υποβολής υποψηφιοτήτων και διαλογής, πενήντα διαφορετικές  προθεσμίες σε χίλια δυο, όπως στην επιστολική ψήφο. Οι εκλογείς κάθε φορά πρέπει να επανεγγράφονται στους καταλόγους, και τα προς συμπλήρωση έγγραφα τούς ερωτούν… σε ποιο κόμμα πρόσκεινται, γελοιοποιώντας έτσι κάθε έννοια μυστικότητας.

Οι εκλογικές περιφέρειες επαναχαράσσονται κάθε δεκαετία, κατά τα συμφέροντα του κόμματος που εκάστοτε ελέγχει τα πολιτειακά νομοθετικά σώματα, με αποτελέσματα ενίοτε κωμικά. Υπάρχει και ειδικός όρος γι’ αυτό: gerrymandering. Μια τέτοια περιφέρεια μπορεί να μην έχει εδαφική συνοχή ή να απλώνεται σε τεράστια έκταση λαμβάνοντας παράδοξα σχήματα στον χάρτη, ώστε να περιλάβει αποκλειστικά οικισμούς φίλα προσκείμενους στο ένα ή το άλλο κόμμα.

Σε κάμποσες πολιτείες για το δικαίωμα του εκλέγειν δεν απαιτείται καν η ταυτοποίηση του ψηφοφόρου, πράγμα που κάνει το σύστημα διάτρητο. Στην Καλιφόρνια μάλιστα ο Δημοκρατικός κυβερνήτης απαγόρευσε (!) τελευταία στις τοπικές αρχές να ζητούν την επίδειξη ταυτότητας. Σε πρόσφατες εκκαθαρίσεις των καταλόγων, βρέθηκαν παρανόμως εγγεγραμμένοι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που δεν είχαν το δικαίωμα του εκλέγειν, συνήθως χωρίς αμερικανική ιθαγένεια!

Τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν φτιάξει ένα σύστημα που καθιστά περίπου αδύνατη την υποβολή ανεξάρτητων υποψηφιοτήτων, προαπαιτώντας λ.χ. τη συλλογή μυριάδων υπογραφών και επιτρέποντας για ψύλλου πήδημα την προσβολή της γνησιότητας μιας εκάστης στα δικαστήρια. (Κάπως έτσι οι Δημοκρατικοί και πάλι έστησαν κανονικό δικαστικό πόλεμο κατά του Μπόμπυ Κέννεντυ του Νεώτερου καταβυθίζοντας στην πράξη την εκστρατεία του.) (περισσότερα…)