βουλγαρική πεζογραφία

«Παράγουμε ασταμάτητα παρελθόν. Είμαστε εργοστάσια παρελθόντος»

*

της ΚΩΣΤΟΥΛΑΣ ΜΑΚΗ

Georgi Gospodinov, Χρονοκαταφύγιο
μτφρ. Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, Ίκαρος, 2021
«Παράγουμε ασταμάτητα παρελθόν. Είμαστε εργοστάσια παρελθόντος […] Δεν πρέπει να υπάρχουν κάπου εργοστάσια ανακύκλωσης του παρελθόντος; Μήπως να ανακυκλώνεται ανάποδα προς κάποιο μέλλον, έστω και σε δεύτερη χρήση; Πάρε να ’χεις ερωτήσεις» (σ. 141)

Στο Χρονοκαταφύγιο ο Γκεόργκι Γκοσποντίνοφ συνομιλεί με το έργο του Ζέμπαλντ, επαναθέτοντας κριτικά ερωτήματα για τη μνήμη και την ιστορία, καθώς και τα όρια των ατομικών και συλλογικών ταυτοτήτων στις προσλήψεις του έθνους και των μνημονικών κατασκευών. Τα μυθοπλαστικά χαρακτηριστικά του βιβλίου οδηγούν στη διαρκή διατύπωση καυστικών πολιτικών σχολίων για την έννοια της προόδου, της ζωής και του θανάτου. Ο συγγραφέας διαφοροποιείται παράλληλα από τον Ζέμπαλντ στις αφηγηματικές τεχνικές του ή —για να είμαστε πιο ακριβείς— εξελίσσει αυτές τις αφηγηματικές πρακτικές, αξιοποιώντας και επικαιροποιώντας συνθετικά ό,τι θα μπορούσε να οριστεί ως μεταμοντέρνο μυθιστόρημα, απαλλαγμένο όμως από τις αρνητικές νοηματοδοτήσεις του όρου. Το φιλοσοφικό δοκίμιο συναντά την κριτική θεωρία, το μυθιστόρημα την ποίηση, η αποσπασματική ή άλλοτε αποφθεγματική μορφή την έννοια του αρχείου, ο ρεαλισμός την κριτική ιστοριογραφία της Ευρώπης του 20ού και 21ου αι., καθώς και μπορχεσιανά μοτίβα.

Επιπλέον, πολυφωνικά στο βιβλίο εναλλάσσονται διαφορετικές αφηγήσεις για το παρελθόν, οι οποίες επιτονίζουν την υποκειμενική ερμηνεία των αφηγητών, φέρνοντας στο προσκήνιο διαφορετικές στιγμές από τα ιστορικά δρώμενα του 20ού αιώνα. Με όλους αυτούς τους τρόπους ο συγγραφέας πολυσυλλεκτικά “δοκιμάζει” τα όρια της γραφής και επομένως και της αναγνωστικής πρόσληψης, διατηρώντας, όπως γίνεται σε κάθε βιβλίο του, τα ερωτήματα και τις προοπτικές για το μέλλον των ανθρώπινων συμβάντων σε ανοιχτή διαπραγμάτευση. Όπως δηλώνεται εξαρχής ως αρχικό μότο μόνο τα επινοημένα πρόσωπα στο μυθιστόρημα είναι αληθινά. Έτσι στη λογοτεχνική μυθοπλασία προκαλούνται ταλαντώσεις από τον συγγραφέα στο δίπολο αληθινό-ψεύτικο. (περισσότερα…)

Για μια κάθαρση της βουλγάρικης ψυχής

Μιροσλάβ Πένκοφ, Ανατολικά της Δύσης (μετάφραση: Άκης Παπαντώνης), Αθήνα, Αντίποδες, 2016

 της ΑΥΓΗΣ ΛΙΛΛΗ

Διαβάζοντας το Ανατολικά της Δύσης του Μιροσλάβ Πένκοφ, διερωτάται κανείς: Μπορεί ένα βιβλίο να σώσει έναν ολόκληρο λαό; Αυτό τουλάχιστον φαίνεται να πιστεύει ο συγγραφέας του και τούτη η στάση, στις εποχές που ζούμε, είναι μάλλον ένα επίτευγμα από μόνη της. Mετά την εκκωφαντική πτώση του ανατολικού μπλοκ και τη Βουλγαρία να διάγει ακόμα σε μια παρατεταμένη κρίση –οικονομική, πολιτική, κοινωνική, ηθική– η συγγραφική τάση είτε για μομφή είτε για νοσταλγία είτε για παρελκυστική ιδεολογική τοποθέτηση παραμένει. Χωρίς να πέφτει σε καμιά από τις παραπάνω παγίδες, ο Πένκοφ κατορθώνει με το πρώτο βιβλίο του (2012) να ξεδιπλώσει αβίαστα και διαυγώς το σύγχρονο καθολικό βίωμα των Ανατολικών Βαλκανίων με μια γραφή ρεαλιστική και συνάμα αισιόδοξη. Με τις γρήγορης πλοκής και πιθανοφανείς μέσα στην εξωφρενικότητά τους ιστορίες του, ο συγγραφέας δίνει ένα έργο αρχετύπως πολιτικό: για τη σχέση του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο και την πατρίδα, στο οποίο υπονοείται η μομφή, όπου και αν χρειάζεται, και εκφράζεται χωρίς διστακτικότητα η νοσταλγία, όπου αυτή αντανακλαστικά και αυτονόητα ανθρωπίνως υπάρχει.

(περισσότερα…)