Megali_Deftera

~.~

Νίκος Καροῦζος

Ἰησοῦς & Ποιήματα

Μεγάλη Δευτέρα

(13 Ἀπριλίου 1987)

~.~

Ἡ Προσευχὴ τοῦ Σκουληκιοῦ

Ἄκου Κύριε τὸν καλό σου φίλο
ποὺ ἀγαπᾷ τοὺς καρποὺς καὶ τοὺς τάφους.
Ἐσὺ εἶσαι ὅ,τι μὲ συνδέει μ’ ἕναν καρπὸ καὶ μ’ ἕναν τάφο.
Καί τὸν καρπὸ ἀσχημίζω καί τὸν τάφο.
Ἀλλ’ ὅμως εἶμαι θέλημά σου
γέννημα στὴν ἀπέραντη καρδιά σου…
Δὲν ἔχω ἐρωτήματα
καὶ ταξιδεύω μὲ κίνηση ἀργὴ πρὸς τὸν Πατέρα.
Μάταιος ὁ κόσμος ἀλλὰ πέρασμα.
Καὶ μάταια τὰ μάτια τῆς σαρκός μου
γλυκὰ ποὺ ἀγγίζονται μὲ λουλούδια.
«Δὲν ἔχεις ἐρωτήματα;» ― μοῦ λέει τὸ φθαρτό.
Σελήνη φευγαλέα ἐσὺ τάχα ρωτᾷς αὐτὴ τὴ νύχτα;
Ἢ μὲ ρωτοῦν τὰ νέφη ποὺ σὲ ἀκολουθοῦν;
Χαίρομαι τὴν εὐφορία τοῦ ἀργύρου σου
καὶ τὴ διαπερνῶ μὲ τὴν πίστη.
Αὐτή ’ναι ἡ ἀξία ἐμᾶς τῶν σκουληκιῶν
ποὺ δὲν ἔχουμε παρὰ μονάχα ἕνα δρόμο…
Τὸ χῶμα εἶν’ ἡ μοίρα μου ἀντίκρυ τῶν ἄστρων.
Ἀγάπη ὄνειρο θαλασσὶ τύλιξέ με.
Ποιά εὐφροσύνη δὲν σοῦ παραστέκει;
Ἀγάπη, πράξη καὶ οὐσία τοῦ θεοῦ μου
σερνάμενο κι ἂν εἶμαι πλέω στὴ χαρά.

~.~

Διάλογος Πρῶτος

― Σὰ νὰ μὴν ὑπήρξαμε ποτὲ
κι ὅμως πονέσαμε ἀπ’ τὰ βάθη.
Οὔτε ποὺ μᾶς δόθηκε μιὰ ἐξήγηση
γιὰ τὸ ἄρωμα τῶν λουλουδιῶν τουλάχιστον.
Ἡ ἄλλη μισή μας ἡλικία θὰ περάσει
χαρτοπαίζοντας μὲ τὸ θάνατο στὰ ψέματα.
Καὶ λέγαμε πὼς δὲν ἔχει καιρὸ ἡ ἀγάπη
νὰ φανερωθεῖ ὁλόκληρη.
Μιὰ μουσικὴ
ἄξια τῶν συγκινήσεών μας
δὲν ἀκούσαμε.
Βρεθήκαμε σ’ ἕνα διάλειμμα τοῦ κόσμου
ὁ σώζω ἑαυτὸν σωθήτω.
― Θὰ σωθοῦμε ἀπὸ μιὰ γλυκύτητα
στεφανωμένη μὲ ἀγκάθια.
Χαίρετε ἄνθη σιωπηλὰ
μὲ τῶν καλύκων τὴν περισυλλογὴ
ὁ τρόμος ἐκλεπτύνεται στὴν καρδιά σας.
Ἐνδότερα ὁ Κύριος λειτουργεῖ
ἐνδότερα ὑπάρχουμε μαζί σας.
Δὲν ἔχει ἡ ἁπαλὴ ψυχὴ βραχώδη πάθη
καὶ πάντα λέει τὸ τραγούδι τῆς ὑπομονῆς.
Ὢ θὰ γυρίσουμε στὴν ὀμορφιὰ
μιὰ μέρα…
Μὲ τὴ θυσία τοῦ γύρω φαινομένου
θὰ ἀνακαταλάβει ἡ ψυχὴ τὴ μοναξιά της.

~.~

Τὰ Πουλιὰ Δέλεαρ τοῦ Θεοῦ
(ἀποσπάσματα «Διαλόγων»)

1

Νὰ γυρίζεις ― αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα ―
μὲ κουρελιασμένα μάτια
μὲ φλογωμένους κροτάφους ἀπ’ τὴν πτώση
νὰ γυρίζεις
στὴν καλὴ πλευρά σου.
Πεσμένος αἰσθάνεσαι
τὴν κόλαση ποὺ εἶναι ἡ αἰτιότητα
τὸ στῆθος ὡσὰν συστατικὸ τοῦ ἀέρα
τὰ βήματα χωρὶς προοπτική.
Κι ὅμως στὴ χειμωνιάτικη γωνία ὁ καστανᾶς
περιβάλλεται ἀπὸ σένα.
Κόψε ἕνα τραγούδι ἀπ’ τ’ ἄνθη
μὲ δάχτυλα νοσταλγικά.
Νὰ γυρίζεις ― αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα.

2

Θὰ περάσουν ἀποπάνω μας ὅλοι οἱ τροχοὶ
στὸ τέλος
τὰ ἴδια τὰ ὄνειρά μας θὰ μᾶς σώσουν.
Ἀγάπη μεῖνε στὴν καρδιά ―
αὐτὸς ἂς εἶναι ὁ κανῶν τοὺ τραγουδιοῦ σου.
Μὲ τὴν ἀγάπη
θὰ σηκώσουμε τὴν ἀπελπισία μας
ἀπ’ τὸ ἀμπάρι τοῦ κορμιοῦ.
Δὲν εἶναι φορτίο γιὰ τὴ χώρα τῶν ἀγγέλων
ἡ ἀπελπισία.
Και προπαντὸς
ἂς μὴν ἀφήσουμε τὴν ἀγάπη
νὰ συνωστίζεται μὲ τόσα αἰσθήματα…

3

Ἅπλωσε ἡ γαλήνη τὰ φτερά της
ὡσὰν ἀλησμόνητος κύκνος ὀνείρου
σ’ αὐτὰ τὰ ἔρημα νερά.
Κάτι νιώθω σήμερα
βλέποντας τὰ πουλιά.

4

Ἡ ἀγωνία μου ὑψώνεται
ὣς τὰ ἐδελβάις ἄνθη.

5

Τὰ ὄνειρα βλαστοὶ στὸ στῆθος
κλήματα μέσ’ στὴν καρδιὰ
διαιώνια ἐκδικοῦνται τὸ χῶμα
σκοτώνοντας ἐμᾶς.

~.~

Ὁ Φίλος Ἐνάρετος τοῦ Ὀνείρου

Στὴν ἀττικὴ ἐρημιὰ ἕνα βιβλικὸ ἀμπέλι
καθὼς ἡ νύχτα φέρνει τὰ τριζόνια
μὲ κρατᾷ σιωπηλόν.
Βασιλεῖς Ἰουδαῖοι γυναῖκες τοῦ Ἄσματος
κάτι ἀπ’ τὸν Παράδεισο
στὰ δώματα λιτὰ τῆς λησμοσύνης
ἐγὼ μὲ στεγνωμένο ἱδρῶτα ―
ὅλοι περπατοῦμε στὸ πλακόστρωτο μόνοι
μὲ μιὰ διάφανη μαγεία στοὺς κύκλους τῶν ὀφθαλμῶν.
Οἱ θεοί μας εἶναι ἀπὸ πηλό ― εἶπε ὁ πρῶτος
βασιλέας ἀνοίγοντας τὸν κίτρινο χιτῶνα του.
Ἀκόμη περιμένετε λοιπόν; ― ρώτησε ἄλλος βασιλέας.
Ἐμεῖς ἀκούγαμε σὰν βγαλμένοι ἀπ’ τὸ σῶμα
κι ἄλλοι ποὺ μίλησαν
ἀντίκρισαν τὴ σιωπὴ μονάχη ―
ἐνῷ παιδικοὶ ἄνεμοι ἔπνεαν ἀπ’ τὴν Ἱερουσαλὴμ
κι ὁ Ἰησοῦς ἐπίκειται
τραγουδοῦσε τὸ τριζόνι στὸ μεγάλο κλῆμα.
Ἀλήθεια φίλε ἤτανε ὁ ἀμπελῶνας ποὺ ἀφύπνιζε
τὸ πρᾶο φύσημα τῆς ἀρχαίας Παλαιστίνης.

~.~

Ἡ Συντομία τοῦ Ὀνείρου

Τρέχει μέσ’ στὰ χαράματα τὸ ἐλάφι
ποὺ εἶναι ἡ χαρά μου τόσος ἀντίλαλος
ἐδῶ ποὺ κατοικῶ
ἕνα πουλὶ ἀπὸ καπνὸ ἀνέρχεται στὸ ξημέρωμα.
Ἰδοὺ ὁ Τρέχων
ἔχει σφάξει τὸ ἀρνὶ στὶς πληγὲς τῶν ὑδάτων.
Θριαμβικὴ νεφέλη ὄχημα παλαιό ἰδοὺ ὁ Τρέχων
καὶ τὸ σύρουν
ἄλογα τρυπημένα στὰ λάμποντα πλευρά.
Μέσα στὸ ὄχημα βρίσκομαι καὶ πηγαίνω
πρὸς τὸν ἄγνωστο προορισμό μου.