Σε μάγεψε η μεταξωτή κλωστή
Το σιγανό τραγούδισμα σειρήνας
Η πολυγωνική κατασκευή
Και πήγες προς τα ‘κει με φόρα.
Τώρα αγωνίζεσαι χτυπώντας τα φτερά
Τον πολυπλόκαμο ιστό να σκίσεις
Δεν είδες την πλεκτάνη απ’ την αρχή
Πως ήταν ο παράδεισος ενέδρα.
Δραπέτευσε λοιπόν όσο είναι καιρός
Πριν το μετάξι της γίνει ατσάλι
Θηλιά και βρόγχος στο σώμα το λεπτό
Κι αθόρυβα η αράχνη σε ρουφήξει.
Τα φτερά σου δόθηκαν για να πετάς
Ανήσυχη μικρή μου πεταλούδα
Κάνε λοιπόν ρωγμή όπως μπορείς
Κι ας είναι τόσο εφήμερη η ζωή σου
Η αράχνη πια δε θα νοιαστεί γι’ αυτό
Γρήγορα με επιδέξιες κινήσεις
Προσεχτικά θα κλείσει τη ρωγμή
Προσμένοντας το επόμενό της θύμα.
ΚΑΙΤΗ ΠΑΥΛΗ
ΝΕΟ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ 