Day: 29.11.2025

Ποζάροντας για την αιωνιότητα

*

ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ & ΠΑΡΑΜΟΝΙΜΑ | 11:25
Καιρικά σχόλια από τον ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ

«Είχε πάρει μόνος του τη φυσική του στάση απάνω σε μια πρόστυχη καρέκλα, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, με το κεφάλι σκυφτό, με τα μάτια χαμηλωμένα, στάση βυζαντινού αγίου, σαν ξεσηκωμένη από κάποιο καπνισμένο παλιό τέμπλο ερημοκλησιού του νησιού του. Αυτή δεν ήταν στάση για μια πεζή φωτογραφία. Ήταν μια καλλιτεχνική σύνθεση, και θα μπορούσε να είναι ένα έργο του Πανσελήνου ή του Θεοτοκοπούλου. Αμφιβάλλω αν φωτογραφικός φακός έλαβε ποτέ μια τέτοια ευτυχία».

Η περιγραφή είναι, βέβαια, του Παύλου Νιρβάνα, από το ιστορικό της περίφημης φωτογράφησης του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στη Δεξαμενή το 1906, το δημοσιευμένο στη Νέα Εστία το 1933, 22 χρόνια δηλαδή μετά τον θάνατο του εικονιζόμενου. Ο Νιρβάνας τη θεωρούσε τότε μοναδική, αγωνιούσε μήπως χαθεί για τους μεταγενέστερους η μορφή του μεγάλου διηγηματογράφου, και εκθέτει σε μάκρος πώς τον κατάφερε να του «ποζάρει». Έκτοτε έχουν έρθει στο φως μερικές ακόμη μεταγενέστερες, μια με τον Βλαχογιάννη το 1908 και δυο τρία πορτραίτα. Όμως η φωτογραφία του Νιρβάνα είναι πασίγνωστη, έχει πια ταυτιστεί με την εικόνα του Σκιαθίτη συγγραφέα, έχει σε μεγάλο βαθμό διαπλάσει τη μυθολογία που τον συνοδεύει. Ο φωτογράφος είχε δίκιο, τέτοια ευτυχία ο φακός πολύ σπανίως προσφέρει.

Η πρώτη εικόνα του Σολωμού που διαθέτουμε, δεν θα μπορούσε να διαφέρει περισσότερο. Είναι ένας πίνακας (η φωτογραφική μηχανή δεν είχε ακόμη εφευρεθεί) εκ των χειρών του Νικολάου Κουτούζη, ζωγράφου, σατιρικού ποιητή και ιερωμένου Επτανήσιου (1741-1813). Είναι ένα πορτραίτο του 1799 ή του 1800 που δείχνει τον ποιητή, που είχε γεννηθεί την άνοιξη του 1798, σε βρεφική ηλικία. Σε αντίθεση με το σκυμμένο βλέμμα του 55χρονου Παπαδιαμάντη, ο ολιγόμηνος Σολωμός κοιτάζει κατάματα τον θεατή με μια παράδοξη σοβαρότητα. Το κορμάκι του φασκιωμένο αλλά ευθυτενές, τα μαλλιά του σε στυλ αυτοκρατορικό, ναπολεόντειο, το πρόσωπο εκφραστικό, μεγαλίστικο, με μια μελαγχολία αλλιώτικη από εκείνη των νηπίων, λες και ο εικονιζόμενος γνωρίζει ότι ποζάρει κι εκείνος για την αιωνιότητα. (περισσότερα…)

Συνάξεις

*

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ | 29.xi.25
Κείμενα – Φωτογραφίες ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ

*

ΣΥΝΑΞΕΙΣ

Πόση χαρά προσφέρουν οι συνάξεις των ποιητών και μάλιστα όταν πραγματοποιούνται σε πολύ αραιά διαστήματα, τόσο αραιά που να έχει πονέσει για να ξαναδεί ειλικρινά ο ένας τον άλλον. Εδώ είμαστε στο μικρό μου σπίτι, στο χωριό Μέλιγος Τρικάλων, το μακρινό 2007, όταν οι φίλοι ποιητές δεν φοβήθηκαν την απόσταση και ήρθαν σαν τα πουλιά, που, ενώ πετούν σε διαφορετικά σημεία του ουρανού, ξαφνικά συγκεντρώνονται και προσγειώνονται όλα μαζί σ’ ένα σημείο. Τι στιγμές. Ξανακοιτάζω τη φωτογραφία και βλέπω τον Αντώνη Φωστιέρη, τον Κώστα Ακρίβο, την αφεντιά μου, τον Κώστα Βούλγαρη και τον βιβλιοπώλη Κώστα Κοτρώνη, που επωμίστηκε και τα έξοδα της συνάντησης. Στους από εδώ καναπέδες, έξω από το κάδρο της φωτογραφίας, πρέπει να κάθονταν, αν θυμάμαι καλά, ο Γιώργος Μαρκόπουλος, ο Γιώργος Μπλάνας, η Ελένη Λαδιά και ο Νίκος Λάζαρης. Ίσως και ένας-δυό άλλοι. Πώς πέρασαν οι μέρες, πώς πέρασαν τα χρόνια, όπως έγραψε ανεξίτηλα ο μεγάλος ποιητής της Αλεξάνδρειας.

* (περισσότερα…)