Τα ταυ του έρωτα

Κι άν του έρωτα το γλυκερό
ψωμί δέ σε χορταίνει,
και μοιάζει κιόλας το φτερό
κομμένο απο χαρτόνι,

σεβάσου, μήν υποτιμάς
το μπράτσο-του το αφράτο.
Δέν τό ’χει τίποτα μεμιάς
να φέρει πάνω κάτω

λαχτάρες, όνειρα, ακριβές
κι ατράνταχτες αλήθειες,
αγαπημένες μέχρι χτές
παλιές καλές συνήθειες,

τις πατερίτσες της καρδιάς,
του νού τα δεκανίκια…
Κι άν κάνεις πως τον σταματάς,
σηκώνει τα μανίκια,

τραβάει απ’ τα χαλάσματα
το πιό χοντρό καδρόνι
και με παιδιάστικη χαρά
μπροστά-σου το κραδαίνει!

///

Νεράιδες τρελές και νεράιδες ανέραστες
κάτω βαθιά στο πηγάδι.
Στο φιλιατρό-του μας βρήκες. Μας κέρασες
το γέλιο μαζί με το χάδι.

Την πίκρα κερνάς! Την οργή την αβάσταγη,
την καταλαλιά για προσφάγι.
Κι εμείς τόσο αθώοι, νεράιδα-μου, κι άπραγοι!
Μαθητευόμενοι μάγοι.

Το χάδι πονά και το γέλιο βουβάθηκε.
Μακριά κάποιο κύμα παφλάζει…
Τα μάτια σε ψάχνουν σ’ ανήσυχα βάθη, και
στα μέτωπα φώλιασε η ζάλη.

///

Βοήθεια! Ποιός διάολος μ’ έχει βάλει
να κοιμηθώ γυμνός στον αχυρώνα;
Χαϊδεύω στ’ όνειρό μου ενα κεφάλι
γαϊδουρινό με τσίγκινη κορώνα.

Σχιστά μισόκλειστα ματάκια…Γλύκα!
Την γκιλοτίνα αναπολεί; Τη στέψη;
Στο αριστερό-του αυτί χωμένο βρήκα
τη συνταγή που λέει πώς να νηστέψει

το κρέας, το κρασί και τα κορίτσια,
καλόγερος μιας πίστης που δέ φταίει
για τα γλυκά, τα ολόγλυκά-της βίτσια.
Του δίνω ενα σκαστό φιλί και λέει:

– Γιά κοίτα γύρω-σου: βλέπεις τις κόσες
που ξεβιδώνονται στο τσιφτετέλι;
Πόσες φορές σε πλήγωσαν και πόσες
να σου το πώ πως άδικα σε μέλει!

ΝΕΟ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ