*

Απ’ τους βραχίονες φυτρώνουν σωληνάκια
ίδια κισσοί, κλωνάρια αναρριχητικά.
Στο τραπεζάκι αντισηψίες και μπαμπάκια

μια εικονίτσα διαβασμένη, μερικά
περιοδικά του συνοδού παρηγορία
κι ένας παλμός μεταφρασμένος ψηφιακά,

ήχος διακεκομμένος· η παθολογία
του ασθενούς κι η ηλικία απαιτεί
συμβατικούς Θεούς (και μη) και συνεργεία,

σε μία τέλεια ενορχήστρωση όλοι αυτοί.
Κάτω από τα κλειστά παντζούρια των βλεφάρων
ο νους σε ρόλο κινηματογραφιστή

προβάλλει φιλμ ράβοντας μνήμες των κυττάρων:
γιορτές, σεντόνια, δειλινά… Ανακοπή.
Οι άσπρες ρόμπες καταφτάνουν άρον άρον:

«Αυτό δεν πρέπει επ’ ουδενί να επιτραπεί!
Πρέπει οπωσδήποτε ο σφυγμός να επιστρέψει!
Για τον Θεό και για τον Όρκο μας, ντροπή!»

Κάτω απ’ τα βλέφαρα, μια τελευταία σκέψη:
Τι είναι θάνατος στ’ αλήθεια; Τι ζωή;
Είναι δειλός όποιος τον πρώτον επιλέξει;

Είναι η ζωή μια ρυθμική αναπνοή;

ΑΝΝΑ ΣΠΥΡΑΤΟΥ

*

*

*