*

Αναρωτιέμαι τώρα γιατί ο Σεφέρης χαρακτήρισε τον στίχο του du Bellay ξένο
και στους δυο, το φάντασμα του Οδυσσέα εμφανίστηκε βυθισμένο στη νοσταλγία
θάλασσα, αγάπη, θύμηση—ενωμένα σε ένα,
σαν την Αγία Τριάδα,
τους πρόσφερε γαλήνη,
την πίστη πως η απώλεια δεν είναι απώλεια
μέσα στη ταραχή της ανάμνησης

Και οι δυο μού είναι οικείοι,
σύντροφοι, σαν αδελφοί, αυτόχθονες,
αποπνέουν ανάσες ηρεμίας και ανησυχίας·
κι αυτός ο νέος στίχος, που συμφιλιώνει τ’ ασυμφιλίωτα,
τα κάνει όλα πάτρια,
καθώς κοιτά πίσω, μακριά,
σχεδόν οραματικά

γυρεύοντας
Μια αγάπη με ακατέλυτο ρυθμό,
ακατανίκητη σαν τη μουσική και παντοτινή,
όπως λέει και ο ποιητής·
την άκουσε στο Αιγαίο η σύγχρονη ποιήτρια
αγναντεύοντας το αρχέγονο πέλαγος:
ξαναδιαβάζω τώρα τις «Μεταφορές»

τα κύματα θεριεύουν
τον Οδυσσέα ανεμοδέρνουν·
μια παλιά σκέψη μού μουρμουρίζει στο αυτί:
οι αναμνήσεις σου είναι δυο λογιών
ηφαιστειακές και παγετωνικές,
μα η ποιήτρια βρήκε τη χρυσή κλωστή
λίγο λάδι δηλαδή,

το νήμα της ζωής που οδηγεί
στην αρχέγονη πηγή,
την αγάπη δηλαδή,
ζωοφόρος θησαυρός
αυτή η αναγγελία:
δεν είμαστε νεκροί
ακόμη ζούμε, κατά βάθος

Αρίστη Τρεντέλ

*

*

*

 

*

της ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ

Από την επιθεώρηση και τα χαριτωμένα στιχάκια, σε ωριμότερους στίχους, και από τις μάχες, στο πάλκο, από το χωριό στην πόλη και τ’ ανάστροφα. Πώς συναντιούνται όλα αυτά μέσα σε ένα πρόσωπο;  Κακοφωτισμένος ή όχι, ο Λάμπρος Αστέρης υπήρξε σίγουρα τ’ αντίθετο απ’ τον Άνθρωπο χωρίς ιδιότητες κι η ζωή του ήταν ένα «λίγο απ’ όλα», ένα χωριό, μια αυλή όπως εκείνη της εκκλησίας του Άι-Νικόλα στον τόπο του: «ένα χωριό μέσα στο νου γραμμένο, με το μαρμαρένιο του καμπαναριό».

Απ’ τα τετράψηλα ουράνια μέρη
που δε λογιάζονται πόσω είν’ ψηλά,
είδαν τα μάτια μου κάποιο αστέρι
κάτω ’ς την άβυσσον να ροβολά.

Το είδα και πρόσμενα το Θείο Χέρι
που όλαις η δύναμες το ακούν τυφλά,
πίσω ’ς το ψήλωμα πάλι να φέρη
το άστρο που έπεφτε ’ς τα χαμηλά.

Του κάκου! Έχάθηκε χωρίς ν’ αφήση
ούτε μι’ ακτίνα του μέσα ’ς την κτίσι
κατά την πτώσι του τη φτερωτή.

Έτσι αβοήθητη μήπως δε σβύνει,
χωρίς μι’ ακτίνα της, πίσω ν’ αφίνη
σαν το άστρο πέφτοντας και η αρετή;

*

Διαφημιζόταν ως ένα έργο με υπόθεση από τη σύγχρονη εποχή, που παράλληλα ζωντάνευαν όλα τα έθιμα και οι συνήθειες των χωριανών και των θαλασσινών μας, ενώ «αναμιγνυόταν επιτυχώς και ολίγη ιστορία της αρχαίας μας τέχνης, με αναπαράστασιν των αρχαίων μνημείων». Μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στην Καστέλλα και στο Τουρκολίμανο καθώς εκεί ναυλοχούσε το κότερο του Εμμανουήλ Μπενάκη  “Αελλώ”.

Πρόκειται για την ταινία Έρως και κύματα, της οποίας το σενάριο έγραψε ο ποιητής και ήταν παραγωγή της Dag films Co. – σκηνοθέτης και διευθυντής φωτογραφίας ήταν αντίστοιχα οι Δημήτρης και Μιχάλης Γαζιάδης, παιδιά του Αναστασίου Γαζιάδη, Πειραιώτη φωτογράφου. (περισσότερα…)