*

Στίγμα: 40.64183, 22.92475 ∞ 22112009

Προορισμός: Ιθάκη

Όχημα: «e-tExNi» [επιτελούν ως ζωή]

Επιβάτες: Εκκολαπτόμενοι των κοχυλιών, κάτοικοι των μικρογραφικών στιγμών, άγνωστα, ονειροπόλα, και άλλα, άνευ λόγου, εφήμερα, συμπιεσμένα όντα που αναζητούν μια μεγαλοπρεπή έξοδο, ένα τσούρμο στοιχισμένο σε μια περιπατητική κοσμογραμμή στην πυρίκαυστη ζώνη της Θεσσαλονίκης. Η μέθεξη αναμένεται να συμπεριλάβει παλιά κτίρια, ετοιμόρροπα ή αναστηλωμένα, το συμβολικό σώμα μιας γυναίκας, έναν διερχόμενο διαβάτη, αφηγούμενους και αφηγημένους, εσένα αναγνώστη.

Η περιπλάνηση ξεκινά σ’ ένα κλειστό κοντέινερ στο παλιό λιμάνι, κοντά στη σιδηροδρομική γραμμή για Svilengrad. Η γυναίκα τυλιγμένη με μοβ οργάντζα, απαγγέλει ψιθύρους, χτυπά το σώμα της ως κρουστό, ταπ-ταα-ταπ-ταπ-… Το πλήθος ασφυκτιά. Από κάπου μακριά ή κάπου κοντά, ακούγεται το Memoryhouse του Max Richter, ένα βιολί, ή ξεχασμένο κάποιο ράδιο ανοιχτό, δεν έχει σημασία. Αυτή θεά, ή καραβάνι που κινά και δεν ξέρουμε, θα φτάσουμε άραγε; Με μια χορευτική κίνηση σπρώχνει το πλευρικό άνοιγμα και τρέχει προς τα έξω. Μας γνέφει να την ακολουθήσουμε. Η τυχαιότητα αναγνώσιμη και ομοδιηγητική στα χέρια της ή στα χέρια ενός παντογνώστη σκηνοθέτη που μας περιγελά. Διάχυτη στον νυχτερινό ουρανό, μια μυρωδιά από υδρόθειο.

Στάση πρώτη. Στη συμβολή των οδών Πολυτεχνείου και Δωδεκανήσου. Το φανάρι ανάβει. Σβήνει. Ανάβει. Η γυναίκα, ένα βιολετί νησί στη μέση της ασφάλτου, μας υποδέχεται με κέρασμα λικέρ και γλυκό νεραντζάκι. Δύσκολο ν’ αντισταθείς σε τέτοια ομορφιά, παρά τον κίνδυνο. Αχ, σας περίμενα. Είμαι τόσο μόνη εδώ. Παρακαλώ, περάστε. Πάρτε κάτι. Είμαι τόσο μόνη. Περιεργαζόμαστε το ιερογλυφικό της σώμα και το προσπερνάμε, όπως έχουμε συνηθίσει να κάνουμε κάθε μέρα, αν και με μια μικρή συστολή – αυτό είναι που περιμένει από μας ο σκηνοθέτης; (περισσότερα…)

 

*

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1962 στο ομότιτλο βιβλίο της Σιμόν Βέιλ, απ’ όπου προέρχεται και το δοκίμιο που αναρτήσαμε στο Νέο Πλανόδιον στις 18.7.2025. Αποσπάσματά του περιελήφθησαν υπό άλλη μορφή στο έργο της Περιμένοντας τον Θεό. Το πιθανότερο είναι ότι συντάχθηκαν εν πλω, κατά το ταξίδι της προς τη Νέα Υόρκη.

Μετάφραση: Χρίστος Κρεμνιώτης

~.~

Ανά πάσα στιγμή, υλικό και ουσία του ίδιου του είναι μας αποτελεί η αγάπη που ο Θεός τρέφει για εμάς. Η δημιουργός αγάπη του Θεού που μας κρατά στη ζωή, δεν είναι μόνο άφθονη γενναιοδωρία αλλά και αυταπάρνηση και θυσία. Όχι μόνο τα πάθη αλλά και η δημιουργία είναι αυταπάρνηση και θυσία, εκ μέρους του Θεού. Τα πάθη του αποτελούν μόνο το αποκορύφωμα. Ήδη ως δημιουργός, ο Θεός, «αδειάζει» από τη θεότητά του, παίρνει τη μορφή ενός δούλου, υποτάσσεται στην ανάγκη, «κατεβαίνει». Η αγάπη του είναι εκείνη που συντηρεί τα πάντα, που τα «κρατά» στην ύπαρξη, μιαν ύπαρξη ελεύθερη και αυτόνομη, όντων διαφορετικών από τον Ίδιο, διαφορετικών από το καλό: κατώτερων του καλού. Από αγάπη, τα εγκαταλείπει στη δυστυχία και την αμαρτία: δίχως αυτήν την εγκατάλειψη, δεν θα υπήρχαν. Η παρουσία του θα τους στερούσε την ύπαρξη με τον ίδιο τρόπο που η φλόγα καίει μία πεταλούδα.

Η θρησκεία διδάσκει ότι ο Θεός δημιούργησε όντα διαφορετικών, σε σχέση με την τελειότητά του, βαθμίδων μετριότητας. Εμείς, τα ανθρώπινα πλάσματα, διαπιστώνουμε ότι βρισκόμαστε στο έσχατο όριο εκείνο μετά από το οποίο ο Θεός δεν είναι δυνατόν ούτε να γίνει αντιληπτός ούτε να αγαπηθεί.

Κάτω από εμάς υπάρχουν μόνο τα ζώα, είμαστε τόσο μέτριοι και τόσο μακριά από τον Θεό, όσο μπορεί να είναι μόνο ένα έλλογο δημιούργημα. Και αυτό είναι μεγάλο προνόμιο. Ο Θεός είναι εκείνος που διανύει τη μεγαλύτερη διαδρομή για να έρθει ως εμάς, είναι εκείνος που διανύει το μεγαλύτερο τμήμα της απόστασης που μας χωρίζει από εκείνον. Αφού λάβει και μεταμορφώσει τις καρδιές μας, τότε είμαστε εμείς εκείνοι που θα πρέπει να βαδίσουμε περισσότερο ωσότου φτάσουμε σε αυτόν. Η αγάπη είναι ανάλογη της απόστασης και τανάπαλιν.

Η αγάπη που οδήγησε τον Θεό να έρθει ως εμάς –δημιουργήματα τόσο μακριά από αυτόν– είναι ασύλληπτη για τις δικές μας ικανότητες. Χάρη σε αυτήν την ασύλληπτη αγάπη κατεβαίνει ως εμάς. Εξαιτίας αυτής, ανυψωνόμαστε έως εκείνον. Είναι η ίδια αγάπη εκείνη που μας ανεβάζει ως αυτόν και εκείνη που αυτός ενέπνευσε σε εμάς, όταν κατέβηκε αναζητώντας μας. Η αγάπη που τον ώθησε να μας δημιουργήσει τοποθετώντας μας τόσο μακρυά από τον ίδιο. Τα πάθη του δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά ανεξάρτητα από τη δημιουργία. Η ίδια μου η ύπαρξη, όπως η ύπαρξη του καθενός από εμάς, αποτελεί έναν σπαραγμό του Θεού, έναν σπαραγμό που είναι ταυτόσημος με την αγάπη. Όσο μεγαλύτερη είναι η ελεεινότητά μου, τόσο πιο έκδηλη είναι η αγάπη που με κρατά στην ύπαρξη. (περισσότερα…)