***

ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ

Έχω ένα θέατρο σκιών στο σεντονάκι μου
κι είναι τα μάτια μου τις νύχτες προβολέας.
Ο καραγκιόζης είμαι, στ’ άθλιο κονάκι μου,
όσο κι αν φλέρταρα τον ρόλο της μοιραίας…

Κάνω αστεία και κολπάκια και πειράγματα,
άλλοτε πονηρά και κάποτε μ’ αφέλεια·
εξευτελίζω τα πιο πάγια διδάγματα
και οι φιγούρες ξεκαρδίζονται στα γέλια.

Είμ’ ελαφρύς! Είμαι τρελός! Είμαι περίγελως!
Δες ο βεζίρης πώς κοιτάζει τον λαιμό μου!
Φτύνει το στόμα μου καρφιά, γίνομαι άβολος·
είμ’ ευτυχής, είμαι ο βασιλιάς του δρόμου!

Και νιώθω εκεί, μέσα στης κάμαρας το έρεβος,
ισορροπώντας στο πανί και στο σανίδι,
ότι για μένα είσαι μαζί: κι ο Μεγαλέξανδρος,
και το σπαθί, και το καταραμένο φίδι…

/// (περισσότερα…)