Ωδή στο Café Degenhardt

Κοινωνία της διασκέδασης, της καλοπέρασης
Σ’ αυτήν ανήκω εγώ
Κι ολόκληρη η γενιά μου
Είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι
Τις μέρες μας έχουμε ζήσει σε τέτοια καφέ
Με μοντέρνα διακόσμηση
Που κρατάνε στοιχεία από τα παλιά
Δεκαετίας ’70 σαν εκείνα
Που ήξερα στη Φωκίωνος Νέγρη
Στην πατρίδα μου Αθήνα
Τα ζαχαροπλαστεία της Πλατείας Βικτωρίας
Ή του Κολωνακίου
Το Café Degenhardt δεν είναι
από τ’ αγαπημένα μου εδώ
στην πόλη που με φιλοξένησε καιρό
Δεν είναι αξιοπρόσεκτο σαν το Maldaner
Το ιστορικό κι αριστοκρατικό
Δεν είναι πρώτο στην καρδιά μου σαν το Blum
Αλλά έχω αφήσει ωραίες στιγμές
Στο Café Degenhardt
Στα καθίσματά του, στα τραπέζια του
Στα πιάτα και τα φλυτζάνια του
Έχω αφήσει ωραίες στιγμές
Με παρέες διεθνείς και με γέλια
Έχω αφήσει επίσης
Ώρες ανίας και αμηχανίας
Υπό τον ίσκιο της μεγάλης εκκλησίας
Και της ναπολεόντειας ιστορίας
Ενώ πιο ’κει πυκνώνουν οι άστεγοι
Στα σκαλάκια της πλατείας
Οι εκτός κοινωνίας
Των οποίων δεν γνωρίζουμε
Τον βίο, την πολιτεία
Πώς κατέληξαν εδώ
Να καυγαδίζουν μεταξύ τους
Για ένα μπουκάλι μπύρα
Δεν γνωρίζουμε γι’ αυτούς
Πού ήταν πριν και πού θα είναι αύριο

Βισμπάντεν, 10.05.23

~.~

Στουτγάρδη

Μια ωραία μέρα
Σ’ αυτή την ξένη πόλη
Που την επισκέφτηκα άλλη μια φορά
Πριν τριάντα χρόνια
Κάθομαι σ’ ένα καφέ
Πίνω νερό χωρίς ανθρακικό
Και γύρω μου ακούγονται από παντού
Φλυτζάνια και πιατάκια που κουδουνίζουν δυνατά
Οι άνθρωποι δεν δίνουν σημασία
Στην πελάτισσα που προσπαθεί
Να γράψει ένα ποίημα
Μου φαίνεται πως είναι Ιταλοί
Οι ιδιοκτήτες και οι σερβιτόροι
Αυτό ίσως δικαιολογεί την φασαρία
Που ίσως να μου άρεσε κανονικά
Αλλά όχι τώρα ενώ προσπαθώ
Να γράψω ένα ποίημα
Η μέρα είναι ωραία
Είναι ηλιόλουστη, ζεστή
Με κάτι ανεπαίσθητο
Που σημαίνει την αρχή του φθινοπώρου
Δεν θυμάμαι τίποτε απολύτως
Από την πρώτη μου επίσκεψη σ’ αυτή την πόλη
Τριάντα χρόνια πριν
Μόνο λίγα πράγματα, αποσπασματικά
Μια φίλη που με είχε προσκαλέσει
Να μείνω στ’ ωραίο της σπίτι
Είχαμε πάει σ’ ένα ελληνικό εστιατόριο μαζί
Με μια άλλη κοινή μας γνωστή
Αλλά δεν θυμάμαι πια τίποτε άλλο
Πράγμα παράξενο για μένα
Που πάντα συγκρατώ τις πιο απίθανες λεπτομέρειες
Πρόσωπα, ονόματα, φωνές και φράσεις
Που διάφοροι κατά καιρούς μου έχουν πει
Πάντοτε τα θυμάμαι όλ’ αυτά
Γιατί για μένα οι άνθρωποι είναι σημαντικοί
Πολύ πιο σημαντικοί απ’ ότι είμαι εγώ για ’κείνους μάλλον
Αλήθεια τι με δίδαξε η ζωή σ’ αυτά τα έτη τα τριάκοντα;
Προσφάτως αντελήφθην πως δεν έχω γίνει πιο σοφή
Απ’ όσο ήμουν τότε
Τα ίδια λάθη επαναλαμβάνω ακόμα
Οι ίδιοι τύποι μου τραβούν την προσοχή
Αλήτες; Όχι ακριβώς
Απλώς έχω την τάση να τους κάνω
Να νοιώθουν πιο σπουδαίοι
Απ’ όσο θα ’πρεπε κανονικά
Έχω την τάση τους ασήμαντους
Σημαντικούς να κάνω
Στρέφοντας προς τα εκεί το ενδιαφέρον μου
Είναι φορές που τους αληθινά σημαντικούς
Εκείνους τους αγίους και τους αγγελικούς
Δεν τους προσέχω κάν
Οπότε ίσως κάτι να διδάχτηκα εν τέλει
Κι αυτό το ωραίο πρωινό του φθινοπώρου
Σ’ αυτή την ξένη πόλη
Που επισκέφτηκα τριάντα χρόνια πριν
Ίσως και κάτι να με δίδαξε
Ίσως να με βοήθησε
Λίγη σοφία απ’την ψυχή μου να εξορύξω
Σε κάποια συμπεράσματα να φτάσω
Είναι η ψυχή μου ένα μεταλλείο χρυσού
Που ακόμα έχει κοιτάσματα για μένα