*

του ΤΖΙ ΜΑΝΚ ΤΙ

Το τέλος του αιώνα μας και η αρχή της νέας Καλωδίωσης[1] απέδειξαν για μια ακόμη οδυνηρή φορά πως όσα επιτεύγματα και αν έχουμε πετύχει σε επίπεδο τεχνολογικό, ο βαθύτερος φόβος για το ανεφάρμοστο τους στην σφαίρα των υπαρξιακών απαιτήσεων παραμένει ενεργός και αδηφάγος: ήταν αλώστε πρώτος ο Nεξ Μεξ[2] που έδειξε με σαφήνεια πως η απεριόριστη αύξηση του προσδόκιμου ζωής καθώς και η ψηφιοποίηση του Χρυσού Πτηνού[3] δε θα μπορούσε να σταματήσει με τίποτα τον μέγα υπονομευτή των προσπαθειών μας: εκείνο, το Άθλιο.

Θυμάμαι πρόσφατα πως περπατώντας προς την συνοικία μου αντίκρισα μια γυναικά που μου φώναζε για τις επικείμενες μετατροπές· με ρώτησε: «είμαστε στ’ αλήθεια αβοήθητοι;» και άρχισε να κλαίει. Δεν ήξερα τι να της απαντήσω (ένας διανοούμενος δυστυχώς δε ξέρει ποτέ τι να απαντήσει) και το μόνο που παρατήρησα ήταν πως τα μάτια της συσπώνταν. Με αγωνία, ανίκανα να παράξουν εκείνο το υγρό που οι Αρχαίοι μας αναφέρουν ως «δάκρυα» και οι Μεσαίοι ως «καθαρτικό υγρό», τα ματιά της έμοιαζαν έτοιμα να εκραγούν απ’ την υπερπροσπάθεια. Ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον ήταν το γεγονός πως η κυρία αυτή, την ώρα που φώναζε με απελπισία πως καταφτάνει το τέλος, έτριβε με τις παλάμες της τα ζυγωματικά της. Ήταν ξεκάθαρο πως αυτή η κίνηση γινόταν αντανακλαστικά: μέσα μου γεννήθηκε το αίσθημα μιας αρχέγονης συμπεριφοράς, ξεχασμένης από καιρό, η οποία τώρα αναβίωνε χωρίς προφανή αιτία πάνω στο πρόσωπο της· η απελπισμένη αυτή κυρία σκούπιζε το ανύπαρκτο υγρό από πάνω της, με τον ίδιο τρόπο που μια μητέρα της αρχαιότητας έκανε το ίδιο στο μωρό παιδί της. Ετούτη η εμπειρία, μου έφερε στο κεφάλι –με τον τρόπο ενός πυρακτωμένου σίδερου ή μιας ατσάλινης rsd– πως πάρα τις αλλαγές που έχει υποστεί το ανθρώπινο σώμα, προς χάριν της μηχανικής του βελτίωσης, οι βαθύτερες ανάγκες μας, όπως εκείνη των «καθαρτικών υγρών», εξακολουθούν να κυριαρχούν, με τρόπο υπόγειο, κρυμμένο, και εν τελεί ολοκληρωτικό. Είναι γεγονός πως η παραφροσύνη που μας κατέκλυσε τα τελευταία χρονιά, δεν είναι παρά φυσικό επακόλουθο της αδυναμίας να δούμε καταπρόσωπο εκείνο που αδιάκοπα θάβουμε κάτω απ’ τα νέα μοντέλα αιώρησης και ζιγκλισμού[4]. Πάρα ταύτα θα ήταν αδύνατον να μην παρατηρήσουμε πως πίσω απ’ τις παρανοϊκές εξαγγελίες περί Γενικού Τερματισμού[5] που συνόδευσαν την αρχή της νέας Καλωδίωσης, υπήρχε πάντοτε μια ανάγκη για επιστροφή σε ορισμένες βασικές βιολογικές δομές –τις οποίες όλοι μας νιώθουμε απαραίτητες για να συνεχίσουμε ν’ αντέχουμε τον σύγχρονο τρόπο ζωής.

Με όλα όσα λέω, φυσικά δε δικαιολογώ τις ακρότητες των διαφόρων καινοφανών αιρέσεων, ούτε τα εγκληματικά παραληρήματα των Todds[6] ή εκείνων των θεότρελων Κειμενιστών[7]: παραμένω ένας φίλος της συζήτησης και του ορθού λογού – απαξιώ να ασχοληθώ στα σοβαρά με τις φωνές της λαϊκής αναστάτωσης, των τάραχων και της επιστροφής μας στα Μεσαία Χρόνια. Ωστόσο οι κινήσεις της απελπισμένης κυρίας παραμένουν εκεί· ωστόσο όλοι μας κατά καιρούς έχουμε αισθανθεί τις αδικαιολόγητες Εξάψεις των Πιθήκων[8], καθώς και πιθανώς να έχουμε ντραπεί για αυτές. Θυμηθείτε ακόμη πόσες φορές μπροστά στο θέαμα ενός ποταμού δεν αισθανθήκατε κάποια σύσπαση στο στόμα σας; Πιστεύω πως η αλήθεια είναι μπροστά μας και είναι αδυσώπητη: όσο και αν παλεύουμε να αποτινάξουμε τις βιολογικές ρυθμίσεις των παλαιών ανθρώπων εκείνες παραμένουν υπαρκτές, έστω και σε ένα υπό-γενετικό επίπεδο και συνεχίζουν να μας τυραννάν: ή μήπως λέω –και αυτό το ερώτημα μου προκαλεί ένα πρωτόγνωρο αίσθημα δυσφορίας– να μας δείχνουν έναν άλλον δρόμο ύπαρξης; Και τότε τι είναι εκείνες οι διαλείψεις που εμφανίζονται τα πρώτα δευτερόλεπτα της κατάποσης του χαπιού ξεκούρασης[9]; Δεν είναι άλλες απ’ τα ξεχειλίσματα ενός καζανιού που κάποτε έβραζε ελεύθερο και τώρα έχει σφραγιστεί: δεν είναι άλλες απ’ τις στιγμιαίες εμφανίσεις εκείνων των Φαντασμάτων[10], που στους αρχαίους ήταν τόσο κοινές όσο για εμάς είναι απλώς ένα τυχαίο και αμελητέο φαινόμενο. Πάντως παραμένει κοινό μυστικό πως πλέον έχουμε στα χεριά μας κάμποσες μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν προλάβει να καταγράψουν τα στιγμιαία αυτά Φαντάσματα: κάποιοι αντίκρισαν ένα φως και εντός του φωτός μια τρομακτική σκηνή του πρότερου βίου τους και άλλοι είδαν απλώς μια εξωφρενική εικόνα: την πλάτη τους γεμάτη με λουλούδια ή ένα κρεμμύδι που ψώνιζε στην αγορά.

Δεν προσπαθώ εδώ πέρα να φανώ κάποιος ανάλγητος και υπεράνω των κοινών παθών διανοούμενος: όλοι μας λίγο πολύ είμαστε τσακισμένοι απ’ την αγρία όψη των καιρών. Γνωρίζω πως ακόμη είναι νωρίς· οι πληγές των προσφάτων τάραχων δεν έχουν επουλωθεί. Γνωρίζω επίσης πως κάθε νοήμον ον όταν αντίκρισε εκείνες τις σκιώδεις μάζες νεαρών να περιφέρονται κάτω απ’ το φεγγάρι περιμένοντας τον Τερματισμό –σιγοτραγουδώντας τα ηλίθια Γιάντις[11] τους– ανατρίχιασε: μα ακόμη και αυτή η ανατριχίλα μήπως δεν ήταν άλλη απ’ την ανατριχίλα που θα ένιωθαν κάποτε τόσοι και τόσοι προγονοί μας μπροστά απ’ τις τερατώδεις φιγούρες και υποστάσεις εκείνου, του Άθλιου; Γκερντάρω[12] στις πόλεις μας και αισθάνομαι πως αυτή η πολυπόθητη ειρήνη την οποία με κόπο έχουμε κερδίσει βρίσκεται πάνω σ΄ ένα τεντωμένο σκοινί: κι όμως κάνεις δε φαίνεται να υποπτεύεται το παραμικρό –και οι καινούριες Προσθήκες πάντοτε είναι ιδανικές, πάντοτε μας λύνουν ένα επιπλέον πρόβλημα, και οι νέες Καλωδιώσεις είναι ευκαιρία να θέσουμε καινούριους στόχους, να ανακαλύψουμε τις δυνατότητες που κρύβαμε μέσα μας και τις αφήναμε ανεκμετάλλευτες. Οι πολιτικοί μας φυσικά δεν θέλουν συζητάμε γι’ αυτά τα ζητήματα και σε ένα βαθμό το κατανοώ: διανύσαμε πολύ δρόμο για να τα καταφέρουμε – πολύ αίμα, πολλά ψέματα, πολλές Παύσεις, Σιγήσεις, Τερματισμούς. Μα εγώ συνεχίζω το γκερντάρισμα, και πίσω απ’ τις συσπάσεις εκείνης της κυρίας, πίσω απ’ τα έντρομα δάχτυλα της που ξύνουν ένα δέρμα λευκότατο και αγνό: βλέπω τα αρχαία σώματα που πάλλονται τρομαγμένα απ’ την συντριβή τους, βλέπω την προπατορική σάρκα που ασφυκτιά, βλέπω τα μυθικά σώματα των πολεμιστών που ορκίζονταν σε μάχες: και δημιουργούν μια πραγματικότητα εντός της πραγματικότητας· μια διαφανή κατασκευή εντός μιας στέρεας κατασκευής – μια ηλιακή καταιγίδα εν μέσω της νυχτός.

Θέλω να πω: η απήχηση της μανίας για το θρυλούμενο Γενικό Τερματισμό, όλη η kultur[13] της Καταστροφής που προέκυψε σαν την έκρηξη ενός teralm ή ενός ηφαιστείου μας προσφέρουν την δυνατότητα της παρατήρησης. Είναι γεγονός πως εκείνο, το Άθλιο, υπήρξε για αιώνες η βάση πάνω στην οποία χτίστηκε όλος ο ανθρώπινος πολιτισμός: το αναγκαίο αντίβαρο, ώστε οι πράξεις των προγόνων μας να ισορροπούν –και ακόμη περισσότερο, υπήρξε ο προαιώνιος εχθρός τον οποίο αγωνιζόμασταν να υπερκεράσουμε. Αυτή η μάχη μας ώθησε σε τρομερά άλματα, άλματα που γινόντουσαν είτε από φόβο είτε από αηδία και όμως μας πήγαιναν μακριά… Και τώρα πλέον τα καταφέραμε: καμία υπονόμευση για τα νέα ανδρομεδικά[14] μας σχέδια, κανένας ενδοιασμός για τις Χώρες των Ζιγκλ[15], μήτε ούτε ένας βλεφαροσπασμός όπως των πρώτων Μηχανών[16]… Γιατί τότε αυτή η βίαιη ανάγκη ορισμένων για καταστροφή; Αυτό το ιερό πάθος για το τέλος που (δεν)  επέρχεται; Θα ήταν λάθος να νομίζουμε πως πρόκειται για κάποιου είδους Ανωμαλία ή Λάθος όπως δυστυχώς θέλουν ορισμένοι συνάδελφοι μου να κάνουν πιστευτό – με ξεκάθαρο σκοπό να υποτιμήσουν το ζήτημα. Θα προσπαθήσω να μιλήσω όσο πιο απλά μπορώ: κατά την ταπεινή μου γνώμη εκείνο, το Άθλιο έχει επιβιώσει ως σήμερα. Υφέρπει σαν στομαχική σαλούφα[17] μέσα μας και μας τρομοκρατεί, είναι πάντοτε έτοιμη για ένα νέο Έρσινγκ[18] ανά πασά στιγμή, για ένα νέο Αρμαγεδδώνα[19] ή μια συλλογική Παύση. Δεν καταφέραμε να το ξεφορτωθούμε στ’ αλήθεια ποτέ, όπως δε ξεφορτωθήκαμε τα Φαντάσματα ή την σύνδεση μας με τον υδρόβιο κόσμο: ώρες-ώρες θυμίζουμε περιπλανώμενους χωριάτες σε μια πολιτεία που δε κατανοούμε τίποτα άλλο πέρα απ’ την χρήση της. Και αυτό μας φοβίζει.

Κλείνοντας ας μου επιτραπεί και τούτη η ευγενική συμβουλή: στα δικά μας παιδιά που ούρλιαζαν εκείνες τις νύχτες στις πλατείες και ρέτζιναν[20] τους έντρομους και φιλήσυχους περαστικούς δε νομίζω πως αξίζει κάποια σκληρή τιμωρία – τιμωρία αξίζει μονάχα στους επιτήδειους που βρήκαν ευκαιρία για σπέκουλα και αναταραχή. Στα παιδιά αυτά, τολμάω να πω πως αξίζει η ευγνωμοσύνη μας: με έναν τρόπο που αρμόζει μονάχα στα νιάτα, στα τρελά και ώρες-ώρες παρανοϊκά υπέροχα νιάτα, μας έδειξαν ποσό εύθραυστη είναι η γαλήνια ζωή που έχουμε πέτυχει. Και πάνω απ’ όλα –και εδώ θέλω να καταλήξω– μας έδειξαν μ’ έναν τρόπο αφοπλιστικό, ότι τώρα που έχει εκλείψει ολοκληρωτικά οποιαδήποτε επίκληση στον Μυελό των Ουρανών, οποιαδήποτε έστω νύξη για την ύπαρξη του, τώρα λέω που για αιώνες δεχτήκαμε την αποσιώπηση του ως αυτονόητη, τώρα ίσως να υφέρπει και αυτός, Φωτεινός: μέσα σε κάποιες φλέβες ξεβρασμένες στις ακτές των ηλεκτρονίων και της νέας θαυμαστής Καλωδίωσης[21].

ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ

~.~

[1] Με τον ορό Καλωδίωση ο Τζι Μανκ Τι εννοεί τη μετάβαση στον 31ο αιώνα. Ο όρος επικράτησε περί τα μέσα του 26ου αιώνα σε διάφορες σχολές της Γαίας των Δυτικών – όταν ξεκίνησαν και οι πρώτες ψηφιοποιήσεις των ανθρωπίνων όντων. Παρότι πλέον δε χρησιμοποιείται αυτή τη διαδικασία, έχει επικρατήσει στον ακαδημαϊκό χώρο να αναφερόμαστε στην αλλαγή του αιώνα με αυτήν την λέξη. Είναι πάντως ενδιαφέρον (και ίσως ένα… κλείσιμο του ματιού προς τους συκοφάντες του) πως ο Τζι Μανκ Τι επιλέγει αυτόν όρο παρά τις κατηγορίες που έχει δεχτεί για εξύμνηση του παλαιού συστήματος ψηφιοποίησης.

[2]. Ο Nεξ Μεξ, συγγραφέας κυρίως του «Φαινομενολογία του Τερματισμού» μυστικός φιλόσοφος του 28ου αιώνα, με ιδιαίτερη επίδραση σε κατοπινούς μετά-τερματιστές. Τραγική ειρωνεία, ο τερματισμός του σε ζωντανή μετάδοση στάθηκε αφορμή για μεγάλες αλλαγές στα ζητήματα της γλώσσας: ο νέος κατάλογος των απαγορευμένων λέξεων ήταν μια προφητεία που έμελλε να αποδειχτεί δια μέσω του μακάβριου παραδείγματος του.

[3]. Δε πρέπει να ξεχνάμε πως στα μέρη του Τζι Μανκ Τι η λέξη «συνείδηση» εξακολουθεί να βρίσκεται στον Κατάλογο. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τις λέξεις «ψυχή» και «πνεύμα», κάτι που δυσχεραίνει το έργο μας στην διασαφήνιση των όσων εννοεί. Θεωρούμε ωστόσο πως στην προκείμενη περίπτωση με την χρήση του Χρυσού Πτηνού, ο Τζι Μανκ Τι αναφέρεται στην συνείδηση, εκείνη που «λάμπει πέρα απ’ τα πρόσκαιρα σύννεφα των καιρών», εκείνη που «είναι το πέταγμα και η χαρά των όντων». ( βλ. «Οι Άπειρες Όψεις του Κλειδιού» LitDt2.02 23/2/2980)

[4]. Απ’ τον Γιόντ Ζίγκλιν τον πατέρα της μετατροπής της συνείδησης σε ψηφιακά πακέτα ( βλ. «Απ’ τον Εφιάλτη στο Αιώνιο Όνειρο», LitDt.009&1, 9/ 1/3002.)

[5]. Λέγοντας Γενικό Τερματισμό δεν εννοείται σε καμία περίπτωση εκείνο, το Άθλιο όπως θέλησαν να νομίσουν πολλοί καλοθελητές κατηγορώντας τον Τζι Μανκ Τι για κρυφή εξεγερσιακή ρητορική – αλλά μονάχα το τέλος των ψηφιοποιήσεων όπως τις γνωρίσαμε και τη συνέχιση της επιβίωσης στην άμεση υλικότητα.

[6]. Αναφορά στα μοντέλα Todds που κατέκλυσαν τους κεντρικούς δρόμους και τις πλατείες της Κοινοπολιτείας κατά το δεύτερο μισό του 30ου αιώνα. Περιφερόμενα μέσα στα πλήθη, διαλαλούσαν (ως «ρομποτικοί ψευδοπροφήτες» κατά τον επίσημο χαρακτηρισμό που τους δόθηκε απ’ την Κυβέρνηση 6Χ) πως καταφτάνει ο Γενικός Τερματισμός, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις έφταναν στο σημείο να προβούν σε παράνομες πράξεις και βανδαλισμούς ως αποτύπωση ενός ιερού θυμού που τα διακατείχε. Το 3003 επιτράπηκε η Παύση τους, αν και είναι γνωστό πως ορισμένα από τα Τοdds κατέφυγαν στη Γαία των Ανατολικών οπού και πήραν άσυλο –τα δυο μέρη βρίσκονται ακόμη σε διαμάχη για το ζήτημα (βλ. «Τα Τοdds και η Γεωπολιτική της Προφητείας» LitDt.2.9&1, 22/ 5/2995)

[7] Κειμενιστές, αίρεση διάσωσης υποτιθέμενων αποκαλυπτικών Ροών πάνω στις οποίες βασιζόταν ο εσχατολογικός τους λόγος. Προς τα τέλη του 30ου αιώνα, έγινε γνωστό πως δεν ήταν τίποτα άλλο από καλλιτεχνικές σέχτες θεατρικού χαρακτήρα, χρηματοδοτούμενες από κόμματα της Αντιπολίτευσης για διασπείρουν το χάος στη Κοινοπολιτεία. Οι δίκες τους βρίσκονται μέχρι αυτήν την ώρα σε εξέλιξη.

[8] Εννοεί την επιθυμία για σεξ, αν και επισήμως οι ειδικοί της Κοινοπολιτείας έχουν αποκλείσει την πιθανότητα να υφίσταται –όπως και την ίδια την λέξη. Το συγκεκριμένο απόσπασμα πάντως έγινε αιτία ώστε να κατηγορηθεί ο Τζι Μανκ Τι για διασπορά αντεπιστημονικού λογού. ( βλ. Το σατιρικό άρθρο της Αρχής Αντιπροπαγάνδας «Τα πιθήκια…και ο καθηγητής Γορίλας» LitDt 00&2. 12/08/2990 )

[9] Υποχρεωτικό χάπι στην Κοινοπολιτεία που αντικαθιστά την ανάγκη για ύπνο. Στην Γαία των Ανατολικών έχει, προσωρινά, απαγορευτεί μετά την υπόθεση SXC οπού εξανάγκαζε τους υπαλλήλους του να παίρνουν το χάπι για να δουλεύουν δίχως διαλείμματα και έχει αντικατασταθεί απ’ την Ψηφιακή Αναδιάταξη. Η υπόθεση για την επαναφορά των χαπιών εκκρεμεί.

[10] Τα όνειρα, γνωστά σε άλλα άρθρα του Τζι Μανκ Τι και ως «κεραυνοί της σκέψης» ή «αέρινο lds των ματιών».

[11] Θρηνητικά τραγούδια των τελευταίων Γνήσιων Ανθρώπων, χρονολογούνται περί τα μέσα του 24ου αιώνα. Για πολλούς αιώνες ήταν απαγορευμένα και διασώθηκαν από στόμα σε στόμα, χάνοντας όμως σταδιακά το αρχικώς επαναστατικό τους περιεχόμενο. Συνήθως έχουν αναφορές στις πρώτες προσπάθειες αλλαγής των ανθρωπίνων μελών με μηχανικά, θρηνούν μέρη του σώματος ή τυπικές ανθρώπινες συμπεριφορές των Αρχαίων. (βλ «Για σένα πόδι μου θα κάψω την Οικουμένη – Μια συλλογή με τα Αυθεντικά Γιάντις» LitDt 3.2&5 18/10/2980)

[12] Εννοεί «τηλεμεταφέρομαι». Φυσικά η λέξη προέρχεται απ’ τον εφευρέτη της τηλεμεταφοράς Λάλο Γκερντ (2280)

[13] Aρχαιογαλλική(;) λέξη που σημαίνει τις πολιτισμικές εκδηλώσεις μιας κοινότητας.

[14] Για το συγκεκριμένο σχόλιο ο Τζι Μανκ Τι δέχτηκε τα πυρά των Επίσημων Δημοσιογράφων καθώς θεωρήθηκε ότι με κομψό τρόπο σατιρίζει την επικείμενη μετάβαση πληθυσμών της Κοινοπολιτείας στην ομοσπονδία της Ανδρομέδας. Ο ίδιος με δήλωση του αρνήθηκε το γεγονός αυτό και εξύμνησε την σημασία αυτών των μεταβάσεων.

[15] Αναφορά στους Ψηφιακούς Χώρους των κάτοικων της Κοινοπολιτείας, αντίστοιχα με τα δικά μας Ζαρόνια Πεδία.

[16] Είναι ενδιαφέρον πως ο Τζι Μανκ Τι αντλεί πάλι ένα παράδειγμα απ’ την ιστορία των Μεσαίων Χρονών – παρότι εμφανίζεται ως πολέμιος τους. Ο βλεφαροσπασμός στον οποίον αναφέρεται ήταν ένα χαρακτηριστικό σημάδι με το οποίο τα ανθρωπινά οντά της εποχής μπορούσαν να ξεχωρίζουν τις λεγόμενες Μηχανές: η μετατροπή τους ήταν σε πρώιμο στάδιο και είχε τέτοιου είδους εμφανή ελαττώματα τα οποία μάλιστα έδιναν χώρο σε κοινωνικές διακρίσεις και αποκλεισμούς. Αργότερα η ομοίωση επιτεύχθηκε και τέτοια φαινόμενα εξέλειψαν. (βλ. «Η τρεμάμενη γενεαλογία της Μηχανικής Ζωής» LitDt0.003 22/2/2976).

[17] Ως Σαλούφα αναφερόταν εκείνο, το Άθλιο, σε ορισμένα λαϊκά παραμυθία στην αρχή του 28ου Αιώνα. Ο χαρακτηρισμός της ως «στομαχική» πιθανότατα αφορά την πεποίθηση ότι αναπτυσσόταν σαν κάποιος ιός εντός του ανθρωπίνου όντος κάτω απ’ το μεταλλικό υπογάστριο.

[18] Η μάχη του Έρσινγκ (2703) αποτέλεσε μια απ’ τις σημαντικότερες στιγμές του 6ου πολέμου μεταξύ Ανατολικών – Κοινοπολιτείας, με νικητές τους πρώτους και επιβολή σκληρών όρων παράδοσης στους δεύτερους.

[19] Αρχαία μάχη μεταξύ τριών μυθικών φυλών (Αετός – Αρκούδα – Δράκος). Παρότι δεν επιβεβαιώνεται απ’ τους ιστορικούς, διασώζεται απ’ το επικό ποίημα «Ιωάννους», θραύσματα του οποίου ανακαλύφθηκαν περί τα μέσα του 26ου αιώνα.

[20] Αναφορά στις αντίστοιχες δικές μας ακτίνες Ελρ που έχουν καυστική δράση. Απ’ τον δημιουργό των οπλών Ρετζ Κο, με τα οποία έκαψαν οι Κοινοπολίτες τον στρατό των Σειρίων το 2882 (βλ. «Το υπερόπλο μιας Αυτοκρατορίας» LitD2.30 28/2/2900).

[21] To συγκινητικό πια κλείσιμο του Τζι Μανκι Τι έγινε και η αιτία για την τριαντάχρονη Σίγαση που του επιβλήθηκε. Κατά την διάρκεια του δικαστηρίου και μολονότι ο ίδιος αρνήθηκε ότι αναφερόταν σε αυτό που ακόμη στην Ανατολή ονομάζουμε θείο πνεύμα, έγινε σαφές πως η οποιαδήποτε παρακίνηση σε θρησκευτικό αίσθημα παραμένει απολύτως καταδικαστέα στην γείτονα περιοχή. Δεν είναι μονάχα η αυστηροποίηση του Καταλόγου, η οποία πλέον αριθμεί πάνω από 3.000 λέξεις και ποιητικές εκφράσεις, ούτε η απουσία μιας τόσο ριζοσπαστικής φωνής όπως αυτής του Τζι Μανκ Τι. Είναι πάνω απ’ όλα η τυφλωμένη και ανυποχώρητη σκληρή πλευρά ενός κόσμου που βυθίζεται στην θλίψη της κενής του ευδαιμονίας.

Αν διαλέξαμε να παρουσιάσουμε αυτό το άρθρο είναι ακριβώς γιατί ακούμε και στην Γαία μας τις φωνές όλων εκείνων των υπνωτισμένων φιλοσόφων που διαλαλούν ότι έχουμε μείνει πίσω και πρέπει να ακολουθήσουμε πιστά την Κοινοπολιτεία σε αυτό το ταξίδι – ότι δήθεν ο δικός μας πολιτισμός παραμένει κολλημένος σε ιδέες από καιρό πεθαμένες και ότι αυτές ευθύνονται για τα μύρια προβλήματα μας. «Ανατολή σημαίνει οπισθοδρόμηση» μας λένε. Πρόσφατα μάλιστα έφτασαν στο σημείο να απαιτήσουν την άμεση αύξηση του Καταλόγου σαν κάποιο θαυματουργό φάρμακο προς διάσωση μας… Δυστυχώς όλοι αυτοί παραμένουν αδιάβαστοι, ασεβείς και ανώριμοι. Κυρίως όμως, ξεχνάνε ότι η μεγαλύτερη ιδέα όλων είναι η ελευθερία – εκείνη που μας θυμίζει ότι συγγενεύουμε με το Ανείπωτο.

*

*

*