*

Μετάφραση-Επιμέλεια Στήλης ΝΑΤΑΣΑ ΚΕΣΜΕΤΗ

~.~

Ἡλιοστάσιο

Τούτη εἶναι ἡ ἰσημερία, τό ἀκίνητο σημεῖο
τοῦ ἥλιου, τό ἀποκορύφωμα καί τά μεσάνυχτά του,
τό κατώφλι τοῦ χρόνου
καί τό ξεκλείδωμα, ὅπου τό παρελθόν
ἀπελευθερώνεται καί γίνεται μέλλον·
ὁ τόπος πού κρατᾶς τήν ἀναπνοή σου, ἡ θύρα
σπιτιοῦ ἐγκαταλελειμμένου ἀφημένη μισάνοιχτη.

Μargaret Atwood

~.~

Ὁ Μανδύας τοῦ Χειμώνα

Αὐτή τή χρονιά δέ θέλω
νά μ’έγκαταλήψει το σκοτάδι.
Χρειάζομαι τή σιωπηλή του ἀκινησία
νά μέ τυλίγει
να διαρκέσει πολύ
ὁ μανδύας τοῦ ἐναγκαλισμοῦ του.

Ὑπερβολικά δυνατό φῶς
μέ ἀποτράβηξε μακριά
ἀπό τό θάλαμο
τῆς κυοφορίας.

Ἄς ἀργοπορήσουν
οἱ αὐγές,
ἄς ἔρθουν νωρίς
τά ἡλιοβασιλέματα,
ἄς παραταθοῦν
τά σουρουπώματα
ὅσο ἐγώ γέρνω
στήν ἄβυσσο τῆς ὕπαρξής μου.

Ἀφῆστε με νά πλαγιάσω στό σπήλαιο
τῆς ψυχῆς μου,
γιατί τό ὑπερβολικό φῶς
μέ τυφλώνει,
κλέβει τήν πηγή
τῆς ἀποκάλυψης.

Ἄστε με ν’ ἀναζητήσω παρηγοριά
στούς ἄδειους ἀπό τό πέρασμα
τοῦ χειμῶνα τόπους,
σέ κεῖνες τίς ἀχανεῖς σκοτεινές νύχτες
σταθερά καταφύγια πού πάντοτε μέ στεγάζουν.

Joyce Rupp

~.~

Γιά νά γνωρίσεις τό σκοτάδι

Γιά νά πᾶς στά σκοτεινά μ’ἕνα φῶς σημαίνει πώς γνωρίζεις τό φῶς.
Γιά νά γνωρίσεις το σκοτάδι, πήγαινε στά σκοτεινά. Πήγαινε δίχως ὅραση,
κι ἀνακάλυψε πώς καί τό σκοτάδι, ἐπίσης, ἀνθίζει καί τραγουδᾶ,
καί ταξιδεύεται μέ σκοτεινά πόδια καί σκοτεινές φτεροῦγες.

Wendel Berry

~.~

Τίς μέρες πού πληθαίνει τό σκοτάδι

Κάθε χρονιά γινόμαστε
μάρτυρες σέ τοῦτο:
γιά νά μπορέσει ὁ κόσμος ν’ ἀναλάβει
πῶς πέφτοντας ἀλέθεται
σέ πλούσιο πολτό.

Ἑπομένως
ποιός θά φώναζε ἀπελπισμένα
στά πέταλα πάνω στό ἔδαφος
νά παραμείνουν,
ξέροντας, ὅπως πρέπει νά τό γνωρίζουμε,
πώς ἡ ζωντάνια ἐκείνου πού ὑπῆρξε εἶναι νυμφευμένη
μέ τη ζωντάνια ἐκείνου πού θά ὑπάρξει;

Δέ λέω πώς
εἶναι εὔκολο, ὅμως
τί ἄλλο νά γίνει
ἄν ἡ ἀγάπη πού ἰσχυρίζεται κανείς πώς ἔχει γιά τόν κόσμο
εἶναι ἀληθινή;
Ἄς προχωρήσουμε, λοιπόν, ἀρκετά καλοδιάθετοι
τούτη τήν ψυχρά τριζάτη μέρα καί κάθε ἄλλη,
ἔστω κι ἄν ὁ ἥλιος περιστρέφεται κατά τήν ἀνατολή
κι ἄν κρύες εἶναι οἱ λιμνοῦλες καί μαῦρες,
καί οἱ γλυκές καλωσύνες τῆς χρονιᾶς καταδικασμένες.

Μary Oliver

~.~

Τό ποίημα εἶναι κάποια μνημόνευση

Πρωί· ἡ λάμπα ρίχνει φῶς καί τό δωμάτιο ἀκίνητο.
Ὁληνύχτα ἐνῶ κοιμόμασταν, ἡ μνήμη κυλοῦσε
Στήν ἀκτή τοῦ μυαλοῦ. Ἀναμνήσεις ὑψώνονται καί πέφτουν
Κι ἀφήνουν πίσω τους ἕνα λεπτό ἄνοιγμα στό θάνατο.

Σχεδόν προσμονή νά πεθάνεις. Ἡ προσμονή αὐτή
Μοιάζει βροχή στό χῶμα τοῦ φαραγγιοῦ, μόνον σταγονίδια.
Καί τό μυαλό μοιάζει μέ καφετιά ἄμμο, πού ἁπλώνεται
Κι ἁπλώνεται, καί ἀπορροφᾶ τήν βροχή.

Τί εἶναι ἕνα ποίημα; «Ὤ, εἶναι κάποια μνημόνευση.»
Μιά γυναίκα μοῦ εἶπε. «Ἑκατοντάδες χρόνια πρίν,
Ὅταν στεκόμουν δίπλα σέ ἕναν τάφο, μιά γυναίκα μοῦ ἔδωσε
Ἕνα μικρό ὀστό κοκκινισμένο μέ ὤχρα.

Ἦταν ἕνα ποίημα γιά τόν οὐρανό, κι ἐγώ ἔκλαψα μέ λυγμούς.»

Robert Bly

~.~

 

*