«Επισκεφθείτε το τέλος»

Ένας νέος εφιάλτης γυρνάει
το βλέμμα σε όσα δεν είδαˑ
μια φράση σαν από λάθος
ανασταίνει την άγνωστη μνήμη
σ ε έ ν α ν τ ό π ο δ ι κ ό μ α ς π ο υ δ ε ν υ π ή ρ ξ ε
απάτη – μιας άνυδρης χώρας το τάμα.
Με ξυπνάει ένα νεύμα σε άγνωστη γλώσσα
την κοιτάω στα μάτια —για δες πώς
μου μοιάζει ετούτη η ξένη— μου λέει welcome, attention
ανοίγει την μπάρα, περνάω.

Ξενοδοχεία ξεδοντιασμένα, μαραζωμένοι
τσιμεντόλιθοι, ένας γερανός γερασμένος
και στο άγκιστρό του το θαύμα ετοιμοθάνατο:
αιώνιο βαρίδι ή δαμόκλειος σπάθη.
Νοέμβριος, κι ο ήλιος καίει σα να ’ναι Ιούλης·
σάπιοι καρποί σε ξεραμένα χορτάρια
κολλάνε, βρομάνε, προνύμφες γεννάνε

ένα φάντασμα που κλαίει
γυμνό μες στους δρόμους

τρυπάνια σειρήνες τις κραυγές στραγγαλίζουν
κλείνουν οι εργάτες τις ρωγμές της ασφάλτου
με πίσσα και σκυρόδεμα λείο
μαύρο, στιλπνό.

Τρόπαια, λάφυρα τα ακρωτηριασμένα του μέλη
μεταφέρουν τουρίστες με βερμούδες και κιάλια
πάνω σε τρίκυκλα, δίκυκλα και πατίνια
σε κάθε καντούνι σταματάνε για σέλφι.
«Εδώ, εκεί ή μάλλον πιο κάτω», αυτό νομίζω πως λένε.
Την καλύτερη λήψη την έχουν
όταν διαβάζεται η βίνταζ μαρκίζα, αλλά
ξεκοιλιασμένη να είναι η βιτρίνα
σταυρωτές οι σανίδες στις πόρτες
στα στόρια σκουριά

το φάντασμα κλαίει
γυμνό μες στους δρόμους

του καινούργιου εφιάλτη με διώχνει μια φράση
τρεις λέξεις παράκαιρες σαν από λάθος·
προστάζει το ρήμα, ορίζει το άρθρο, το ουσιαστικό
με συνθλίβει και νυχτώνει, νυχτώνει
νυχτώνει για πάντα στο χαμένο νησί
και πνίγονται τα άστρα στην άμμο εκείνης
που κάποτε λέγαν περίκλειστη πόλη.

Στην αρχή του νέου της δρόμου
μια πινακίδα με υποδέχεται πρώτη
πρόχειρα μεταφράζει σαν από λάθος:
«Επισκεφθείτε το τέλος».